ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ
ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗΣ ΙΑΤΡΙΚΗΣ

Πρόλογος μεταφραστή

Μετά από πολύχρονη προσεκτική επεξεργασία εκδίδεται η μετάφραση στα Ελληνικά του Οργάνου της Θεραπευτικής Τέχνης του Hahnemann, από το πρωτότυπο (στα Γερμανικά) της 6ης έκδοσης του.

Η πρώτη μετάφραση οφείλεται στον κύριο Παναγιώτη Τόμπρο, γνώστη της αρχαΐζουσας Γερμανικής γλώσσας που χρησιμοποιεί ο Hahnemann, τον οποίο και από τη θέση αυτή θέλουμε να ευχαριστήσουμε, και να εκφράσουμε την ευγνωμοσύνη μας για την πολύτιμη προσφορά του. Η γνώση του αυτή, καθώς και η χαρά και η αγάπη με την οποία δούλεψε, δημιούργησαν τις ιδανικές συνθήκες, ώστε να μην υπάρξει η παραμικρή αλλοίωση του κειμένου.

Το μεγάλο πρόβλημα ήταν οι πολύ μεγάλες στριφνές προτάσεις με πολλές υποπροτάσεις, που έκαναν το κείμενο δυσνόητο.

Όμως, η προσπάθεια μας ήταν να μην αλλοιωθεί καθόλου το κείμενο, έτσι ώστε να είναι σαν να διαβάζει ο αναγνώστης το γερμανικό πρωτότυπο με ελληνικές λέξεις. Αυτό μας ανάγκασε να αγνοήσουμε συχνά τελείως τη φιλολογική άποψη του κειμένου. Αυτό σημαίνει, ότι κάποιες παράγραφοι θα χρειαστεί να διαβαστούν περισσότερες φορές, προκειμένου να γίνουν πλήρως κατανοητές. Αυτό το επιτρέψαμε, επειδή δεν πρόκειται για λογοτεχνικό κείμενο, αλλά για ιδιαίτερο περιεχόμενο, που απευθύνεται σε συγκεκριμένους επιστήμονες, οι οποίοι πιστεύουμε να δείξουν ανοχή σ' αυτές τις ατέλειες και σε όποιες άλλες προκύψουν. Ευχόμαστε η μετάφραση αυτή να βοηθήσει τον Έλληνα Ομοιοπαθητικό στη βαθύτερη κατανόηση της υπέροχης θεραπευτικής τέχνης και στο έργο του για την απάλυνση του ανθρώπινου πόνου. Στο έργο του αυτό ας είναι καθοδηγητής ο Κύριος για την αγάπη της ανθρωπότητας.

Αθήνα, Μάιος 1989
Γιώργος Παπαφιλίππου.

Η μετάφραση αυτού του έργου αφιερώνεται στη μνήμη της

Ειρήνης Δημητριάδου - Μπαχά
μ' ευγνωμοσύνη
και στο Γιώργο Βυθούλκα
οι οποίοι πρώτοι εδίδαξαν την Ομοιοπαθητική στην Ελλάδα, καθώς επίσης σ' όλους τους συναδέλφους, για τους οποίους άλλωστε έγινε η μετάφραση, αλλά και στους ασθενείς μας, με αγάπη.

Πρόλογος του συγγραφέα για την έκτη έκδοση

Ο τρόπος θεραπείας ασθενειών με την παλιά Ιατρική (Αλλοπαθητική), για να πει κανείς κάτι γενικό για αυτήν, προϋποθέτει εν μέρει πληθώρα αίματος (η οποία ποτέ δεν υπάρχει) κι εν μέρει νοσογόνες ύλες και ερεθίσματα. Γι' αυτό, παίρνει με αφαιμάξεις το αίμα της ζωής μας. Αγωνίζεται, αφ' ενός να απομακρύνει τη νοσογόνο ύλη και αφ' ετέρου να την κατευθύνει αλλού (με εμετικά, καθαρτικά, εφιδρωτικά, σιελοπαραγωγά και διουρητικά, έμπλαστρα φλεγμονοπαράγωγα, παροχετευτικά κ.λπ.) με την ψευδαίσθηση πως έτσι μπορεί να εξασθενίσει την αρρώστια και να την εξαφανίσει σαν οντότητα. Μ' αυτό τον τρόπο, όμως, πληθαίνει τα δεινά του αρρώστου, καθώς με παυσίπονα αφαιρεί απ' τον οργανισμό τις απαραίτητες για τη θεραπεία δυνάμεις και θρεπτικούς χυμούς. Επιτίθεται στο σώμα με μεγάλες, συχνά για μεγάλο διάστημα και συχνά επαναλαμβανόμενες δόσεις ισχυρού φαρμάκου, του οποίου τις μακροχρόνιες και όχι σπάνια φοβερές επιδράσεις δεν γνωρίζει και το οποίο, όπως φαίνεται, το κάνει σκόπιμα αγνώριστο με τη σύμμιξη σε μια συνταγή πολλών τέτοιων αγνώστων ουσιών. Και έτσι, λόγω της μακροχρόνιας χρήσης τους, προκαλεί στο άρρωστο σώμα νέες εν μέρει κι ακόμα πιο ανεξάλειπτες φαρμακευτικές αρρώστιες. Και όπου μπορεί, για να είναι αρεστή στον άρρωστο," μεταχειρίζεται φάρμακα, τα οποία με την αντίθεση (contraria contrariis) ναι μεν καταστέλλουν και συγκαλύπτουν τα ενοχλήματα της αρρώστιας αμέσως και για μικρό χρονικό διάστημα (καταπραϋντικά), αφήνουν όμως πίσω ενισχυμένα και χειρότερα τα αίτια των ενοχλημάτων αυτών (την ίδια την αρρώστια). Θεωρεί τις αρρώστιες που βρίσκονται στα εξωτερικά μέρη του σώματος, εσφαλμένα, τοπικές μόνο και εκεί αυθύπαρκτες κι έχει την ψευδαίσθηση ότι τις έχει θεραπεύσει όταν τις παραμερίσει με εξωτερικά φάρμακα, έτσι, που η εσωτερική αρρώστια εξαναγκάζεται να εκδηλωθεί τώρα ακόμα χειρότερη, σε ζωτικότερη και πιο επικίνδυνη θέση. Όταν στη συνέχεια δεν ξέρει τι πρέπει να κάνει με την αρρώστια που δεν υποχωρεί ή χειροτερεύει, η παλιά ιατρική μεθοδολογία επιχειρεί, τουλάχιστον, στα τυφλά να την μεταβάλει με την alterans, όπως την αποκαλεί (εναλλακτικό μέσο) π.χ. με καλομέλα, άχνη υδραργύρου και άλλα ισχυρά φάρμακα που υποσκάπτουν τη ζωή σε μεγάλες δόσεις.

Φαίνεται πως κύριο ολέθριο έργο της παλιάς Ιατρικής είναι να κάνει την πλειονότητα των παθήσεων, τις χρόνιες παθήσεις, αν όχι θανατηφόρες, τουλάχιστον, όμως, ανίατες με συνεχή εξασθένιση και ταλαιπωρία του εν πάση περιπτώσει πάσχοντος, εξασθενημένου ήδη από τη μάστιγα της αρρώστιας και με προσθήκη νέων καταστρεπτικών φαρμακευτικών ασθενειών. Και εάν κανείς έχει συνηθίσει αυτή την καταστρεπτική διαδικασία και έχει αναισθητοποιηθει αρκετά στις προειδοποιήσεις της συνείδησης, τότε αυτό είναι πολύ εύκολο έργο!

Και παρόλ' αυτά, για όλες αυτές τις βλαβερές ενέργειες ο κοινός γιατρός παλιάς Σχολής προβάλλει τους λόγους του, που όμως βασίζονται μόνο σε προκαταλήψεις των βιβλίων και των δασκάλων του και στην αυθεντία αυτού ή εκείνου του φημισμένου γιατρού παλιάς Σχολής. Ακόμα και οι πιο αντίθετοι και οι πιο παράλογοι τρόποι ενέργειας βρίσκουν εκεί την υπεράσπιση τους και το κύρος τους, όσο κι αν τα καταστρεπτικά αποτελέσματα έρχονται σε αντίφαση. Μόνο του παλιού γιατρού, που έπειτα από μακροχρόνιες κακοποιήσεις τελικά πείστηκε βαθιά για τη βλαβερότητα της δήθεν τέχνης του, ο οποίος θεραπεύει ακόμα και τις πιο βαριές αρρώστιες μόνο με σιρόπι φράουλας, ανάμικτο σε νερό αμνόχορτου (δηλαδή με τίποτα), βλάπτονται και πεθαίνουν οι λιγότεροι άρρωστοι.

Αυτή την τέχνη του κακού, που επί πολλούς ήδη αιώνες κατέχει σταθερά το προνόμιο και τη δύναμη ν' αποφασίζει κατά βούληση και αυθαίρετα για τη ζωή και το θάνατο των ασθενών και από τότε βράχυνε (πραγματικά) τη ζωή δέκα φορές περισσότερων ανθρώπων απ' ό,τι έκαναν οι πιο καταστρεπτικοί πόλεμοι και έκανε πολλά εκατομμύρια ασθενών ασθενέστερους και αθλιότερους απ' όσο ήταν αρχικά, αυτή την Αλλοπαθητικη εξέτασα περισσότερο στην εισαγωγή των προηγούμενων εκδόσεων αυτού του βιβλίου. Τώρα, θα εκθέσω απλά την ακριβώς αντίθετη, αληθινή θεραπευτική τέχνη, που ανακαλύφτηκε από μένα (τώρα περισσότερο τελειοποιημένη). Μ' αυτή (την Ομοιοπαθητική) τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά. Μπορεί εύκολα να πείσει κάθε σκεπτόμενο, ότι οι παθήσεις των ανθρώπων δεν βασίζονται σε υλικό ερέθισμα, δηλαδή σε νοσογόνο ύλη, αλλά ότι είναι μόνο πνευματοειδείς (δυναμικές) διαταραχές της πνεϋματοειδούς δύναμης που ζωογονεί το σώμα του ανθρώπου (της ζωτικής αρχής, της ζωτικής δύναμης). Η Ομοιοπαθητική ξέρει, ότι θεραπεία μπορεί να επακολουθήσει μόνο με την αντίδραση της ζωτικής δύναμης στο σωστό φάρμακο που λείφθηκε, θεραπεία τόσο περισσότερο βέβαιη και γρήγορη, όσο ισχυρότερη είναι η ζωτική δύναμη του αρρώστου. Γι' αυτό η Ομοιοπαθητική αποφεύγει ακόμα και την ελαχιστότατη εξασθένιση ακόμα, κατά το δυνατόν, κάθε πρόκληση πόνου, γιατί και ο πόνος ληστεύει τις δυνάμεις και γι' αυτό χρησιμοποιεί για τη θεραπεία τέτοια μόνο φάρμακα, των οποίων γνωρίζει καλά την ικανότητα ν' αλλοιώνουν και να μεταβάλλουν δυναμικά την κατάσταση της υγείας. Τότε διαλέγει ένα τέτοιο φάρμακο, του οποίου οι τροποποιητικές στην κατάσταση της υγείας δυνάμεις (φαρμακευτική αρρώστια) είναι ικανές να εξουδετερώνουν την προκείμενη φυσική αρρώστια με ομοιότητα (similia similibus) και το δίνει στον άρρωστο απλό, σε πολύ λεπτές δόσεις (τόσο λεπτές, ώστε μόλις να επαρκούν να εξουδετερώσουν τη φυσική νόσο, χωρίς να προκαλούν πόνο ή εξασθένηση). Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα, η φυσική αρρώστια να εξαλείφεται και ό άρρωστος ήδη κατά τη διάρκεια της ανάρρωσης να δυναμώνει σχεδόν από μόνος του και να θεραπεύεται χωρίς και στο ελάχιστο να εξασθενίσει, να ταλαιπωρηθεί και να υποφέρει. Ασχολία φαινομενικά μεν εύκολη, όμως πολύ στοχαστική, κουραστική, βαριά, η οποία όμως σε μικρό χρονικό διάστημα και χωρίς ενοχλήσεις αποκαθιστά πλήρως την υγεία των ασθενών και γι' αυτό γίνεται μια σωτήρια ασχολία, που εμψυχώνει.

Σύμφωνα μ' αυτά, η Ομοιοπαθητική είναι μια εντελώς απλή θεραπευτική τέχνη, που παραμένει πάντοτε αμετάβλητη στις αρχές και στους τρόπους ενέργειας. Όπως η θεωρία στην οποία βασίζεται, καλά εννοούμενη, φαίνεται πλήρως ολοκληρωμένη και γι' αυτό το λόγο παρέχει βοήθεια. Πρέπει να 'ναι αυτονόητη η ίδια καθαρότητα στη θεωρία και στην πράξη και πρέπει να σταματήσει να καυχιέται με το σεβαστό όνομα Ομοιοπαθητική το κάθε οπισθοπαραστράτημα στην καταστρεπτική ρουτίνα της παλιάς Σχολής, (της οποίας η αντίθεση είναι όπως η νύχτα με τη μέρα).

α. Για τον ίδιο σκοπό, ο επιδέξιος Αλλοπαθητικός επινοεί πρώτα απ' όλα ένα ορισμένο, κατά προτίμηση ελληνικό όνομα για την πάθηση του αρρώστου, για να τον κάνει να πιστέψει, ότι γνωρίζει την αρρώστια αυτή από καιρό, σαν έναν παλιό γνώριμο και συνεπώς, είναι ο πλέον ικανός να την θεραπεύσει.

β. Προηγουμένως, θα βρει κανείς ν' αναφέρονται παραδείγματα, που αποδεικνύουν ότι, αν στα παλιότερα χρόνια πραγματοποιήθηκαν εδώ κι εκεί ασυνήθιστες θεραπείες, αυτό έγινε πάντοτε με φάρμακα που ήταν αντίθετα με την τότε εφαρμοζόμενη θεραπεία, που τυχαία έπεσαν στα χέρια του γιατρού, κατά βάση όμως ήταν ομοιοπαθητικά.

γ. Η Ομοιοπαθητική ποτέ δεν χύνει σταγόνα αίματος, δεν δίνει εμετικά, καθαρτικά ή εφιδρωτικά, δεν εξαφανίζει εξωτερικές αρρώστιες με εξωτερικά φάρμακα, δεν χορηγεί θερμά ή άγνωστα μεταλλικά λουτρά ή κλύσματα που περιέχουν φάρμακο, δεν χρησιμοποιεί κανθαρίδες ή απορροφητικά ή τριχοειδή ή παροχετευτικά, δεν προκαλεί σιελόρροια, δεν καυτηριάζει μέχρι τα κόκκαλα με καυστικά ή πυρακτωμένο σίδερο και παρόμοια, αλλά ο ομοιοπαθητικός γιατρός δίνει με το χέρι του μόνο απλό φάρμακο, που παρασκεύασε ο ίδιος και που το γνωρίζει και όχι μίγμα. Δεν καταπραΰνει ποτέ πόνους με όπιο κ.λπ.

Παρίσι, τέλος Φεβρουαρίου 1842
Σαμουήλ Χάνεμανν