Η εισαγωγή των μοντέρνων αντιβιοτικών ήταν σαφώς μια από τις πολυτιμότερες μεθόδους στην αλλοπαθητική ιατρική του 20ου αιώνα. Με τη χρήση των σουλφαμίδων και μετά της πενικιλίνης, αθεράπευτες πριν μολυσματικές νόσοι έγιναν ευαίσθητες στην αλλοπαθητική θεραπεία. Οι Ομοιοπαθητικοί κατά το πλείστον υποδέχτηκαν τις ανακαλύψεις αυτές με τον ίδιο ενθουσιασμό όπως και οι αλλοπαθητικοί, αφού άρχισαν να σώζονται πολλές ζωές.
Παρόλα αυτά, μετά χρόνια έχουμε δει ένα συνεχή πολλαπλασιασμό νέων αντιβιοτικών, πολλά από τα οποία εμφάνισαν τοξικές παρενέργειες μεγαλύτερες από την πενικιλίνη. Για παράδειγμα, η τετρακυκλίνη, ένα ευρέως φάσματος πολυσυνταγογραφημένο αντιβιοτικό, έχει παρατηρηθεί, ότι προκαλεί τα ακόλουθα:
Μόνιμο αποχρωματισμό και καταστροφή της αδαμαντίνης στα δόντια των μικρών παιδιών, ηπατοτοξικότητα και βιοχημικές ανωμαλίες στο αίμα ασθενών με νεφρική νόσο, ευαισθησία του δέρματος στο φως του ήλιου (φωτοδερματίτιδα) και τοπικά φαινόμενα στο έμβρυο (συμπεριλαμβανομένης της επίδρασης στη σκελετική ανάπτυξη).
Γιατί καθίσταται αναγκαίο να αυξάνεται συνεχώς ο αριθμός των αντιβακτηριδιακών παραγόντων; Η εμπειρία δείχνει ότι η χρήση αντιβιοτικών χωρίς προσεκτική επιλογή πυροδοτεί την ανάπτυξη νέων γενεών βακτηριδίων που αντιστέκονται στο φάρμακο. Έτσι πρέπει να παραχθούν νέα αντιβιοτικά για τους νέους ανθεκτικούς μικροοργανισμούς.
Για παράδειγμα με τη θεραπεία σε ευρεία κλίμακα της γονόρροιας με αντιβιοτικά, έχουν αναπτυχθεί νέα στελέχη της Neisseria gono, που δεν είναι ευαίσθητα στα συνήθη αντιβιοτικά. Μερικές από τις περιπτώσεις ανθίστανται και στην πιο εξελιγμένη και επίμονη θεραπεία.
'Οταν ένα αντιβιοτικό εξαφανίζει ένα συγκεκριμένο είδος βακτηριδίου από τον ανθρώπινο οργανισμό, αναπτύσσονται άλλα βακτηρίδια στο κενό που δημιούργησε η απουσία του βακτηριδίου αυτού, (ανατροπή της ισορροπίας του βιολογικού συστήματος).
Ο Γ. Βυθούλκας επισημαίνει ότι η χρήση των αντιβιοτικών μπορεί να αλλάξει το επίπεδο ευαισθησίας του ασθενούς, έτσι ώστε να προσβληθεί από φλεγμονές με βακτήρια μεγαλύτερης και βαρύτερης παθογένειας. Για παράδειγμα, ασθενής που θεραπεύεται για σταφυλοκοκκική λοίμωξη (staphylococcus auneus), μπορεί στην πορεία να αναπτύξει φλεγμονή μεπρωτέα (Proteus, μικροοργανισμός).
Πολλά ευρέως φάσματος αντιβιοτικά καταστρέφουν μαζί με τα παθογόνα βακτηρίδια και τα συμβιωτικά Για παράδειγμα, τα βακτηρίδια του εντέρου είναι απολύτως αναγκαία για την πέψη της τροφής και τη σύνθεση απαραίτητων βιταμινών.
Ακόμα και στην αλλοπαθητική ιατρική, ελέγχεται σοβαρά η σημασία και η αξία των αντιβιοτικών. Εάν η χρήση των αντιβιοτικών γινόταν επιλεκτικά και με μεγάλη προσοχή, μόνο σε πραγματικά επείγουσες καταστάσεις, το επιταχυνόμενο μοτίβο ανάπτυξης αυθεντικών μικροοργανισμών θα μπορούσε να συγκρατηθεί σε λογικά πλαίσια.
Από τη μεριά της Ομοιοπαθητικής υποστηρίζουμε ότι η παρουσία των βακτηριδίων δεν είναι η μοναδική αιτιατής νόσου, αλλά μάλλον το αποτέλεσμα προϋπάρχουσας νοσογόνου κατάστασης. Για να αναπτυχθούν τα βακτηρίδια εις βάρος του οργανισμού, πρέπει να υπάρχει μια ευαισθησία στο επίπεδο του εσωτερικού αυτορυθμιστικού μηχανισμού του ασθενούς. Γι αυτό άλλοι προσβάλλονται και άλλοι δεν προσβάλλονται όταν εκτεθούν σε συγκεκριμένο βακτηριδιακο παράγοντα (και εδώ υπάρχει το φαινόμενο του συντονισμού). Η επιλογή του σωστού ομοιοπαθητικού φαρμάκου απομακρύνει την εσωτερική ευαισθησία και δημιουργεί ένα περιβάλλον που δεν είναι φιλόξενο πια για τον παθογόνο μικροοργανισμό.
Πολλές φλεγμονώδεις νόσοι είναι αυτόπεριοριζόμενες. Αυτό σημαίνει ότι ασθενής (με την προϋπόθεση σπ έχει επαρκή ζωτικότητα) θα ανανήψει με τον καιρό, ανεξάρτητα από τη δοθείσα θεραπεία.
Έτσι, οι Ομοιοπαθητικοί γιατροί δεν επεμβαίνουν απαραίτητα και πάντα σε κάθε οξεία νόσο. ʼλλωστε ο ασθενής επωφελείται εκπαιδεύοντας το αμυντικό του σύστημα και πολλές φορές μια οξεία λοιμώδης νόσος είναι και ευκαιρία αποτοξίνωσης! (αυτό ισχύει ιδιαίτερα στις παιδικές νόσους). Συμπερασματικά, τα αντιβιοτικά δεν φαίνεται να είναι η τελική απάντηση της αλλοπαθητικής ιατρικής στις λοιμώδεις νόσους. Τα φαινόμενα παρενεργειών, η παρουσία αλλεργιών στα αντιβιοτικά, η ανάπτυξη ανθεκτικών μικροοργανισμών και η εξαφάνιση βακτηριδίων ωφέλιμων και απαραίτητων για τη λειτουργία του οργανισμού είναι όλα σημεία ότι τα αντιβιοτικά δεν είναι το ιδανικό όπλο κατά των λοιμωδών νόσων. Σε περίπτωση μιας επικίνδυνης κατάστασης ο γιατρός μπορεί να απαντήσει γρήγορα με ένα αντιβιοτικό ευρέως φάσματος, και τα συμπτώματα θα καλυτερεύσουν αλλά κανείς δεν γνωρίζει τις μακροχρόνιες ανεπιθύμητες ενέργειες του φαρμάκου στον ασθενή και κατά συνέπεια σε όλη την ανθρώπινη φυλή.
Από την άλλη, η Ομοιοπαθητική θεραπεία των λοιμωδών νόσων, όπως και των άλλων νόσων στηρίζεται στην κατάλληλη συνταγογράφηση. Ιδανικά μιλώντας, ο Ομοιοπαθητικός γιατρός δεν θα πρέπει ποτέ να χρειαστεί τα αντιβιοτικά της αλλοπαθητικής θεραπείας. Παρ όλα αυτά, τίποτε στον κόσμο δεν είναι ιδανικό και εάν ο ομοιοπαθητικός γιατρός αναγνωρίσει (προς τιμήν του) ότι η γνώση του δεν είναι αρκετά για το περιστατικό που έχει μπροστά του, θα χρειαστεί να βάλει πάνω από όλα το καλό του ασθενή, και να πράξει ανάλογα (μέχρι να δώσει αντιβιοτικά και χημειοθεραπευτικά). Ελπίζουμε ότι με τη συνεχή μελέτη και έρευνα της κλασσικής ομοιοπαθητικης, όλο και περισσότεροι γιατροί θα κατανοήσουν και θα διδαχθούν την επιστήμη της Ομοιοπαθητικής, στα βαθύτερα επίπεδα και στις υψηλότερες απαιτήσεις, ώστε να είναι ικανοί να αποφεύγουν σε επείγουσες περιπτώσεις τη χρήση των χημειοθεραπευτικών μέσων.
Αλλωστε όλοι μιλάνε για την Οικολογία έξω από μας (τα δάση, τα ζώα, ο πλανήτης). Είναι καιρός να ψάξουμε μεθόδους που προωθούν και την εσωτερική μας οικολογία.
