ΟΧΙ στην ελλειπή πληροφόρηση και την παραπλάνηση της κοινής γνώμης για την ομοιοπαθητική

Το τελευταίο χρονικό διάστημα βγαίνουν στα τηλεοπτικά παράθυρα διάφοροι μη γιατροί, που δηλώνουν «ειδήμονες» της ομοιοπαθητικής ιατρικής στην Ελλάδα, δημιουργώντας - εσκεμμένα ίσως (;) εσφαλμένες εντυπώσεις για το επίπεδο της ομοιοπαθητικής ιατρικής στη χώρα μας. Τεράστια ευθύνη για την συνεχή παραπληροφόρηση της κοινής γνώμης, αλλά και παραπλάνηση των ασθενών φέρει η Πολιτεία με τα αρμόδια κρατικά όργανα της, η οποία δεν θεσπίζει κανόνες άσκησης της ομοιοπαθητικής και διαιωνίζει το «θολό» αυτό τοπίο, που αποβαίνει σε βάρος της δημόσιας υγείας.

Προς την κατεύθυνση της θεσμοθέτησης κανόνων στην ομοιοπαθητική ιατρική έχουν επανειλημμένα εκφράσει δημόσια απόψεις τόσο ο Γ. Βυθουλκας και η Επιστημονική Εταιρεία Ομοιοπαθητικής Ιατρικής (Ε.Ε.Ο.Ι.) όσο και ο πρώην αντιπρόεδρος του Ιατρικού Συλλόγου Αθηνών Γιώργος Πατουλης.

Ένα, λοιπόν, φαινόμενο ελλειπους πληροφόρησης παρουσιάστηκε πρόσφατα στην εκπομπή «Αθέατος Κόσμος» στο ALTER TV, όπου δεν δόθηκε ολοκληρωμένη εικόνα για την εφαρμογή της Ομοιοπαθητικής ιατρικής στην χώρα μας.

Αμεση ήταν η απάντηση της ΕΕΟΙ και του Γ. Βυθούλκα, οι οποίοι με επιστολές τους στον Κώστα Χαρδαβέλλα δηλώνουν με σαφήνεια γιατί η ομοιοπαθητική πρέπει να ασκείται από πτυχιούχους της Ιατρικής Σχολής. Παρόμοια ήταν και η διαμαρτυρία του Σ.Φ.Ο.Ι. Αναλυτικά οι επιστολές και η ανακοίνωση έχουν ως εξής:

Η ανακοίνωση της Ελληνικής Εταιρείας Ομοιοπαθητικής Ιατρικής

Η Ελληνική Εταιρεία Ομοιοπαθητικής Ιατρικής που ιδρύθηκε το 1971 αριθμεί σήμερα 410 Τακτικά Μέλη και 80 Δόκιμα Μέλη, μόνο γιατρούς, οι οποίοι είναι και μέλη των κατά τόπους Ιατρικών Συλλόγων. Έχει προσφέρει τις υπηρεσίες της στο χώρο της υγείας δια μέσου των μελών της τα τελευταία 45 χρόνια στο 20% περίπου των Ελλήνων πολιτών.

Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια έκπληκτοι παρακολουθούμε άτομα που δεν έχουν αποφοιτήσει από Πανεπιστημιακές ιατρικές σχολές να αυτοαποκαλούνται «ομοιοπαθητικοί» να απαιτούν νομιμοποίηση και να ασχολούνται επαγγελματικά με παροχή υπηρεσιών υγείας.

Ο κίνδυνος όπως καταλαβαίνετε για την υγεία των πολιτών που εμπιστεύονται τους αυτοαποκαλούμενους ομοιοπαθητικούς μη έχοντες πτυχίο ιατρικής είναι τεράστιος.

Σας καλούμε να συνδράμετε στη διευθέτηση του προβλήματος που λαμβάνει πλέον ανησυχητικές διαστάσεις.

Η επιστολή της Ελληνικής Εταιρείας Ομοιοπαθητικής Ιατρικής

Προς: Κον Κώστα Χαρδαβέλλα

Αξιότιμε Κύριε,
Με αφορμή την εκπομπή σας «ΧΩΡΙΣ ΜΟΝΤΑΖ II» που προβλήθηκε το Σάββατο 13/3/2004, θα θέλαμε να επισημάνουμε τα παρακάτω:

Εκφράζουμε την έντονη δυσαρέσκεια μας, που οφείλεται στο γεγονός ότι στην εκπομπή δεν κλήθηκε να εκπροσωπηθεί' η «Ελληνική Εταιρεία Ομοιοπαθητικής Ιατρικής» ως πλέον αρμόδια σε θέματα Ομοιοπαθητικής Ιατρικής. Η Ε.Ε.Ο.Ι. είναι το συλλογικό όργανο των Ελλήνων Ιατρών που ασκούν ομοιοπαθητική, ιδρύθηκε το 1971 και αριθμεί 220 Τακτικά Μέλη και 80 Δόκιμα Μέλη, ιατρούς διαφόρων ειδικοτήτων που έχουν εκπαιδευτεί κατάλληλα στην άσκηση της Ομοιοπαθητικής Ιατρικής. Η Ε.Ε.Ο.Ι. είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ομοιοπαθητικής, που εδρεύει στις Βρυξέλλες, οργανώνει σε τακτά χρονικά διαστήματα ιατρικά συνέδρια, προάγει την Ιατρική έρευνα σε θέματα Ομοιοπαθητικής και ευρίσκεται σε συνεχή επαφή με τον Πανελλήνιο Ιατρικό Σύλλογο και τους άλλους Ιατρικούς Συλλόγους, καθώς επίσης και με το Υπουργείο Υγείας. Ως εκ τούτου ήταν ατυχής η στιγμή, σε μια εκπομπή που αφορά την Ομοιοπαθητική Ιατρική, να μην κληθεί να συμμετάσχει εκπρόσωπος των ομοιοπαθητικών ιατρών, δεδομένου ότι στην Ελλάδα η Ομοιοπαθητική ασκείται επί δεκαετίες αποκλειστικά από ιατρούς, γεγονός που οδήγησε τη χώρα μας σε υψηλά επίπεδα παροχής ομοιοπαθητικών υπηρεσιών υγείας.

Ως αποτέλεσμα της έλλειψης εκπροσώπου μας στην εκπομπή, επήλθε σύγχυση στους πολίτες και ασθενείς, διότι οι απόψεις του φερόμενου ως προέδρου των Ελλήνων Ομοιοπαθητικών, δεν εξέφραζαν ούτε κατ' ελάχιστον τις απόψεις μας. Αντιθέτως, αυτές εκφράζονταν περισσότερο στην εκπομπή, από τον εκπρόσωπο του Ιατρικού Συλλόγου Αθηνών, με κυρίαρχη αυτή ότι η Ομοιοπαθητική πρέπει να ασκείται μόνο από ιατρούς, μέλη των Ιατρικών Συλλόγων της χώρας, με την οποία συμφωνούμε απερίφραστα.

Η Ομοιοπαθητική είναι ένα πλήρες και αυτόνομο θεραπευτικό σύστημα, του οποίου όμως η εφαρμογή υπόκειται στους κανόνες άσκησης και δεοντολογίας της Ιατρικής. Πληροί τους όρους που απαιτεί η Ιατρική Επιστήμη στους τομείς έρευνας και κλινικής πράξης. Δεν είναι λογικό η διαχείριση της δημόσιας υγείας να διεκδικείται από μη ιατρούς. Ας μην ξεχνούμε ότι μέχρι το Μάιο του 1998, τα ομοιοπαθητικά φάρμακα συνταγογράφονταν σε βιβλιάρια υγείας ασθενών του Δημοσίου και άλλων ταμείων.

Η Ομοιοπαθητική Ιατρική, πρέπει να θεσμοθετηθεί ως Ιατρική εξειδίκευση. Πολλές χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης εργάζονται προς αυτήν την κατεύθυνση. Στην Γερμανία, ο Ιατρικός Σύλλογος υποχρεώνει τους ιατρούς που θέλουν να αποκτήσουν εξειδίκευση στην Ομοιοπαθητική, σε τριετή εκπαίδευση και εξετάσεις. Είναι γεγονός ότι σε όλες τις χώρες του κόσμου, υπάρχουν μη ιατροί που ασκούν Ομοιοπαθητική. Αυτό οφείλεται κυρίως στο γεγονός ότι, πριν από την αναβάθμιση της, των τελευταίων δεκαετιών, με την πρόοδο στην βασική και κλινική έρευνα που έχει επιτευχθεί, ασκούνταν απλοϊκά, εμπειρικά και αναποτελεσματικά, με αποτέλεσμα ο Ιατρικός κόσμος να μην ενδιαφέρεται για αυτήν. Σήμερα συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Στην Ελλάδα για παράδειγμα τα μαθήματα Ομοιοπαθητικής της Ε.Ε.Ο.Ι., τα παρακολουθούν σήμερα ιατροί όλων των ειδικοτήτων, ενώ η έρευνα διεξάγεται σε Δημόσια Νοσοκομεία και Πανεπιστημιακά ιδρύματα.

Πάγιο αίτημα της Ελληνικής Εταιρείας Ομοιοπαθητικής Ιατρικής είναι η θεσμοθέτηση του απαιτούμενου νομικού πλαισίου, ώστε η άσκηση Ομοιοπαθητικής να υπόκεινται στους κανόνες της Ιατρικής, ως ιατρική δηλαδή εξειδίκευση, ώστε να προστατεύεται η δημόσια υγεία. Για αυτό το λόγο, εργάζεται αδιάλειπτα και ευρίσκεται σε συνεχή επαφή με το Υπουργείο Υγείας και Πρόνοιας, τους Ιατρικούς Συλλόγους και όλους τους συναρμόδιους φορείς.

Με εκτίμηση

Ο Πρόεδρος
Κων/νος Τσιτινίδης

Ο Γενικός Γραμματέας
Ιωάννης Ελευθεριάδης

Περιοδικό Ομοιοπαθητική Ιατρική, τεύχος 30

Επιστολή Γ. Βυθούλκα

Αγαπητέ κ. Χαρδαβέλλα, Με αφορμή την εκπομπή σας της 13-3-2004 «Χωρίς Μοντάζ II» θα ήθελα να σας ενημερώσω όσο γίνεται πιο υπεύθυνα για θέματα ομοιοπαθητικής, όπως αυτά που εθίγησαν στην εκπομπή σας.

1. Η ομοιοπαθητική μέχρι την δεκαετία του 1960 εφαρμόζονταν με ένα πρωτόγονο τρόπο (χορηγώντας πολλά φάρμακα με την ελπίδα ότι κάποιο από όλα θα είναι το σωστό) και με ένα απλό σκεπτικό, περίπου όπως αυτό των βοτανολόγων.

Αποτέλεσμα: ο τρόπος αυτός δεν ικανοποιούσε τους γιατρούς και έτσι την εφαρμογή της ομοιοπαθητικής την είχαν αναλάβει σχεδόν εξ ολοκλήρου μη γιατροί. Έτσι δημιουργήθηκε σε όλη την Ευρώπη, αλλά και την Αμερική ένα νομικό πλαίσιο, όπου μη γιατροί μπορούσαν να την ασκούν.

2. Η δική μου παρέμβαση στην διεθνή ομοιοπαθητική σκηνή που ξεκίνησε το 1969 είχε σαν σκοπό την αναβάθμιση της ομοιοπαθητικής, ώστε να πάρει την θέση της σαν επιστήμη και την διδαχή της σε γιατρούς. Ακριβώς για την επίτευξη αυτού του σκοπού βραβεύτηκα το 1996.

3. Την ομοιοπαθητική δίδαξα στην Ελλάδα την δεκαετία του '70 αποκλειστικά σε γιατρούς.

4. Από το 1980 και ύστερα απεχώρησα από την εκπαίδευση στον Ελλαδικό χώρο αφήνοντας την επιμόρφωση σε γιατρούς μαθητε'ς μου και στην Ελληνική Εταιρεία Ομοιοπαθητικής Ιατρικής, που την ιδρύσαμε το 1971 και που είναι σήμερα ο επίσημος επιστημονικός φορέας στην χώρα μας και που με'λη της είναι μόνο γιατροί.

5. Από την αρχή που ήλθα στην Ελλάδα το 1967 είχα την πεποίθηση ότι η ομοιοπαθητική θα πρέπει να εφαρμόζεται μόνο από γιατρούς. Αυτή την στρατηγική την ακολούθησα πιστά έως σήμερα.

6. Αυτός ήταν ο λόγος που δεν διεκδίκησα ποτέ για τον εαυτό μου το δικαίωμα να την εφαρμόζω στην Ελλάδα, παρ όλο που σε όλες τις χώρες της Ευρώπης εφαρμόζονταν από μη γιατρούς και θα μπορούσε να ισχύσει το ίδιο και για την Ελλάδα επομένως και για τον εαυτό μου.

7. Σαν αποτέλεσμα αυτής μου της απόφαση δέχθηκα πολλές επιθέσεις από διάφορες πλευρές, επειδή όμως θεωρούσα και θεωρώ την απόφαση μου αυτή σωστή δεν άλλαξα ποτέ στάση.

8. Επειδή πολλές φορές σε δημόσιες συζητήσεις έχει ειπωθεί ότι εφόσον ο καλύτερος δάσκαλος, αλλά και ομοιοπαθητικός είναι μη γιατρός, τότε κατά συνέπεια όλοι οι μη γιατροί μπορεί να γίνουν εξαιρετικοί ομοιοπαθητικοί, θέλω να διευκρινίσω τα κάτωθι:

Α. Σε όλη την πορεία μου είχα πάντα ένα επιτελείο γιατρών διαφόρων ειδικοτήτων δίπλα μου, που με βοηθούσε και που υποστήριζε την προσπάθεια για την διάδοση της ομοιοπαθητικής μέσα στον ιατρικό χώρο αποκλειστικά.

Β. Το ότι τα μαθήματα μου στο εξωτερικό τα παρακολουθούν και μη γιατροί οφείλεται στο γεγονός ότι οι ομοιοπαθητικοί αυτοί εργάζονται ελεύθερα στις χώρες τους και ασκούν νόμιμα την ομοιοπαθητική. Επομε'νως το να την μάθουν πληρε'στερα ήταν καλό όχι μόνο για τους ίδιους, αλλά κυρίως για τους ασθενείς τους

Γ. Εξ αυτού του λόγου όμως είμαι σε θέση να γνωρίζω τις δυνατότητες εκμάθησης που έχει ένας μη γιατρός σε αντίθεση με έναν γιατρό. Η εμπειρία μου δείχνει ότι οι γιατροί είναι πολύ πιο κατάλληλοι να την μελετήσουν σε βάθος και να την εφαρμόσουν σωστά. Και λέγοντας σωστά εννοώ ότι προφανώς θα κάνουν λιγότερα λάθη από κάθε άποψη. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι η ομοιοπαθητική έτσι όπως διδάσκεται σήμερα είναι πολύ πιο εξελιγμένη και πολυπλοκότερη από την παλιά της μορφή, ίσως μάλιστα είναι στην εφαρμογή της η πιο δύσκολη θεραπευτική που υπάρχει αυτή την ώρα.(Δεν αναφέρομαι στη χειρουργική ή σε άλλους τομείς της σύγχρονης ιατρικής που έχουν πραγματικά εντυπωσιακή πρόοδο επίσης).

Τελειώνοντας θα ήθελα να προσθέσω ότι πιστεύω, αν και καταλαβαίνω την ανάγκη για τέτοιες εκπομπές στην τηλεόραση, τα θέματα αυτά πρέπει να αποτελούν αντικείμενο συζήτησης και επίλυσης τους σε επίπεδο κυβερνητικής πολιτικής υγείας, αφού , αλλιώς ενδέχεται να σχηματίζονται εσφαλμένες εντυπώσεις ότι η ομοιοπαθητική εγκαταλείπεται σε μη ιατρικά χέρια. Η ομοιοπαθητική είναι μια πολύ σοβαρή εναλλακτική θεραπευτική πρόταση που απαιτεί πάρα πολλές γνώσεις και αφοσίωση εκ μέρους του γιατρού. Ούτε πρέπει να μπαίνει στο ίδιο καλάθι με ένα σωρό θεραπευτικές που αυτοαποκαλούνται εναλλακτικές μέθοδοι. Το θεσμικό πλαίσιο για την ομοιοπαθητική πρέπει να είναι διαφορετικό από τις άλλες θεραπευτικές προσεγγίσεις. Ελπίζω το Υπουργείο Υγείας σύντομα να βάλει σε μια τάξη όλα αυτά τα ζητήματα, αλλά και να αναζητήσει την συνδρομή από αυτούς που γνωρίζουν καλά αυτά τα θέματα. Η ομοιοπαθητική πρέπει να μπει στο πανεπιστήμιο σαν εξειδίκευση μετά την βασική εκπαίδευση της ιατρικής.

Γ. Βυθούλκας