Γιατί αρρωσταίνω; Ασθένειες, οξείες και χρόνιες

Ομιλία του Γ. Βυθούλκα στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου.

Στο κείμενο που ακολουθεί, όπου:
"Φ" φοιτητής
"Γ.Β." Γ. Βυθούλκας
"Ι.Δ." καθ. Ι. Δαρζεντας

Γ.Β.: Καταρχήν να σας πω μερικά πράγματα για την διαδικασία, το μάθημα ελπίζω να το κάνουμε μαζί οπότε θα πρέπει να με βοηθήσετε. Το θέμα που διαλέξαμε μαζί με τους υπεύθυνους της Σχολής είναι ένα ερώτημα που έκανε ένα παιδάκι σε μια γερμανική εφημερίδα. Η εφημερίδα αυτή είχε κάνει μια σειρά από άρθρα, όπου έλεγε στα παιδιά να κάνουν μια ερώτηση και ζητούσε από κάποιον νομπελίστα να απαντήσει στην ερώτηση αυτού του παιδιού. Το παιδί αυτό που η εφημερίδα πρότεινε σε εμένα, είχε κάνει την ερώτηση «Γιατί αρρωσταίνω;». Ήρθε και ένας δημοσιογράφος της εφημερίδας, έμεινε 3 μέρες και 3 νύχτες στην Αλόννησο, από το πρωί μέχρι το βράδυ συζητούσαμε μέχρι να γράψει το άρθρο. Τα άρθρα αυτά δημοσιεύτηκαν αργότερα οε ένα βιβλίο με τον τίτλο: «Τα παιδιά ρωτούν οι νομπελίστες απαντούν». Κατά παρέκκλιση των κατεστημένων νομπελιστών, η εφημερίδα θεώρησε ότι έπρεπε να απαντήσω εγώ. Έχει μεταφραστεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Λιβάνη. Την ερώτηση αυτή θα ήθελα σήμερα να την συζητήσουμε μαζί. «Γιατί αρρωσταίνουμε;» Μια ενδιαφέρουσα ερώτηση, η οποία δεν έχει απάντηση ή μάλλον έχει κάποιες απαντήσεις τις οποίες μπορούμε να συζητήσουμε. Εάν είναι γερός ο οργανισμός σε πρώτο επίπεδο η απάντηση ποια μπορεί να είναι;

Φ: Πρέπει να παίζει ρόλο το ερέθισμα και πρέπει ο οργανισμός να είναι σε κατάσταση αδυναμίας.

Γ.Β.: Πάρα πολύ ωραία. Με άλλα λόγια υπάρχει ένας νοσογόνος παράγοντας και ο ανθρώπινος οργανισμός που έχει ευαισθησία στο συγκεκριμένο παράγοντα οπότε μπορεί να ξεκινήσει μια αρρώστια. Αυτό στο πρώτο επίπεδο είναι πάρα πολύ σωστό, πχ υπάρχει ένα μικρόβιο και ένας οργανισμός που είναι ευαίσθητος στο μικρόβιο και ξεκινάει μια μικροβιακή λοίμωξη. Φ: Αισθάνομαι οτι το παιδί δεν έκανε την ερώτηση αν μικροβιακά ή παθολογικά αρρωσταίνει, αλλά γιατί υπάρχει αρρώστια, γιατί να ασθενεί.

Γ.Β.: Τί ρώτησε το παιδί και πώς απάντησα εγώ είναι διαφορετικό από αυτά που θα πούμε εδώ. θα ήθελα να ανακαλύψουμε μαζί γιατί ο άνθρωπος αρρωσταίνει, γιατί εμείς σαν οργανισμοί αρρωσταίνουμε. Είναι το προπατορικό αμάρτημα; Είναι αδύναμος ο οργανισμός; θα ανακαλύψουμε ίσως πολύ ενδιαφέροντα πράγματα στη συζήτηση.

Φ: Πιστεύω αρρωσταίνουμε από το περιβάλλον, ζούμε σε έναν ανοικτό χώρο εκ των πραγμάτων λαμβάνουμε πληροφορίες, ερεθίσματα και αντιδρούμε ανάλογα. Είναι η ικανότητα προσαρμογής και η αλληλεπίδραση με το περιβάλλον, που μπορεί να οδηγήσει σε ασθένεια.

Γ.Β.: Πολύ ωραία σαν απάντηση είναι η αλληλεπίδραση με το περιβάλλον. Είμαστε σε ένα συγκεκριμένο περιβάλλον υπάρχουν οι νοσογόνοι οργανισμοί οι οποίοι μας αναγκάζουν σε αντίδραση. Να το οργανώσουμε λίγο περισσότερο, να σας δώσω κάποιες νύξεις. Έχουμε ασθένειες που τις λέμε οξείες και έχουμε και ασθένειες οι οποίες είναι χρόνιες-εκφυλιστικές. Το γιατί αρρωσταίνει ένας με οξεία ασθένεια είναι διαφορετικό από το γιατί αρρωσταίνει κάποιος από μια χρόνια διαταραχή. Σιγά σιγά θα πρέπει να ανακαλύψουμε χι ακριβώς συμβαίνει στην πραγματικότητα για έναν οργανισμό ο οποίος γεννιέται και αρχίζει να έχει προβλήματα υγείας. Σχεδόν όλοι οι οργανισμοί έχουν προβλήματα υγείας. Δεν υπάρχει παιδί που γεννήθηκε και που έφτασε μέχρι την ενηλικίωση χωρίς να έχει προβλήματα υγείας, είτε οξεία είτε χρόνια.

Έχουμε χρόνιες παθήσεις οι οποίες έχουν εξάρσεις και υφέσεις. Ας πάρουμε ένα άτομο που υποφέρει από επιληψία, στη φάση της κρίσης είναι επιληπτικός, αλλά όταν δεν έχει την κρίση είναι επιληπτικός; Τι αλλάζει ανάμεσα στη φάση που δεν έχει κρίση και στη φάση που έχει κρίση. Κατά τη γνώμη σας, τι αλλάζει στον οργανισμό αυτό ώστε να κάνει μια επιληπτική κρίση; Να σας πω κάτι άλλο, που επίσης είναι πολύ γνωστό. Η σκλήρυνση κατά πλάκας (διαλείπουσα μορφή) ξεκινάει με μια ώση, περνάει μετά από λίγο καιρό και ξανά επανέρχεται η κρίση, βαθαίνει, περνάει, επανέρχεται και χρόνο με το χρόνο έχουμε μία σταδιακή εκφύλιση του οργανισμού (προϊούσα μορφή) έτσι ώστε να καταλήγουν τα άτομα αυτά σε μια γενικευμένη παράλυση. Αυτά τα θέματα έπρεπε κανονικά να απασχολούν όλη την ιατρική. Τα οξέα νοσήματα συνδέονται με τις επιληπτικές κρίσεις; Συνδέονται με την σκλήρυνση κατά πλάκας; Και αν ναι, πώς συνδέονται και γιατί συνδέονται (αν υπάρχει ένδειξη ότι συνδέονται); Εάν μπορέσουμε να καταλάβουμε πώς λειτουργεί ένας οργανισμός πιθανόν θα καταλήξουμε σε μια θεωρητική άποψη για την ασθένεια η οποία είναι τελείως διαφορετική με την άποψη που αποκτούν οι φοιτητές μίας συμβατικής ιατρικής σχολής.

Όπως είναι γνωστό, μαθαίνετε όλα τα σύνδρομα, μαθαίνετε όλες τις οξείες καταστάσεις κλπ. και πώς αντιμετωπίζεται η καθεμιά ξεχωριστά, με μία συγκεκριμένη θεραπευτική αγωγή. Αυτό είναι που διδάσκεστε. Είναι αυτή η γνώση αρκετή για έναν ιατρό να θεραπεύσει κάποιον άρρωστο που του έρχεται με μια ασθματική κρίση;

Το σύνηθες είναι βεβαίως και ξέρουμε τι μπορούμε να κάνουμε σε μια ασθματική κρίση, δίνουμε βρογχοδιασταλτικά ή αν είναι πολύ έντονη η κρίση θα δώσουμε και σε κάποια μορφή κορτιζόνη και θα ξεφύγει από την κρίοη. Το πρόβλημα είναι ότι μετά από λίγο καιρό θα ξαναεμφανιστεί η κρίση και το πρόβλημα μεγαλώνει όλο και περισσότερο και χρόνο με το χρόνο, οι κρίσεις πολλαπλασιάζονται, επιμένουν και στο τέλος έχουμε αρρώστους, σαν αυτόν που συνάντησα σήμερα το πρωί στο χώρο αναμονής του ξενοδοχείου που δε μπορούσε να αναπνεύσει και μου μιλούσε σκυμμένος. Αυτό που ενδιαφέρει αυτή τη στιγμή την ιατρική είναι, εάν έχουμε τη δυνατότητα σε αυτές τις περιπτώσεις είτε να τις ελαφρύνουμε είτε εάν είναι δυνατόν να τις θεραπεύσουμε. Αλλά ποιος θα ξέρει αν είναι δυνατόν να τις θεραπεύσουμε; Ποια είναι τα στοιχεία αυτά που θα μας δώσουν τη βεβαιότητα ότι αυτός θεραπεύεται και ότι εκείνος δε θεραπεύεται. Αυτά τα στοιχεία μας ενδιαφέρουν πάρα πολύ και θα τα βρούμε εάν ψάξουμε πραγματικά σε αυτό το ερώτημα το γιατί αρρωσταίνουμε. Το παιδάκι προφανώς είχε επανειλημμένες αρρώστιες που του ήρθαν η μία μετά την άλλη και αναρωτήθηκε "γιατί εγώ να αρρωσταίνω; Ο φίλος μου στο σχολείο δεν αρρωσταίνει ή δεν αρρωσταίνει τόσο συχνά. Ποιος θέλει να με βοηθήσει λίγο στο δίλλημα";

Φ. Υπάρχει μια σταδιακή εκφύλιση, μια αποφόρτιση της «μπαταρίας» και μία σταδιακή αποδυνάμωση του δίπολου θετικού-αρνητικού γιατί όπως ξέρουμε ένα δίπολο μέσα σε ένα πηνίο για να γυρίσει πρέπει να υπάρχει μια διαφορά δυναμικού. Αυτή η διαφορά δυναμικού μειώνεται σταδιακά και αυτό δεν μπορεί να γυρίσει.

Γ.Β.: Αυτό που λες φέρνει στο προσκήνιο, μια άλλη πολύ σοβαρή κουβέντα που αναφέρεται στη διαφορά που υπάρχει σε ένα σύστημα πολύπλοκο και σε ένα οργανισμό ανθρώπινο ο οποίος έχει τη μεγαλύτερη δυνατή πολυπλοκότητα από όλα τα συστήματα. Δεν υπάρχει άλλο σύστημα στον πλανήτη αυτόν που ζούμε που να έχει την πολυπλοκότητα που έχει ο ανθρώπινος οργανισμός. Επομένως το οποιοδήποτε computer ή η οποιαδήποτε πολύπλοκη μηχανική εγκατάσταση δε μπορεί ούτε στο παραμικρό να συγκριθεί με την πολυπλοκότητα που έχουμε στον ανθρώπινο οργανισμό. Επομένως αυτό που θέλω να πω είναι, ότι είναι δύσκολο ή δεν πρέπει να συγκρίνουμε πολύπλοκες μηχανές, κατασκευές με τον ανθρώπινο οργανισμό. Στον ανθρώπινο οργανισμό έχουμε ένα εντελώς ιδιόμορφο σύστημα, που αν το ψάξουμε εις βάθος θα βρούμε πάρα πολύ μεγάλες διαφορές με οτιδήποτε άλλο υπάρχει είτε στο ζωικό είτε στο φυτικό βασίλειο είτε μηχανές οι οποίες έχουν εφευρεθεί από τον ανθρώπινο εγκέφαλο.

Φ: Ένας οργανισμός που γεννιέται έχει κάποια κληρονομικότητα, φέρει μέσα του κάποια γονίδια, κάποια ιδιοσυγκρασία και με αυτήν μαζί προσπαθεί να πορευτεί στη ζωή και να προσαρμοστεί στο περιβάλλον έτσι ώστε να λύσει τις ανάγκες του, να κρατήσει την ομοιόσταση του. Όταν υπάρχει μια σύγκρουση με το περιβάλλον που ζει, στη ροή της ενέργειας ή της πληροφορίας μπορεί να τηρήσει την ομοιόσταση του χωρίς να υπάρξει ένα σημείο που θα πρέπει να δημιουργήσει συμπτώματα. Να αποκτήσει μια καινούρια ισορροπία. Εκεί όταν είναι αρκετά δυνατός ο οργανισμός μπορεί να κρατήσει μια ομοιόσταση χωρίς να πέσει σε κατάθλιψη ή να γίνει εσωστρεφές το παιδί, μπορεί να το δυναμώσει κιόλας. Εξαρτάται από την ιδιοσυγκρασία του, όχι μόνο από το ερέθισμα. Με τα συμπτώματα προσπαθεί ο οργανισμός να κρατήσει μια ισορροπία αφού υπερβεί το σημείο της ομοιόστασης.

Φ. Είναι μια ανθρώπινη επινόηση ότι η αρρώστια είναι η καταστροφή μας. Η αρρώστια για τη βιολογία είναι ένας μηχανισμός εξελικτικός και ένας μηχανισμός προσαρμογής. Είναι διαδικασίες που πρέπει να περάσει ένας πληθυσμός, άλλοι ανάλογα με την προδιάθεση τους με μεγαλύτερα συμπτώματα για να ακολουθηθεί η εξελεγκτική πορεία του συγκεκριμένου είδους. Συνεπώς είναι μια διαδικασία απαραίτητη για να μπορέσει να προσαρμοστεί στις καινούριες συνθήκες που αντιμετωπίζουμε καθημερινά.

Γ.Β.: Πολύ σωστά. Επομένως συμπεραίνουμε ότι σε κάποια φάση της ηλικίας του ανθρώπου εμφανίζονται αυτές οι επιδημικές παιδικές ασθένειες οι οποίες κατά κάποιο τρόπο έχουν σαν προορισμό να ξεκαθαρίσουν τον πληθυσμό να αφήσουν αυτούς που είναι πολύ αδύνατοι οργανισμοί να πεθάνουν και οι δυνατότεροι οργανισμοί να επιβιώσουν. Είτε το θέλουμε είτε δε το θέλουμε, αυτή είναι η διαδικασία η φυσική. Η διαδικασία η οποία υπάρχει μεσα στη φυσπ. θα μιλήσουμε για την παρέμβαση, και ποια είναι η παρέμβαση και τι κάνει. Σιγά σιγά θα προχωρήσουμε για να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα. Ο κύριος Δαρζέντας ήθελε να μιλήσει.

Ι.Δ.: Ως μη γιατρός για να μπαίνει και η άλλη διάσταση της γλωσσολογικής έκφρασης. Νομίζω ότι ο Γ.Β. το έθεσε πολύ καλά από την πλευρά της βιολογίας, αλλά αναρωτιέμαι αν η πραγματική ασθένεια σε ένα μη γιατρό είναι η χρόνια. Οι οξείες ασθένειες είναι πολλές φορές διαδικασία μάθησης-πληροφορία η οποία πρέπει να εκλαμβάνεται από το γιατρό έτσι ώστε να αποφευχθεί ή να προληφθεί η κατάληξη σε χρόνια ασθένεια. Γιατί όταν ένας οργανισμός είναι παιδί πρέπει να μάθει, το κουρδίζουμε, βάζουμε μπρος τη μηχανή για να ρυθμίσουμε το ανοσολογικό...

Γ.Β.: ... Εκείνο που με ενδιαφέρει εμένα είναι να δούμε πρακτικά. Στο τέλος θα καταλήξουμε να πάρουμε πληροφορίες από αυτές τις σκέψεις οι οποίες είναι πολύ χρήσιμες για μας σαν θεραπευτές, πολύ χρήσιμες για το πώς θεραπεύουμε και το αν μπορούμε να θεραπεύσουμε κάποιον ή δεν μπορούμε να τον θεραπεύσουμε ή μπορούμε να τον βοηθήσουμε ως ένα σημείο κλπ. Όταν έχετε έναν άρρωστο μπροστά σας, ο άρρωστος πάντα σας κάνει την ερώτηση: «Γιατρέ μου θα με κάνεις καλά;» Ο συμβατικός ιατρός πολύ σπάνια μπορεί να πει σε χρόνιες περιπτώσεις, θα σε κάνω καλά. Πολύ σπάνια. Εκείνο που μπορεί να πει είναι ότι θα σου δώσω κάποιο φάρμακο το οποίο θα σε καλυτερεύσει, δε θα αισθάνεσαι τόσο πολύ τον πόνο, τα συμπτώματα κλπ. Δεν μπορεί όμως να τον βεβαιώσει τον άρρωστο ότι θα πάει καλά. Στην ομοιοπαθητική, είναι κάπως διαφορετικά τα πράγματα. Δηλαδή μπορεί να φτάσει ο ιατρός, να ξέρει ότι αυτός ο άρρωστος μπορεί να θεραπευτεί, και είναι κρίμα να μην θεραπευτεί βέβαια, γιατί αν δεν θεραπευτεί θα ακολουθήσει την διανοικτή πορεία τπς εκφύλισης και τελικά θα πεθάνει πολύ πιο γρήγορα και θα υποφέρει.

Φ: θα έλεγα ότι η αρρώστια είναι αποτέλεσμα πολλές φορές του δικού μας τρόπου ζωής, συνηθειών, διατροφής, σκέψης, κάτι που παραβαίνει κάποιους κανόνες της φύσης. Εάν παραβούμε αυτά τα όρια, που η φύση έχει επιτρέψει στον οργανισμό να λειτουργήσει έχουμε αναπόφευκτα τα επακόλουθα αυτής της παράβασης. Καταναλώνουμε υπερβολικά τα γλυκά ή το κρέας, κάποια στιγμή θα έχουμε το αποτέλεσμα. Αισθανόμαστε αρνητικά συναισθήματα; Κακία; θα έχουμε το αποτέλεσμα. Ζήλια, οργή; Αυτά κάποια στιγμή θα μας αρρωστήσουν.

Γ.Β.: Πολύ ενδιαφέρον, ναι. Ο κάθε οργανισμός έχει δική του άμυνα, δική του φόρμα άμυνας και πρέπει ο γιατρός πιθανώς να βρει το κλειδί που αντιστοιχεί στο σωστό άτομο. Είναι οι βασικές αρχές της ομοιοπαθητικής, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία. Να σας ρωτήσω κάτι άλλο. Ποιες ασθένειες κυρίως εμφανίζονται στη ζωή ενός παιδιού, ενός ανθρώπου που γεννιέται; Σε ποιο σύστημα είναι οι πιο συχνές ασθένειες που εμφανίζονται στα παιδιά;

Φ: Στο αναπνευστικό.

Γ.Β.: Σωστά. Και οι παιδίατροι συμφωνούν πρώτο το αναπνευστικό, δεύτερο το δέρμα με τα εκζέματα κλπ. και τρίτο το πεπτικό. Έχουμε τρία συστήματα τα οποία σχετίζονται με την δοσοληψία που έχουμε με το περιβάλλον. Έτσι, ζούμε γιατί αναπνέουμε, ζούμε γιατί τρώμε, αυτό σημαίνει ότι η τροφή που παίρνουμε από το περιβάλλον, ο αέρας που αναπνέουμε από το περιβάλλον και ο ήλιος που βλέπει το δέρμα που είναι χρήσιμος για το μεταβολισμό και λοιπά. Είναι τα κατ' εξοχήν τρία συστήματα, το δέρμα, το αναπνευστικό και το πεπτικό με τα οποία ερχόμαστε σε άμεση επαφή με το περιβάλλον. Αυτά «παραδόξως» εμφανίζουν και το μεγαλύτερο ποσοστό προσβολών σε οξέα νοσήματα. Συμφωνούμε ως εδώ; Η εμπειρία των παιδιάτρων, αλλά νομίζω και όλων των ιατρών, συμπίπτουν ότι αυτά τα τρία συστήματα είναι τα συστήματα που κατ' εξοχήν μας συνδέουν με το περιβάλλον και αυτά τα οποία πρώτα προσβάλλονται. Το ουροποιητικό έρχεται αμέσως μετά με τις κυστίτιδες και λοιπά. Για να μας πείτε το λόγο γιατί δεν είναι συχνές οι καρδιοπάθειες ούτε οι μυοεγκεφαλίτιδες ή οι εγκεφαλίτιδες, οι λοιμώξεις στο κεντρικό ή το περιφερικό σύστημα;

Γ.Β.: Γιατί ο οργανισμός των παιδιών είναι ακόμη αρκετά υγιής, είναι σε καλό επίπεδο υγείας, ώστε να μπορέσει με τα ερεθίσματα που παίρνει, να κρατήσει την ισορροπία με συμπτώματα σε αυτά τα συστήματα που δεν είναι τόσο σημαντικά.

Γ.Β.: Που δεν είναι τόσο σημαντικά όσο τα άλλα συστήματα. Σωστά... Θα δείτε ότι θα αναγκαστούμε να δεχθούμε ότι ο οργανισμός έχει ιεραρχήσει στη σπουδαιότητα, τα όργανα και τα συστήματα του. Επομένως θα προσπαθήσει να κρατήσει τη διαταραχή όσο το δυνατόν σε περιφερικό επίπεδο. Οι πρώτες λοιμώξεις στα παιδιά είναι στο αναπνευστικό, είναι ρινοφαρυγγίτιδες, είναι ωτίτιδες, είναι κρυολογήματα απλά και κυρίως αμυγδαλίτιδες. Είναι οι πύλες που κρατάνε την διαταραχή σε όσο το δυνατόν περιφερικό επίπεδο, ώστε να μην έχουμε μία βαριά λοίμωξη η οποία θα θέσει σε κίνδυνο τον όλο οργανισμό. Επομένως, ο οργανισμός, βγάζουμε το συμπέρασμα ότι έχει μία αρχή, μία ευφυΐα, η οποία εκδηλώνεται όχι με ένα τρόπο λογικό, αλλά με ένα τρόπο που μπορεί να παρατηρηθεί από μας, λαμβάνοντας υπόψιν μας τα γεγονότα, αυτά που αναφέραμε. Ξεκινάει μία αμυγδαλίτις και παίρνει αντιβιοτικό και μετά από ένα χρόνο έχει άλλη μία αμυγδαλίτιδα και ξαναπαίρνει αντιβιοτικό. Τον τρίτο χρόνο, δεν κάνει πια ίσως αμυγδαλίτιδα αλλά θα κάνει μία λοίμωξη η οποία θα είναι σε βαθύτερο επίπεδο πάλι στο αναπνευστικό. Αρχίζει μία τραχειοβρογχίτιδα και παίρνει το αντιβιοτικό και αν τον παρακολουθήσουμε στην ανάπτυξη του αυτόν τον οργανισμό θα δούμε ότι σε κάποια φάση θα πάει προς τους πνεύμονες που είναι το σημαντικότερο όργανο στο αναπνευστικό σύστημα. Φεύγει δηλαδή η διαταραχή από το επιφανειακό μέρος του αναπνευστικού συστήματος και πηγαίνει όλο και βαθύτερα στο όργανο του συστήματος που είναι πολύ βασικό για την επιβίωση του ατόμου. Επομένως, εάν αυτό είναι έτσι, εάν πράγματι υπάρχει αυτή η επιλογή από τον οργανισμό, ότι καλό θα είναι να κρατήσω τη διαταραχή σ' αυτό το επίπεδο για να μην πάει βαθύτερα, τότε η επιλογή του θεραπευτικού μέσου που χρησιμοποιούμε θα πρέπει να είναι τέτοια που να μην σπρώχνει να μην επιτρέπει στον οργανισμό να εκφράζεται πιο βαθιά σε αυτό το επίπεδο.

Να πάρουμε ένα άλλο σύστημα το ουροποιητικό. Έχουμε ουρηθρίτιδες, κυστίτιδες επανειλημμένες και εν συνεχεία πυελονεφρίτιδα. Και μετά νεφρική ανεπάρκεια. Όταν θα δείτε το ιστορικό του κάθε ασθενούς, θα βρείτε αυτή την διαδικασία. Ο οργανισμός προσπαθεί πάντα στην αρχή να κρατήσει τη λοίμωξη σε ένα περιφερικό επίπεδο. Δε του το επιτρέπουμε και αναγκάζεται να εμφανίσει τη λοίμωξη σε ένα βαθύτερο επίπεδο. Δε του το επιτρέπουμε, πηγαίνει ακόμα πιο βαθιά μέχρις ότου φτάσει στο σύστημα, στο όργανο του συστήματος, που είναι το πιο σημαντικό. Να πάρουμε ένα άλλο παράδειγμα. Έχουμε κάποιες διάρροιες, εύκολες διάρροιες με κάποιο νοσογόνο παράγοντα αντιμετωπίζονται αυτές οι διάρροιες, μία, δύο, τρεις, πέντε φορές και την άλλη μία σπαστική κολίτις, αντισπασμωδικά κλπ. Εν συνεχεία, ελκώδης κολίτις και τελικά καρκίνος παχέως εντέρου. Όλη αυτή η διαδικασία, είναι ο τρόπος με τον οποίο ο οργανισμός αντιμετωπίζει την οποιαδήποτε προσβολή. Δηλαδή πάντα προσπαθεί να κρατήσει την διαταραχή, σε ένα επίπεδο που να μην είναι βαθύ, που να μην είναι σημαντικό γι αυτόν τον οργανισμό. Το θέμα είναι, θα του το επιτρέψουμε, ή θα το σταματήσουμε; Οι περισσότερες από τις χρόνιες διαταραχές, πότε ξεκινούν, όταν στα μωρά εμφανίζονται οι δερματικές εκδηλώσεις, τα εκζέματα και οι διάφορες άλλες δερματικές παθήσεις και αυτές οι παθήσεις κουκουλώνονται κατά κάποιο τρόπο, με αλοιφές, με κορτιζόνη συνήθως, χωρίς να επιτρέπεται στον οργανισμό να εκδηλώσει την βαθύτερη διαταραχή που έχει επάνω στο δέρμα. Εάν όμως συμφωνούμε σε αυτά, ή μάλλον καλύτερα πριν προχωρήσουμε, να ακούσω αν συμφωνείτε εάν είναι αυτές οι εμπειρίες σας ή αν είναι κάποιες άλλες.

Φ: Στην κλασική ιατρική λένε ότι πολλοί άνθρωποι που στην ενήλικη ζωή εμφανίζουν νεφρική ανεπάρκεια οφειλόταν στο ότι σε παιδική ηλικία έκαναν πολλές ουρολοιμώξεις, οι οποίες δεν αναγνωρίζονταν γιατί δε γίνονταν καλλιέργειες ούρων, είχαν απλά πυρετό και δεν αντιμετωπίζονταν με αντιβίωση. Σήμερα επιτείνεται η προσοχή στους παιδίατρους, όποτε έχουμε ένα πυρετό να σκεφτόμαστε και την ουρολοίμωξη, να δίνουμε την καλλιέργεια να προλάβουμε να δώσουμε αντιβίωση, για να μην φτάσει το παιδί να κάνει νεφρική ανεπάρκεια. Δεν έρχεται σε αντίθεση με αυτό που λέτε;

Γ.Β.: Βεβαίως έρχεται σε αντίθεση. Το θέμα είναι να βρούμε πού είναι η αλήθεια και τι μπορεί να κάνουμε ώστε να καλυτερεύσουν τα πράγματα. Αυτή η θεωρία να υποθέσουμε εκ των υστέρων ότι αυτός που έχει νεφρική ανεπάρκεια, σαν παιδί είχε ουρολοιμώξεις που δε τις πήραμε χαμπάρι και δε έκανε θεραπείες κλπ., είναι μια υπόθεση που τρίζει τα θεμέλια της. Στις Ηνωμένες Πολιτείες πχ η τελευταία στατιστική μιλάει για 328.000 ασθενείς σε αιμοκάθαρση, είναι ένα κόστος τρομακτικό. Όταν θα δούμε την ιστορία αυτών των ανθρώπων, θα βρούμε λοιμώξεις του κατώτερου ουροποιητικού, επανειλημμένες οι οποίες είχαν αντιμετωπιστεί με αντιβίωση. Η άλλη θέση, είναι μία θεωρητική άποψη η οποία δεν μπορεί να στηριχτεί πουθενά. Δε μπορείς να βρεθείς πίσω στην ιατρική ιστορία ενός ατόμου και να βρεις αν είχε ή δεν είχε ουρολοιμώξεις στην ηλικία των πέντε ή των δέκα ετών, που δεν αντιμετωπίστηκαν.

Επομένως εκείνο που με ενδιαφέρει εμένα είναι να δούμε αν οι αρρώστιες που εμφανίζει το ανθρώπινο γένος είναι ασύνδετες. Δηλαδή, έπαθε κάποιος ρευματοειδή αρθρίτιδα ο ιατρός του λέει ότι κέρδισες τον «πρώτο λαχνό» ή έχει την ακόμα πιο σοβαρή πλάγια μυατροφική σκλήρυνση που είναι ακόμα πιο βαριά πάθηση και του λέει εσύ θα πεθάνεις σε πέντε χρόνια. Το θέμα είναι να δούμε εάν αυτό το περιστατικό που εμφανίζεται στην ηλικία των 35, 40, 50 ή 55 ετών, σχετίζεται με την όλη ιστορία του ατόμου. Η εμπειρία μου εξετάζοντας όλους τους ασθενείς διεξοδικά από τα παιδικά τους χρόνια μέχρι την ώρα που έρχονται για εξέταση είναι πως ο οργανισμός προσπάθησε σε κάποιες φάσεις να κρατήσει τη διαταραχή σε περιφερικά όργανα, πως δε του το επιτρέψαμε με την θεραπεία που εφαρμόσαμε και αυτή τη στιγμή έρχεται με μια πάθηση η οποία είναι πάρα πολύ σοβαρή.

Φ: Εννοείται ότι η θεραπευτική που ακολουθήσαμε δεν αφήνει τον οργανισμό να μάθει τον οργανισμό να αμύνεται.

Γ.Β.: Πολύ σωστά. Να μάθει να αμύνεται. Όταν τον αφήσουμε να μάθει, όμως σε πολλές περιπτώσεις, δε θα προλάβει να μάθει και θα πεθάνει. Αυτός είναι και π πορεία της οξείας ασθένειας. Σε αυτό το στάδιο έχει έξαρση και έχει λύση η οποία έρχεται είτε με το θάνατο είτε με την ίαση αυτόματα ή με θεραπεία. Τι προτείνεται, να αφήσουμε ένα μεγάλο μέρος του ελληνισμού να κάνει μια αυτόματη επιλογή ή υπάρχει εναλλακτική λύση. Εδώ είναι η μεγάλη προσφορά της ομοιοπαθητικής, ότι έχουμε μια εναλλακτική πρόταση. Πιθανόν, αντί να καταπιέσουμε κάποια λοίμωξη αρχική, να την βοηθήσουμε να εξελιχθεί θετικά. Με ένα φάρμακο που προκαλεί παρόμοια συμπτώματα, δηλαδή ένα φάρμακο που βοηθάει τον οργανισμό μέσω της συμπτωματολογίας του να ξαναβρεί την ισορροπία του. Εδώ και πολλά χρόνια έχω μιλήσει για μια θεωρία που τη λέω «Το συνεχές μιας ενοποιημένης θεωρίας για τις αρρώστιες, οξείες και χρόνιες». Όλες οι χρόνιες διαταραχές, όλες οι χρόνιες φυσικές παθήσεις είναι φλεγμονώδεις διαδικασίες. Η διαφορά μεταξύ μιας φλεγμονώδους διαδικασίας σε χρόνιο επίπεδο και σε οξύ επίπεδο, είναι η παραγωγή χου πυρετού. Ο οργανισμός όταν έχει τη δυνατότητα να παράγει υψηλό πυρετό όχι χαμηλό πυρέτιο, βρίσκεται σε καλή κατάσταση. Όταν πάψει να έχει αυτή τη δυνατότητα, σημαίνει ότι δεν επιτρέψαμε αυτή την φλεγμονώδη διαδικασία να την εκφράσει και έχει τώρα πάει σε ένα βαθύτερο επίπεδο, σε όργανο ή ακόμα και σύστημα ολόκληρο που υποφλεγμαίνει, σε μια κατάσταση υποφλεγμονώδη χωρίς πυρετό πλέον, αλλά με γενική κακουχία κλπ.

Δηλαδή, έχουμε την ίδια φλεγμονή, η οποία πήγε σε βαθύ επίπεδο πια, δηλαδή αποδέχεται ο οργανισμός την αρχική διαταραχή σε ένα βαθύτερο επίπεδο και δεν μπορεί να την ξεπεράσει πια. Εκεί βλέπετε την προσπάθεια του οργανισμού να διώξει την αρρώστια με αυτό που λέμε στις χρόνιες διαταραχές οξείες ώσεις ή κρίσεις. Οι άνθρωποι που υποφέρουν από ημικρανίες θα δείτε ότι συνήθως θα σας περιγράφουν σχεδόν τυπικά ότι έχουν ημικρανίες περιοδικά. Αυτές οι δύο ή τρεις φορές τη βδομάδα πχ στις ημικρανίες είναι η φλεγμονή που δεν επετράπη να εκφραστεί όταν είχε την αμυγδαλίτιδα και τώρα ο οργανισμός κάθε τόσο ανακτά δυνάμεις και κάνει μία ώση παράγοντας ένα σύνδρομο που το λέμε ημικρανίες... όταν κάποτε είχα πει ότι οι χρόνιες παθήσεις είναι φλεγμονώδεις διαδικασίες, κάποιος με ρώτησε αν μπορεί να είναι πρωτεΐνες. Κάποιος από τους μαθητές μου το περασμένο καλοκαίρι, μου έφερε μία έρευνα που είχε γίνει στην Αμερική, ότι κατά πάσα πιθανότητα είναι φλεγμονώδης διαδικασία η σχιζοφρένεια. Επομένως τώρα θα βρούμε και ένα φάρμακο και θα το δίνουμε να σταματάει την φλεγμονή. Δηλαδή δεν μάθαμε τόσα χρόνια ότι αυτός ο τρόπος σκέψης είναι λανθασμένος και εξακολουθούμε και στην τελευταία φάση, να επιμένουμε στον τρόπο αυτό. Να βρούμε ποιος είναι ο νοσογόνος οργανισμός, να τον χτυπήσουμε με κάποιο χημικό φάρμακο και να θεραπεύσουμε τον ασθενή. Εφόσον βρεθεί αυτό το φάρμακο. Εάν δεν ξεφύγει η ιατρική από αυτόν τον τρόπο σκέψης, η ανθρωπότητα θα εξακολουθήσει να μπαίνει μέσα σε όλο και πιο πολύπλοκες ασθένειες που θα είναι όλο και πιο δυσκολοθεράπευτες. Για μένα υπάρχει μία αντίδραση του οργανισμού στο περιβάλλον, η οποία θα πρέπει να βοηθηθεί από την αρχή, ώστε να ξεπεραστεί με έναν τρόπο φυσικό και αυτή την φλεγμονή να μην της επιτρέψουμε να περάσει σε βαθύτερα στρώματα του οργανισμού έτσι ώστε αργότερα να μην εξελιχθεί σε αυτό που λέμε σήμερα χρόνιες εκφυλιστικές παθήσεις, θα το δείτε ξανά και ξανά. Μετά από επανειλημμένες θεραπείες ωτίτιδας εμφάνιση ελαφρών περιπτώσεων αυτισμού είτε ακόμα και βαριών. Το δε συγκλονιστικό είναι ότι κάνοντας μια θεραπεία ομοιοπαθητική σε έναν άρρωστο με τόσο βαριά πάθηση όσο ο αυτισμός ή η επιληψία, εμφανίζεται ξανά η αρχική αμυγδαλίτις. Η αρχική λοίμωξη του αναπνευστικού ή του ουροποιητικού ή η οποιαδήποτε αρχική λοίμωξη με πυρετό, ο οποίος είχε εκλείψει. Τα αυτιστικά παιδιά δεν κάνουν πυρετούς. Έκαναν πυρετούς όσο είχαν ωτίτιδες. Ο πυρετός σχεδόν σταματάει ή είναι σε πολύ μικρή ένταση. Όταν κάνει θεραπεία θα επανέλθει. Νομίζω ότι αυτή η θεωρία πρέπει να συζητηθεί πάρα πολύ σε αυτό το μεταπτυχιακό. Να βρούμε όλες τις δυνατές, πιθανές παρεκκλίσεις από αυτήν τη θεωρία που είναι οι παρατηρήσεις 47 χρόνων σε ασθενείς τους οποίους εξέταζα από την αρχή έως το τέλος. Τι τους συνέβη τότε, τι τους συνέβη μετά και πώς κατέληξαν.

Φ: Η ειδικότητα της ανοσολογίας, που παρουσιάζει πολύ μεγάλη εξέλιξη λέει ακριβώς το ίδιο πράγμα, ότι η ανοσολογία σχετίζεται με όλες τις παθήσεις και προσπαθούν να καταπολεμήσουν όλες τις παθήσεις μέσω των πρωτεϊνών αυτών.

Γ.Β.: Γίνεται έρευνα πολύ μεγάλη με στόχο λανθασμένο. Αυτό είναι το τρομακτικό, θα βρούμε δηλαδή κάποιο φάρμακο το οποίο θα επιδρά επάνω στο συγκεκριμένο επίπεδο και θα πηγαίνει την αρρώστια ακόμη πιο βαθιά. ...θα έχετε ακούσει την θεωρία για τα μιάσματα δηλαδή τις δευτερογενείς επιδράσεις των αφροδίσιων, (κυρίως γονόρροια και σύφιλη), θυμάμαι από τις πρώτες ερωτήσεις που έκανα σε κάποιον που ερχόταν σε εμένα που έπασχε από προστατίτιδες, ήταν αν είχε πάθει γονόρροια. «Τον ρωτούσα μόνο εσύ κόλλησες;» «Οι άλλοι την γλύτωσαν, μόνο εγώ την πάτησα», δηλαδή οι άλλοι δυο δεν είχαν την προδιάθεση σύμφωνα με την γονιδιακή τους δομή για να πάθουν την γονόρροια.,.θα δείτε πόσο διλήμματα θα προκύψουνε για τα εμβόλια στις παιδιατρικές ασθένειες, το τι κομφούζιο υπάρχει και πώς αυτά μπορούν σιγα σιγά να ξεκαθαριστούν να μπουν σε κάποια τάξη. Τελευταία ερώτηση.

Φ: Ήθελα να ρωτήσω αν σύμφωνα με αυτήν την θεωρία όταν κάνουμε πυρετούς έχουμε ύφεση της προηγούμενης νόσου, οπότε αυτό μπορούμε να το ελέγξουμε και δεύτερο εάν μπορούμε πια τεχνητά να προκαλούμε πυρετούς για να έχουμε ύφεση στις νόσους.

Γ.Β.: Ιάπωνες ερευνητές ως εμβόλιο κατά του καρκίνου έκαναν το BCG και 2-3 άλλα για να προκαλέσουν πυρετούς και είχαν δει ότι πράγματι υπήρχαν κάποια αποτελέσματα. Ήταν μια περίοδος που είχαν ανακοινώσει ότι βρήκαν το φάρμακο του καρκίνου. Εισήγαγαν στον οργανισμό πυρετογόνα, έκανε ο οργανισμός αντίδραση και έβλεπαν βελτίωση στον καρκίνο. Μπορούμε να τα συζητήσουμε είναι πάρα πολλά θέματα, θέλω να σας δώσω μια γενική ιδέα το πώς η ομοιοπαθητική βλέπει την αρρώστια γενικότερα. Δώσαμε μερική απάντηση στο παιδάκι γιατί αρρωσταίνει, γιατί είχε ξεκινήσει με μια αμυγδαλίτιδα και έχει φτάσει τώρα να έχει άσθμα. Γιατί ξεκίνησε με αμυγδαλίτιδα και όχι με κυστίτιδα αυτό καθορίζεται από διάφορους παράγοντες που θα συζητήσουμε αργότερα. Ευχαριστώ και καλή ακαδημαϊκή χρονιά.

Ερμούπολη 13 Οκτωβρίου 2007