ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ
ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗΣ ΙΑΤΡΙΚΗΣ

Περίληψη της ομιλίας, από το 14ο Συνέδριο Ομοιοπαθητικής

Δημοσθένης Παπαμεθοδίου
Ιατρός Νευρολόγος, Ομοιοπαθητικός

Η εκλογή του «ενός και μόνου» φαρμάκου και της δυναμοποίησής του στην κλασική ομοιοπαθητική εξαρτάται από την:
α. Ορθότητα λήψης του ιστορικού
β. Αξιοπιστία των αποδείξεων (Provings) και πληροφοριών της φαρμακολογίας (Materia Medica).
γ. Αξιοποίηση του Repertory.
δ. Εκτίμηση του επιπέδου υγείας του ασθενή.
ε. Μεθοδική ανάλυση της περίπτωσης.

Ακρογωνιαίος λίθος αποτελεί η όσο το δυνατόν αντικειμενική και πλήρης καταγραφή της περίπτωσης και η αξιόπιστη υπογράμμιση των συμπτωμάτων στο ψυχοδιανοητικό και σωματικό επίπεδο.

Η αναζήτηση των συμπτωμάτων στο Repertory–Synthesis προαπαιτεί εξάσκηση στη χρήση του. Απαραίτητη κρίνεται η προϋπόθεση αξιοπιστίας των provings και ο ορθολογικός σχεδιασμός τους, ώστε οι πληροφορίες του Synthesis να είναι επιβεβαιωμένες και ακριβείς.

Η θεωρία των επιπέδων υγείας καθορίζει την εκλογή της δυναμοποίησης και την πρόγνωση της πορείας του ασθενή, σε συνδυασμό με την πρόγνωση της ασθένειάς του από την νοσολογία, η οποία έχει περιορισμένη (αλλά χρήσιμη) εφαρμογή στην ομοιοπαθητική.

Η επιλογή του ενδεικνυόμενου φαρμάκου στηρίζεται σε συγκεκριμένες μεθόδους και απαιτεί βαθιά γνώση και συνθετική αντίληψη των πληροφοριών του ασθενή, της φαρμακολογίας και των αρχών της ομοιοπαθητικής συνταγογράφησης.

Η εφαρμογή αυστηρών κριτηρίων και προτύπων θα «λύσει» την περίπτωση και θα οδηγήσει σε θετικό θεραπευτικό αποτέλεσμα.
Τρόποι συνταγογράφησης :
α. Σύνολο των συμπτωμάτων (Totality of symptoms)
β. Συμπτώματα – Κλειδιά (Keynotes)
γ. Προσωπικότητα της ασθένειας (Essence)
δ. Αιτιολογία (Causation)
ε. Essentials.

Το σύνολο των συμπτωμάτων (και τα συμπτώματα–κλειδιά) διατυπώθηκαν ως μέθοδοι συνταγογράφησης από τον θεμελιωτή της Ομοιοπαθητικής. Βασικό εργαλείο για τις συγκεκριμένες μεθόδους είναι το Repertory – Synthesis. Πριν την χρήση Η/Υ, το repertorisation απαιτούσε επίμονη εργασία με σημαντικό όφελος τη διεύρυνση των γνώσεων και της εμπειρίας του ιατρού.

Τα περίεργα, ιδιαίτερα και σπάνια συμπτώματα για τον ασθενή, τη νόσο και το φάρμακο, έχουν μεγαλύτερο ειδικό βάρος από κοινά- αναμενόμενα συμπτώματα. Τα Keynotes πρέπει να συνδυάζονται με την δυνατόν καλύτερη ολότητα των συμπτωμάτων. Η σημασία τους διατυπώνεται στην παράγραφο 153 του «Οργάνου της Θεραπευτικής Τέχνης».

Η αποτυχία της εύρεσης του ομοίου φαρμάκου με τη σύνθεση των δυο προηγούμενων μεθόδων οδήγησε στη διαπίστωση ότι μπορούμε να ταιριάξουμε τη βαθύτερη προσωπικότητα του φαρμάκου με την προσωπικότητα της ασθένειας στον ασθενή (Essence). Παρεξηγήθηκε αρχικά ως περιορισμός στην ψυχοδιανοητική εικόνα, αλλά εφαρμόζεται και σε περιπτώσεις χωρίς ψυχοδιανοητικά συμπτώματα. Όταν η συνταγογράφηση δεν μπορεί να στηριχθεί στη χρήση της προσωπικότητας της ασθένειας και του φαρμάκου, ο αιτιολογικός παράγοντας είναι η επόμενη μέθοδος.

Τελευταία και σπανιότερα χρησιμοποιείται ο συνδυασμός καθορισμένων συμπτωμάτων (Essentials) που παραπέμπουν σε συγκεκριμένα (μικρά συνήθως) φάρμακα και απαιτεί βαθιά γνώση της Materia Medica. Η επιλογή της μεθόδου εξαρτάται από πολλούς παράγοντες. Βαρύνουσα είναι η σημασία της τοπογραφικής εντόπισης του κυρίου προβλήματος του ασθενή και οι βασικές λειτουργίες που επηρεάζονται.

Η εγγενής δυσκολία της Ομοιοπαθητικής έχει οδηγήσει πολλούς ομοιοθεραπευτές να «ανακαλύψουν» καινούριους τρόπους συνταγογράφησης, με την αναγωγή κάποιων περιπτώσεων σε γενικό κανόνα ή με τη χρήση ευφάνταστων τεχνικών.

Όσο και να θεωρούνται δύσκολες οι επόμενες συνταγογραφήσεις, αν είναι σωστή η πρώτη θα ανοίξει την περίπτωση αλλιώς θα την περιπλέξει περισσότερο.