Πώς με την Ομοιοπαθητική δεν χρειάστηκε εγχείρηση
Όταν τα συμπτώματα κρύβουν Ca μαστού
Ασθενής 50 ετών γυναίκα, με επισκέπτεται στο ιατρείο στις 22-12-97. Υποφέρει από ημικρανίες μετά την τελευταία έμμηνο ρύση της (20-10-97). Η ημικρανία είναι τις περισσότερες φορές αριστερή. Προηγείται συνήθως συχνουρία, ώρες πριν. Η ίδια λέει ότι «μετά τη συχνουρία είμαι σίγουρη ότι θα ακολουθήσει πονοκέφαλος». Ο πόνος εντοπίζεται κάτω από την κροταφογναθική άρθρωση, δεξιά ή αριστερά, επεκτείνεται στο αυτί και έπειτα στο μάτι. «Αισθάνομαι τα πάντα, μυαλό, μάτι, πληγωμένα».
Ανακουφίζεται με ζεστές κομπρέσες ή φορώντας έναν σκούφο «μέχρι και στην κορυφή του κρανίου αισθάνομαι ότι έχει τρύπα-πληγή, χτυπάει όλο το κεφάλι και πιέζω με τα δάκτυλα μου».
Παράλληλα έχει ναυτία. Πολλές φορές κάνει εμετούς και ανακουφίζεται. Συνήθως η ημικρανία αρχίζει την ημέρα και διαρκεί 12-15 ώρες. Αν ο πόνος είναι μικρότερης έντασης διαρκεί 7-10 ημέρες.
Κατά τη διάρκεια της ημικρανίας, δεν μπορεί να ησυχάσει, ούτε να καθίσει, ούτε να κοιμηθεί τη νύχτα, την ενοχλούν οι θόρυβοι, ο κρύος αέρας ακόμη και το χτένισμα. Ανακουφίζεται ελαφρά με ζεστά ροφήματα και ζέστη γενικά. Αυτό είναι το πρόβλημα για το οποίο έρχεται στο ιατρείο. Αναφέρεται επίσης ότι κοινούς πονοκεφάλους είχε από 17 ετών κατά περιόδους.
Επειδή όμως κατά τη λήψη του ομοιοπαθητικού ιστορικού εξετάζεται συνολικά ο οργανισμός, θα πρέπει να αναφερθούν τα παρακάτω:
Από την εφηβεία της υπέφερε από αλλεργική ρινίτιδα και επιπεφυκίτιδα, η οποία επιδεινώθηκε από την τελευταία άνοιξη. Η μύτη της είναι συνεχώς μπουκωμένη. «Είναι βασανιστήριο, νομίζω ότι θα σκάσω». Τα συμπτώματα αυτά τα είχε μέχρι τον Ιούλιο. Και πριν 20 ημέρες εμφανίζει εξιδρωτικό έκζεμα με μεγάλη φαγούρα σε διάφορα σημεία του σώματος. Αυτό κράτησε 10 ημέρες. Η διάγνωση ήταν αλλεργία.
Επίσης η ασθενής έχει από μηνός εξάψεις, περισσότερο ενοχλητικές την ημέρα. Αισθάνεται πρησμένη στο σώμα γενικά και τις τέσσερις τελευταίες ημέρες πρήστηκε το στήθος της. Περισσότερο ο δεξιός μαστός, ο οποίος είναι ευαίσθητος και στο άγγιγμα και πονά ακόμη και τη νύχτα. Αντικειμενικά ο δ. μαστός είναι ζεστός, οιδηματώδης, ερυθρός και ψηλαφιέται μια υπόσκληρη περιοχή γύρω από την δεξιά θηλή.
Ως προς την ψυχολογική της κατάσταση είναι αναστατωμένη και ευσυγκίνητη, αναστενάζει στο ιατρείο και η κόρη της (όχι η ίδια) μου αναφέρει ότι φοβάται τον καρκίνο του μαστού.
Της χορηγήθηκε ομοιοπαθητική αγωγή (Belladonna 200 CH) για ενάμιση μήνα και συμφωνούμε με την ασθενή να κάνει μια μαστογραφία.
Με επισκέπτεται για δεύτερη φορά στις 23-2-98 (αφού είχε κάνει μαστογραφία στις 11-2-98 και προγραμματίστηκε βιοψία για τις 24-2-98). Δεν έχει ημικρανίες πια, ο δ. μαστός είναι πιο ήρεμος, δηλαδή: έχουν υποχωρήσει το οίδημα και η ερυθρότητα, εξακολουθεί όμως να ψηλαφιέται μια περιοχή με σκληρία γύρω από τη θηλή και δεν είχε συμπτώματα αλλεργικής ρινίτιδας.
Ενώ όμως δεν είχε ημικρανίες, την τελευταία εβδομάδα, έχει σχεδόν καθημερινά πονοκέφαλο, μικρότερης έντασης. Επίσης αισθάνεται πρησμένα τα μάτια της το πρωί, και βαρύ το κεφάλι της πριν ξαπλώσει το βράδυ. Οι εξάψεις έχουν περιορισθεί και εντοπίζονται κυρίως στο πρόσωπο.
Της χορηγήθηκε αγωγή για ενάμιση μήνα (Calcarea Carbonica 1Μ). Η κατάσταση της ασθενούς, γενικά συνεχίζει να βελτιώνεται.
Την επόμενη μέρα (24-2-98) είχε προγραμματισμένη επίσκέψη στο Νοσοκομείο «ʼγιος Σάββας» στο τμήμα Χειρουργικής Μαστού, όπου με βάση τη μαστογραφία γίνεται βιοψία, συνιστάται εγχείρηση του δεξιού μαστού και της δίδεται εισιτήριο για εισαγωγή στην κλινική.
Με ενημέρωσε και το συζητήσαμε πολύ (Βεβαίως συνεκτιμήθηκαν η καλή πορεία του οργανισμού προς την υγεία, η ικανοποιητική ως τότε ανταπόκρισή της στα ομοιοπαθητικά φάρμακα και η κλινική της εικόνα) Η ασθενής αποφάσισε να μην χειρουργηθεί..
Στο επόμενο διάστημα, έχουμε τακτικές τηλεφωνικές επικοινωνίες και την βλέπω στο ιατρείο τον 4°, 5°, και 12° μήνα του 1998. Η ασθενής συνεχίζει να είναι γενικά (κλινικά) καλά και τον Μάιο του '98 της επανεμφανίζεται η έμμηνος ρύση, κανονικά ως και τον Νοέμβριο 1998.
Μετά από ένα χρόνο - ίδια εικόνα.
Η μαστογραφία γίνεται πάλι 3 μήνες μετά την πρώτη (τον 5° του '98) και 12 μήνες μετά (2° του '99) την πρώτη εξέταση.
Ένα χρόνο αργότερα, η ασθενής πηγαίνει στο νοσοκομείο για μαστογραφία, αλλά από την κλινική εξέταση διαπιστώνεται ότι η εικόνα των μαστών έχει αλλάξει (δεν ψηλαφιέται τίποτα) οπότε η εξέταση δεν κρίνεται απαραίτητη και δεν γίνεται.
Η ασθενής εξακολουθεί να είναι καλά ως τον Απρίλιο του 2001, δηλαδή με επισκέπτεται στο ιατρείο μετά από 28 μήνες.
Αισθάνεται μεγάλη κατάπτωση, αναστενάζει, έχει πάλι εξάψεις, το στήθος είναι ευαίσθητο στο άγγιγμα και έχει σχεδόν καθημερινά ημικρανία κυρίως αριστερά. «Είμαι τρομαγμένη μετά το θάνατο της αδελφής μου από καρκίνο» λέει.
Της χορηγήθηκε πάλι ομοιοπαθητική αγωγή για ενάμιση μήνα (Calcarea Carbonica 10M). Πήγε πολύ καλά και εξακολουθεί να είναι καλά.
Στη διάγνωση κατά την τελευταία μαστογραφία, που έγινε στις 29-9-2001 δεν της συνιστάται πλέον εγχείρηση, αλλά επανέλεγχος μετά από δύο χρόνια.
Βενετία Βέργου-Μπαζαίου,
από το περιοδικό Ομοιοπαθητική Ιατρική, τεύχος 25
