Τα Βρετανικά μέσα ενημέρωσης επιτίθενται στην ομοιοπαθητική: Είναι δικαιολογημένη αυτή η επίθεση;

του Γ. Βυθούλκα

Η Ομοιοπαθητική δέχεται τα πυρά των Βρετανικών μέσων ενημέρωσης. Αυτές οι επιθέσεις ενισχύονται από ανεύθυνους και αδικαιολόγητους ισχυρισμούς ορισμένων δασκάλων ομοιοπαθητικής. Οι ισχυρισμοί αυτοί περιλαμβάνουν τη χρήση «ονείρων» και «φαντασίας» ως μεθόδων για τα provings. Οσον αφορά τη συνταγογράφηση, ορισμένοι δάσκαλοι επιχειρούν να αντικαταστήσουν την επίπονη διαδικασία του συνταιριάσματος της συμπτωματολογίας του ασθενούς με την εικόνα του φαρμάκου με σαθρές θεωρίες βασισμένες στο «δόγμα των υπογραφών», συναισθήσεις και άλλες μεθόδους. Εκτός των παραπάνω έχουν ακουστεί και άλλοι ανεύθυνοι ισχυρισμοί. Αυτές οι «νέες ιδέες» ελλοχεύουν τον κίνδυνο να καταστρέψουν τις αρχές, θεωρία και κλινική πρακτική της ομοιοπαθητικής.

Εισαγωγή

Σε μια περίοδο που η ομοιοπαθητική δέχεται την χειρότερη επίθεση που έχει δεχτεί ποτέ από τον Βρετανικό τύπο, χρειάζεται να αναρωτηθούμε: είναι αυτές οι επιθέσεις πραγματικά δικαιολογημένες; Οι επιθέσεις αυτές μπορεί να εξυπηρετούν καιροσκόπους, συμφέροντα, ή ακόμα και την εμπάθεια των όσων αντιτίθενται στην ομοιοπαθητική. Μπορεί να είναι κακοπροαίρετες ή ακόμα και κακοήθεις, παρόλο αυτά, για είμαστε δίκαιοι, πρέπει να δεχτούμε ότι αντλούν ορισμένα από τα πυρά και τα επιχειρήματά τους από το χώρο της ομοιοπαθητικής εξαιτίας της δικής μας ανευθυνότητας. Αναφέρομαι στους εξωφρενικούς ισχυρισμούς ορισμένων ομοιοπαθητικών και «μοντέρνων δασκάλων» και τις «νέες ιδέες» τους, οι οποίοι καταστρέφουν τις αρχές, θεωρία και πρακτική της πραγματικής Κλασικής Ομοιοπαθητικής που δίδαξε ο Χάνεμαν.

Μεθοδολογία των provings

Η αξιοπιστία των provings των ομοιοπαθητικών φαρμάκων (homeopathic pathogenic trials), ο θεμέλιος λίθος της ομοιοπαθητικής, σήμερα καταστρέφεται από «νέες ιδέες» που αφορούν τον τρόπο με τον οποίο θα πρέπει αυτά να διεξάγονται. Ορισμένοι δάσκαλοι ισχυρίζονται ότι δεν χρειάζεται να «αποδειχτούν» τα φάρμακα σε ανθρώπους μέσω proving, αλλά αντίθετα, αρκεί απλά να φανταστούμε τα συμπτώματα, όπως για παράδειγμα: «η τεχνική ανάλυσης των ομάδων των στοιχείων του περιοδικού πίνακα μπορεί να προσφέρει τα μεγαλύτερα οφέλη της στο διανοητικό επίπεδο. Εφόσον τα κεντρικά σημεία των μεμονωμένων στοιχείων γίνουν γνωστά, θα είναι εφικτό να συμπεράνουμε και το μοτίβο του φαρμάκου που προκύπτει από το συνδυασμό στοιχείων του περιοδικού πίνακα»1 και «Η μέθοδος της ανάλυσης των στοιχείων του περιοδικού πίνακα μας δίνει τη δυνατότητα να σκεφτούμε ομοιοπαθητικά σε ένα νέο επίπεδο, ένα αφηρημένο ή ακόμα και μεταφυσικό επίπεδο. Αυτό μας καθιστά ικανούς να προβλέψουμε την εικόνα ενός εντελώς αγνώστου φαρμάκου»2.

Εύκολα μπορεί κανείς να προβλέψει που θα οδηγήσουν τέτοιες παράλογες «νέες ιδέες»: εκατοντάδες ομοιοπαθητικοί θα «φανταστούν» εκατοντάδες διαφορετικά «provings» για κάθε ένα φάρμακο! Δεν υπάρχει τίποτα το μεμπτό στις προσπάθειες ορισμένων να τραβήξουν την προσοχή μέσω ανακάλυψης νέων φαρμάκων. Παρόλο αυτά, είναι άδικο για όσους βασίζονται στα provings, ότι αυτοί οι συγγραφείς καταστρατηγούν τους κανόνες σύμφωνα με τους οποίους διεξάγεται ένα αξιόπιστο proving, σύμφωνα δηλαδή με τις θεωρητικές Αρχές και Πρακτικές που δίδαξε ο Χάνεμαν.

Οι μέθοδοι που ακολούθησαν πολλοί από όσους πειραματίστηκαν με σκοπό να «παράγουν» provings για νέα φάρμακα αποδεικνύουν ότι δεν ακολουθούν τις οδηγίες του Χάνεμαν... «μια νέα και επαναστατική μέθοδο για proving, η οποία συνίστατο σε μια ολόκληρη ομάδα ατόμων να λαμβάνει μία δόση του φαρμάκου, μερικές ημέρες πριν ή κατά τη διάρκεια ενός σεμιναρίου και μετά να συζητούνται τα αποτελέσματα αυτής της δόσης κατά τη διάρκεια του σεμιναρίου... Τα group provings ήταν συνήθως πολύ παραγωγικά όσον αφορά τη συμπτωματολογία, ιδίως για το συναισθηματικό επιπέδου στα όνειρα, τα οποία μας έδωσαν μια ιδέα των βαθύτερων διεργασιών των ουσιών... Εντυπωσιάστηκα από τα αποτελέσματα που επέφερε μία μόνο δόση του φαρμάκου στη συλλογική συνείδηση της ομάδας, και πως, όταν το φάρμακο λαμβάνεται από μια ομάδα, το αποτέλεσμα αυτής της δόσης φαίνεται να πολλαπλασιάζεται και να γίνεται πολύ περισσότερο εμφανές σε σύγκριση με όταν δίνεται σε μεμονωμένα άτομα...» 3 «Ενα proving μπορεί να διεξαχθεί με μια ομάδα μελέτης ή σε ένα σεμινάριο, εάν ο κάθε μαθητής λάβει μία μόνο δόση μερικές ημέρες πριν ή κατά τη διάρκεια του σεμιναρίου, και στη συνέχεια συγκριθούν οι εμπειρίες. Αυτά τα proving συχνά επικεντρώνονται στα όνειρα και στα διανοητικά συμπτώματα, σε μια προσπάθεια να αποκαλυφθεί το βαθύτερο νόημα του φαρμάκου. Αυτή η μέθοδος χρησιμοποιήθηκε εκτεταμένα από τον Jurgen Becker και υοθετήθηκε από άλλους μοντέρνους δασκάλους. Ο σκοπός είναι να ανακαλύψουμε το κύριο υποσυνείδητο μοτίβο του φαρμάκου κατά τη διάρκεια του proving. Αυτό ενισχύεται περαιτέρω με τη συζήτηση των εμπειριών της ομάδας, ώστε να αναδειχθούν και να καθοριστούν οι κεντρικές ιδέες. Το πλεονέκτημα αυτής της μεθόδου είναι ότι ίσως αποτελεί ένα συντομότερο μονοπάτι στην βαθύτερη essence του φαρμάκου» 4. «Στη Σχολή Ομοιοπαθητικής όπου συναντιόμαστε μία φορά το μήνα, έχουμε καταγράψει αποτελέσματα με ομαδικά provings από το 1991 χρησιμοποιώντας μια ποικιλία ερεθισμάτων: λαμβάνοντας δυναμοποιημένα φάρμακα, απλώς κρατόντας τα, απλώς κοιτάζοντάς τα, ή διαλογιζόμενοι επί αυτών. Εχουμε αποτελέσματα με δυναμοποιήσεις από 30 CH έως 200 CH. Εχουμε καταγράψει ομαδικά proving με ένα άτομο να συλλογίζεται την ιδέα/εικόνα μιας ουσίας στο μυαλό του (ο αποστολέας) ενώ η υπόλοιπη ομάδα παραμένει σιωπηλή και σε αυτο-παρατήρηση (οι παραλήπτες)... Αποτελεί κοινή εμπειρία ανάμεσα σε όσους συμμετέχουν στα provings, πως συγκεκριμένα άτομα (τα οποία αργότερα αναδεικνύουν πρωτεύοντα συμπτώματα εξαιτίας της ευαισθησίας τους προς την ουσία που δοκιμάζεται) αναπτύσσουν συμπτώματα τα οποία μετέπειτα επιβεβαιώνεται ότι αποτελούν μέρος του proving πρωτού οποιοσδήποτε άλλος «λάβει» την ουσία» 5. «Η άποψή μου είναι πως τα provings διαλογισμού (meditation proving) είναι συχνά τα πιο βολικά και το πιο χρήσιμα. Μας δίνουν αποτελέσματα γρήγορα και με μικρή προσπάθεια. Το μειονέκτημα είναι πως η εικόνα του φαρμάκου δεν θα είναι πλήρης και μπορεί να είναι και μερικώς λανθασμένη. Αλλά αυτό μπορεί επίσης να συμβεί και με τις υπόλοιπες μεθόδους των provings. Από την έμπειρία μου, τα proving διαλογισμού συχνά είναι αρκετά αξιόπιστα και παρέχουν την essence του φαρμάκου, περισσότερο από όσο τα ονειρικά proving (dream provings)».

Ο ενθουσιασμός να «παράγουμε» νέα συμπτώματα έχει οδηγήσει σε ισχυρισμούς ότι ακόμα και μία μόνο δόση υψηλής δυναμοποίησης μπορεί να προκαλέσει εκατοντάδες συμπτώματα σε μικρές ομάδες ατόμων. «Το proving της κόκα-κόλα διεξείχθει κατά τη διάρκεια του σεμιναρίου μου στο Σαν Φραντσίσκο, το Μάϊο του 1994. Στους συμμετέχοντες του σεμιναρίου χορηγήθηκε μία δόση του φαρμάκου στην 30η δυναμοποίηση. Τους δόθηκε η οδηγία να καταγράψουν τα συμπτώματά τους για τις επόμενες δύο ημέρες, ανεξαρτήτως του αν πήραν τη δόση ή όχι» 7. «Από τα 305 διανοητικά συμπτώματα του Υδρογόνου, 61 προκλήθηκαν από την 6η δυναμοποίηση (2 provers), 17 από την 9η δυναμοποίηση (1 prover), 27 από την 12η δυναμοποίηση (3 provers), 3 από την 15η δυναμοποίηση (2 provers), 140 από την 30η δυναμοποίηση (3 provers) και 56 από την 200η δυναμοποίηση (4 provers)» 8. «Το φάρμακο παρασκευάζεται εώς την 30η δυναμοποίηση... Ολοι οι συμμετέχοντες λαμβάνουν το φάρμακο περίπου την ίδια μέρα και ώρα, παίρνοντας από μία δόση»9.

Μάλλον οι περισσότεροι από αυτούς τους «πειραματιστές» είτε δεν έχουν διαβάσει είτε δεν έχουν εκτιμήσει το ότι ο Χάνεμαν χρησιμοποίησε μόνο υλικές δόσεις στα provings πάνω στα οποία βασίστηκε η Materia Medica Pura. Στην παράγραφο 32 του Οργανον10 αναφέρει πως «όλες οι ουσίες μπορούν να προκαλέσουν συμπτώματα εφόσον χορηγηθούν σε αρκετά μεγάλες ποσότητες». Στην 6η και τελική έκδοση του Οργανον, στην παράγραφο 130, αναφέρει πως μόνο όσοι είναι ευαίσθητοι σε μια συγκεκριμένη ουσία μπορεί να αναπτύξουν συμπτώματα από μια υψηλή δυναμοποίηση και αυτό εφόσον λαμβάνουν το φάρμακο καθημερινά για αρκετές ημέρες11. Για να διαπιστώσουμε ότι τα συμπτώματα είναι αξιόπιστα και ότι οφείλονται στο φάρμακο, το πείραμα πρέπει να επαναληφθεί πολλές φορές. Στην καθημερινή μας πρακτική, παρόλο που συχνά συνταγογραφούμε λάθος φάρμακο, σπανίως ο ασθενής επηρεάζεται έτσι ώστε να εμφανίσει τα συμπτώματα του φαρμάκου που πήρε. Αυτό το γεγονός από μόνο του αποδεικνύει την σπανιότητα τέτοιων «ευαίσθητων ατόμων» τα οποία θα μπορούσαν να συμμετέχουν σε provings με υψηλές δυναμοποιήσεις.

Ορισμένοι έφτασαν στο σημείο να ισχυριστούν ακόμα και ότι δεν χρειάζεται να χορηγηθεί ένα πραγματικό ομοιοπαθητικό φάρμακο. Αρκεί απλά να γράψετε σε ένα κομμάτι χαρτί το όνομα του φαρμάκου και τη δυναμοποίηση, να τοποθετήσετε πάνω σε αυτό το χαρτί ένα ποτήρι νερό, και το φάρμακο είναι έτοιμο! «Για χρόνια έβαζα τους ασθενείς μου να γράψουν το όνομα του φαρμάκου και τη δυναμοποίηση σε ένα χαρτί, με καταπληκτικά αποτελέσματα... Επειδή εργαζόμαστε με ενέργεια και πνεύμα, η ΠΡΟΘΕΣΗ μας για αυτό που προσπαθούμε να πετύχουμε είναι καθοριστική ώστε αυτό να συμπεριφερθεί όπως εμείς το αναμένουμε, για παράδειγμα, εάν γράψετε Lachesis 30CH πάνω στο χαρτί και ο ασθενής σταματήσει να έχει τα συμπτώματα των εξάψεων που είχε, τότε ο ομοιοπαθητικός πρέπει να είναι εστιασμένος και συγκεντρωμένος στο να συλλέγει αυτή την ενέργεια» 12.

Αλλοι ισχυρίζονται πως δεν χρειάζεται καν να χορηγούμε το ομοιοπαθητικό φάρμακο, αλλά αρκεί απλώς να το σκεφτούμε και ο ασθενής θα θεραπευθεί! «Με έμαθαν πως η πρόθεση είναι αυτό που καθορίζει τα πάντα. Συχνά βλέπουμε ένα ασθενή στη μέση της συνέντευξης ξαφνικά να αρχίζει να αισθάνεται καλύτερα μόλις σκεφτούμε το φάρμακό του... τουλάχιστον εγώ το παρατηρώ.» 12 Με τέτοιους ισχυρισμούς πως είναι δυνατό να αμυνθούμε έναντι στην ιδέα ότι η ομοιοπαθητική δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα φαινόμενο «αυθυποβολής»;

Επιλέγοντας το φάρμακο

Το δεύτερο σημαντικό σημείο που εγείρεται από αυτή την καταιγίδα του «εκμοντερνισμού» είναι η διαστρεύλωση της θεμελιώδους μεθοδολογίας μέσω της οποίας επιλέγεται το φάρμακο. Ορισμένοι «μοντέρνοι δάσκαλοι» ισχυρίζονται πως έχουν βρει τρόπους να συντομέψουν την επίπονη εργασία που χρειάζεται για την εύρεση του φαρμάκου που ταιριάζει με τα συμπτώματα του ασθενούς. Προτείνουν για παράδειγμα: βρείτε την παραίσθηση (delusion) του κάθε ασθενούς και συνταγογράψτε ανάλογα. «Αντιλήφθηκα τη σημασία του κεφαλαίου των παραισθήσεων, γιατί μια παραίσθηση είναι μια διαστρευλωμένη αντίληψη της πραγματικότητας, και η ασθένεια είναι επίσης μια λάθος αντίληψη του παρόντος. Ολόκληρη η διανοητική κατάσταση ενός ατόμου είναι μια έκφραση αυτής της λάθους αντίληψης (παραίσθηση)». «Υγεία είναι η αποκατάσταση της υγείας. Επιτυγχάνεται όταν ο άνθρωπος συνειδητοποιήσει τη λανθασμένη αντίληψη που έχει για την πραγματικότητα. Αυτό γίνεται δυνατό όταν τον εκθέσουμε στην παραίσθησή του. Αυτή είναι η βάση του Νόμου των Ομοίων στον οποίο στηρίζεται η Ομοιοπαθητική» 13. Με άλλα λόγια, προτρέπουν τον αφελή και εύπιστο μαθητή να βρει μία παραίσθηση σε κάθε ασθενή.

Αλλοι προτείνουν η συνταγογράφηση να βασίζεται μόνο στα διανοητικά συμπτώματα: «Για μια ακόμα φορά, επισημαίνω ότι συνταγογραφούμε βασιζόμενοι στα διανοητικά συμπτώματα (αγνοώντας όλα τα υπόλοιπα συμπτώματα που συνδέονται με το ευρέως γνωστό σωματικό επίπεδο του ανθρώπου) και έτσι με αυτό τον τρόπο διεγείρουμε το αυτόνομο νευρικό σύστημα, το οποίο είναι υπεύθυνο για τη διατήρηση της λειτουργικότητας των συστημάτων της Αφομοίωσης και της Αποτοξίνωσης». 14 Και προτείνουν τα παραπάνω παρόλο που αρκετοί ασθενείς παρουσιάζουν συμπτώματα μόνο στο σωματικό επίπεδο και δεν έχουν απαραιτήτως συμπτώματα από το συναισθηματικό επίπεδο και φυσικά, ούτε και παραισθήσεις.

Μέσα σε αυτό τον καταιγισμό σαθρών θεωριών και υπεραπλουστεύσεων, άλλοι προτείνουν την ομαδοποίηση των ασθενών σύμφωνα με ορισμένα «κοινά» χαρακτηριστικά, αγνοώντας την αρχή της μοναδικότητας του κάθε οργανισμού. Διδάσκουν, για παράδειγμα, ότι οι μαθητευόμενοι ομοιοπαθητικοί θα πρέπει να διερευνούν το αν ο ασθενής παρουσιάζει ομοιότητες με ένα ζώο, φυτό, ή ορυκτό και να κατευθύνουν την αναζήτηση για το similimum στην ανάλογη ομάδα φαρμάκων16. Αυτή είναι ουσιαστικά η παλιά ιδέα του «δόγματος των υπογραφών» που εγκαταλείφθηκε ως άχρηστη προ εκατοντάδων ετών, και που τώρα παρουσιάζεται ως μια διαφωτισμένη μοντέρνα λύση για την εύκολη εύρεση του ενδεικνυόμενου φαρμάκου. Στην πραγματικότητα, αυτό που προτείνεται, είναι η εγκατάληψη της ευρέσεως του σωστού φαρμάκου μέσω της μεθόδου του repertorising και της αναζητήσεως στη materia medica.

Η άποψη του Χάνεμαν για όλες αυτές τις ιδέες ήταν ξεκάθαρη: «… Θα απαλλάξω την αλλοπαθητική σχολή από την ταπείνωση της ενθύμισης της ανοησίας εκείνων των παλιών γιατρών οι οποίοι προκαθόριζαν τις χρήσεις των διαφόρων φαρμακευτικών ουσιών σύμφωνα με το δόγμα των υπογραφών» 17. Η αποτυχία αυτής της μεθόδου είναι ένας από τους κύριους λόγους που ο Χάνεμαν αναζήτησε ένα πιο λογικό τρόπο θεραπείας του ανθρώπου και ο λόγος που ανέπτυξε την ομοιοπαθητική.

Επιπρόσθετα, ακόμα μία άποψη έχει υποστηριχθεί: ότι σε κάθε ασθενή ταιριάζει ένα και μοναδικό ομοιοπαθητικό φάρμακο, το «κεντρικό» φάρμακο, το οποίο πρέπει να βρεθεί, διαφορετικά ο ασθενής δεν θα θεραπευθεί, αγνοώντας το γεγονός πως σε μιασματικά επιβαρυμένες καταστάσεις, οι οποίες τη σημερινή εποχή αφορούν την πλειοψηφία των ασθενών, χρειάζεται μια σειρά ομοιοπαθητικών φαρμάκων τα οποία συνταγογραφούνται διαδοχικά σε σειρά, ανά μεγάλα χρονικά διαστήματα και τα οποία είναι απαραίτητα ώστε να επιτευχθεί η θεραπεία. «Η εμπειρία μου μου λέει πως εάν βρείτε το φάρμακο που αντιστοιχεί στο βαθύτερο επίπεδο του ασθενούς, θα πορευθεί πολύ καλά με αυτό για χρόνια. Συνήθως μετά από αυτή την περίοδο θα είναι τόσο υγιής ώστε δεν θα χρειάζεται κανένα άλλο φάρμακο. Σε αντίθετη περίπτωση, απλώς θα έχετε κάποια μικρά αποτελέσματα, αλλά δεν θα έχετε πραγματικά πετύχει τη θεραπεία. Οπως είπε ο Χάνεμαν, κινούμαστε με ζικ-ζακ προς τη θεραπεία και εγώ προσωπικά δεν μπορώ να το ακολουθώ αυτό πολύ συχνά, με ζαλίζει!... Εάν συγκεντρωθείτε στον πυρήνα του ασθενούς, βλέπετε τον κύριο διακόπτη, ο οποίος με ένα γύρισμα κάνει όλες τις λάμπες να ανάψουν» 18. «Οταν συνταγογραφούμε ένα φάρμακο βασισμένοι στην Υπόθεση του Πρωταρχικού Ψωρικού Μιάσματος, σύμφωνα με τα ακριβή χαρακτηριστικά αυτού του μιάσματος, θα πρέπει να αναμένουμε ότι η θεραπευτική πορεία του ασθενούς θα παρουσιάσει ένα κβαντικό άλμα» 19.

Συναισθήσεις και Παραισθήσεις

Αλλη μια καινούργια ιδέα η οποία πολύ φοβάμαι ότι θα αυξήσει τη σύγχυση των μαθητευόμενων είναι αυτή της προβολής εκ μέρους του ομοιοπαθητικού ενός υποτιθέμενου «περιεχομένου» των «συναισθήσεων» του ασθενούς πέρα από την πραγματικότητα και το αληθινό τους νόημα. «Ενα άλλο βασικό στοιχείο αυτού του συστήματος αφορά το συντονισμό του ομοιοπαθητικού με τις συναισθήσεις (sensations) του ασθενούς. Υπάρχει μια ιδιαίτερη ενέργεια σε συγκεκριμένες συναισθήσεις που συνδέεται με το πρωταρχικό σύμπτωμα και με τη γενική κατάσταση του ασθενούς, η οποία έχει τεράστια σημασία. Ο Sankaran τις έχει ονομάσει ζωτικές συναισθήσεις. Οι ζωτικές συναισθήσεις δεν είναι απλώς σωματικά συμπτώματα ή συναισθήματα, αλλά μάλλον κοινές αισθήσεις που συνδέουν το μυαλό με το σώμα. Πραγματικά, το ζωτικό επίπεδο είναι βαθύτερο του μυαλού ή του σώματος. Είναι στο επίκεντρο της νοσηρής κατάστασης. Αυτά δεν αποτελούν ένα ειδικό ανθρώπινο φαινόμενο, δηλαδή δεν είναι αποκλειστικά ανθρώπινο χαρακτηριστικό και έτσι λοιπόν μας συνδέουν άμεσα με την πηγή του ίδιου του φαρμάκου»20 .

Η προβολή των «συναισθήσεων» του ασθενούς αποτελεί ένα επισφαλές μονοπάτι για την ομοιοπαθητική, γιατί αυτές οι «προβολές» δεν έχουν καταγραφεί στην ομοιοπαθητική φαρμακολογία και ο κάθε ομοιοπαθητικός θα μπεί στον πειρασμό να βρίσκει ακόμα ένα υποκείμενο «περιεχόμενο» στα συναισθήματα που εκφράζει ο ασθενής. Το γεγονός είναι ότι ως ομοιοπαθητικοί οφείλουμε να ταιριάξουμε τα συμπτώματα του ασθενούς, με αυτά του φαρμάκου που έχουν αποδειχθεί στα provings και για να το πετύχουμε αυτό έχουμε τα απαραίτητα εργαλεία και κανόνες.

Τα υπόλοιπα είναι απλές εικασίες που επιτρέπουν την γελοιοποίηση της ομοιοπαθητικής, όπως έχει συμβεί πρόσφατα στο Βρετανικό τύπο. Αυτές οι ακραίες ιδέες δημιουργούν σύγχυση στο μυαλό των μη-πληροφορημένων μαθητών και την ίδια στιγμή δίνουν επιχειρήματα στους εχθρούς της ομοιοπαθητικής.

Επικίνδυνες ιδέες

Εχουν επίσης εμφανισθεί και άλλες, ακόμα πιο επικίνδυνες, «νέες ιδέες»: για παράδειγμα, η ομοιοπαθητική εκδοχή του εμβολιασμού. Αυτό προήλθε από μια παρεξήγηση της ιδέας του Χάνεμαν ότι η Belladona, για παράδειγμα, θα μπορούσε να δράσει θεραπευτικά κατά τη διάρκεια μιας επιδημίας οστρακιάς, όχι όμως προληπτικά, αλλά επειδή ήταν το «genius» (κύριο φάρμακο) εκείνης της συγκεκριμένης επιδημίας και έδρασε θεραπευτικά στο αρχικό στάδιο της λοίμωξης. Αυτή η παρατήρηση λανθασμένα ερμηνεύτηκε ως ότι μπορούμε να δώσουμε σήμερα ένα ομοιοπαθητικό φάρμακο σε κάποιον και πως αυτό θα τον προστατέψει από μια πιθανή επιδημία που ίσως ξεσπάσει ένα ή δύο χρόνια αργότερα. 21

Αλλες ιδέες που έχουν εκφραστεί, θα μπορούσαν να υοθετηθούν μόνο από φανατικούς μιας αίρεσης: όπως για παράδειγμα «η ομοιοπαθητική μπορεί να θεραπεύσει τα πάντα, ακόμα και όλες τις μορφές καρκίνου και AIDS» ή ακόμα χειρότερα «δυναμοποιήστε μουσική, ή φως από την Αφροδίτη ή τη Σελήνη και δώστε το ως φάρμακο». Κάποιοι ομοιοπαθητικοί, που έχουν παραπλανηθεί από παρόμοιες ιδέες, φτάνουν να ισχυριστούν ακόμα και ότι έχουν ανακαλύψει θεραπείες για το AIDS, όπως για παράδειγμα μουσική που παίζεται από ένα CD: «Τα Θεραπευτικά CD είναι μια μορφή ολιστικής αυτο-θεραπείας που βασίζεται στην αρχή του συντονισμού, για μια μεγάλη γκάμα παθήσεων και ασθενειών. Βασίζονται σε μια επαναστατική μέθοδο η οποία ανακαλύφθηκε κατά την εφαρμογή μιας παραμελημένης μορφής της ομοιοπαθητικής στην Αφρική, για τη θεραπεία του AIDS και της Ελονοσίας. Ανακαλύψαμε μια νέα μορφή θεραπείας που βασίζεται στις αποδεδειγμένες από το χρόνο ομοιοπαθητικές αρχές και πρακτικές, αλλά με ένα νέο τρόπο χορήγησης» 25. Και τολμούν να επονομάζουν τέτοιες ανοησίες Κλασική Ομοιοπαθητική.

Με όλες αυτές τις παράλογες και αυθαίρετες «νέες ιδέες» οι «μοντέρνοι δάσκαλοι» δυσφημούν την ομοιοπαθητική και γκρεμίζουν τους θεμέλιους λίθους που συνιστούν τις επιστημονικές της βάσεις. Ετσι λοιπόν δεν είναι αδικαιολόγητο το γεγονός ότι οι επιστήμονες αντέδρασαν άσχημα και πως τα ΜΜΕ κύρηξαν τον πόλεμο στην ομοιοπαθητική καθώς και για το ότι οι αντίπαλοι της ομοιοπαθητικής πανηγυρίζουν αυτή την περίοδο.

Επίλογος

Οι επιθέσεις των Βρετανικών ΜΜΕ έχουν επιρεάσει την γνώμη για την ομοιοπαθητική σε όλο τον κόσμο. Διαβλέπω πως αυτό θα συνεχιστεί, ανεξαρτήτως των προφανών συμφερόντων που υπηρετούν. Αλλά η θλιβερή πραγματικότητα είναι ότι οι επιθέσεις αυτές δεν είναι αδικαιολόγητες. Το μεγάλο οιδοκόμημα του επιστημονικού κύρους της ομοιοπαθητικής που κατακτήθηκε με τόσο κόπο, σε τόσα πολλά χρόνια, από τόσους αφοσιωμένους ανθρώπους, τώρα καταρρέει καθώς εμείς, η ομοιοπαθητική κοινότητα, εφοδιάζουμε όσους αντιμάχονται την ομοιοπαθητική, με το επιχείρημα ότι η ομοιοπαθητική δεν είναι επιστήμη. Η πραγματική γνώση διαποτίζεται με σύγχυση και παραπληροφόρηση, η επίπονη εργασία αντικαθίσταται από προβολές και ο εγωκεντρισμός παρουσιάζεται ως αλτρουϊστική διδασκαλία.

Ομως έτσι είναι η ζωή: όπου υπάρχει φως, υπάρχουν και σκιές. Υπάρχουν σήμερα αρκετοί λογικοί ομοιοπαθητικοί οι οποίοι μπορούν να μετατρέψουν την τρέλλα, την αταξία και τη σύγχυση, σε τάξη και λογική, αλλά θα πρέπει να φωνάξουν για να ακουστούν. Αυτό το περιοδικό θα έπρεπε να αποτελεί μέρος ενός ενεργού κινήματος που προστατεύει τις βάσεις και την πεμπτουσία της θεωρίας και πρακτικών αρχών που μας κληροδότησε ο Χάνεμαν.

Μετάφραση-Επιστημονική επιμέλεια:
Αριστοτέλης Βάθης
Ιατρός Ομοιοπαθητικός - Βιοχημικός, μέλος ΔΣ ΕΕΟΙ, www.homeotherapy.gr

Αναφορές:

Πρωτότυπος τίτλος: British media attacks on homeopathy: Are they justified? Homeopathy (2008) 97, 103-106

1. Scholten J. Homoeopathy and minerals. Utrecht: Stichting Alonissos,1993, p 23.
2. Scholten J. Homoeopathy and minerals. Utrecht: Stichting Alonissos,1993, p 289.
3. Sankaran R. Provings: similia similibus curentur. Bombay: Homeopathic Medical Publishers, 1998 [Introduction].
4. Sherr J. The dynamics and methodology of homoeopathic provings, Types of provings. West Malvern; 1994, pp 16-17.
5. Norland M. Homoeopath Links 2000; 13: 138-142.
6. Scholten J. Interhomeopathy, Theory of provings, October 2007.
7. Sankaran R. Provings: similia similibus curentur. Bombay: Homeopathic Medical Publishers, 1998 [Coca cola].
8. Sherr J. Proving of hydrogen. West Malvern: 1992.
9. Herrick N. Animal mind, human voices: provings of eight new animal remedies. Hahnemann Clinic Publishing, 1998.
10. Hahnemann S. Organon of medicine, 6th edn, B. Jain Publishers, 1982, p 114.
11. Hahnemann S. Organon of medicine, 6th edn, New Delhi: B. Jain Publishers, 1982, pp 198-203.
12. Nauman E. Homoeopath Links 2000; 13: 193-194.
13. Sankaran R. The spirit of homoeopathy. Bombay: R. Sankaran, 1991, p 6.
14. Sehgal ML. Rediscovery of homeopathy. Delhi: Sehgal Brothers, 1992, p 33.
15. Scholten J. Homoeopathy and the elements. Introduction - the group analysis method. Utrecht: Stichting Alonissos, 1996.
16. Sankaran R. The substance of homoeopathy. The natural classification of drugs. Bombay: Homepathic Medical Publishers, 1994, p 101. 17. Dudgeon RE. The lesser writings of Hahnemann. Essay on a new principle for ascertaining the curative powers of drugs, with a few glances at those hitherto employed. New Delhi: B. Jain Publishers, 1987, p 255.
18. Sankaran R. There is no two, an interview by Tessler N. Similimum the Journal of the Homepathic Academy of Naturopathic Physicians winter 2003.
19. Neesgaard P. Hypothesis collection - primary psora and miasmatic dynamic, Encyclopedia homoeopathica, v. 2.2.2., 2007.
20. Sankaran R. The sensation in homeopathy. Bombay: Homeopathic Medical Publishers, 2004.
21. Golden I. An energetic model of homeopathy. Homoeopath Links Summer 2007; 20: 86.
22. Chappell P. The second similimum. Haren: Homeolinks Publishers, 2005.
23. Sankaran R. The substance of homeopathy. Imponderabilia - a proving of music. Bombay: Homeopathic Medical Publishers, 1994, p 238.
24. Clarke John H. Practical materia medica, vol. 2. New Delhi: B. Jain Publishers, 1986, p 320.
25. Chappell P, van der Zee H, Hiwat C. www.healingdownloads.com.