AIDS & ΕΜΒΟΛΙΑΣΜΟΙ

Πώς τα εμβόλια μπορούν να επηρεάσουν αρνητικά την υγεία. Καινούργιες απαντήσεις σε παλιά ερωτήματα.

Είναι δυνατόν η οποιαδήποτε διαταραχή να θεωρείται μια "ατυχής" συγκυρία στην ζωή ενός ανθρώπου, για την οποία ο άνθρωπος είναι αμέτοχος; Είναι δυνατόν εντελώς αιφνίδια να αποδιοργανωθεί πλήρως ένας οργανισμός την ώρα που πρότινος εθεωρείτο υγιής; Αυτά εμφανίζονται μόλις οι εσωτερικές συνθήκες αλλάζουν και αποτελούν το κατάλληλο υπέδαφος, για να αναπτυχθούν". Γ.Βυθούλκας, Νοέμβριος '87: "Η Νέα Διάσταση στην Ιατρική".

Ο εμβολιασμός εισήχθη στην ιατρική, από τον Eduard Jenner, στα τέλη του 18ου αρχές 19ου αιώνα. "Ισως η μοναδική ευφυία αυτού του ανθρώπου", έγραφε στις 3 Φεβρουαρίου 1923, στο περιοδικό Nation, ο διάσημος Βρεττανός συγγραφέας George Bernard Shaw, "ήταν ότι συνέλαβε, από έναν αγρότη, την ιδέα ότι η έκθεση, στην ευλογιά των αγελάδων, μπορεί να προστατεύσει τους ανθρώπους από την ευλογιά" κι αυτό παρά το γεγονός ότι οι κτηνοτρόφοι, δεν προσβάλλονταν λιγότερο, από την ευλογιά, απ' ότι άλλα άτομα.

Παρά τις αρχικές επιφυλάξεις, ο Jenner χρηματοδοτείται μ' ένα τεράστιο για την εποχή ποσόν, και μαζικοί εμβολιασμοί κατά της ευλογιάς καθιερώνονται στην Ευρώπη. Γρήγορα διαπιστώνεται η αναποτελεσματικότητα τους: ενδεικτικά αναφέρεται ότι το 1870 - 71, 1.000.000 άτομα, στη Γερμανία, νόσησαν από ευλογιά, και 120.000 πέθαναν. Το 96% είχαν εμβολιαστεί, και το μεγαλύτερο ποσοστό αυτών που πέθαναν είχαν επίσης εμβολιαστεί. Οι μαζικοί εμβολιασμοί διακόπτονταν, αλλά μόνο παροδικά.

Το ζήτημα της σχετικής αποτελεσματικότητας των εμβολιασμών και του ακίνδυνου της χρήσης τους, επανέρχεται κατά διαστήματα κατά τις επόμενες δεκαετίες, μέχρι τις μέρες μας (στο περιοδικό Lancet της 3/2/1923 ο καθηγητής Greenwood χαρακτηρίζει τον Jenner "ένοχο παλιανθρωπιάς" (βλ. επίσης "Ομοιοπαθητική Ιατρική", τεύχος 6: "Εμβολιασμοί: βαρειά περίπτωση επιστημονικής μυωπίας").

Μερικά νεώτερα δεδομένα, περιγράφονται παρακάτω. Η Ανοσολογία, η κατανόηση δηλαδή του ανοσοποιητικού συστήματος του οργανισμού, αναπτύχθηκε ραγδαία μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά τα 10-15 τελευταία χρόνια ο ρυθμός επιταχύνθηκε ακόμα περισσότερο, ανάμεσα στ' άλλα και εξ αιτίας της πίεσης από την κοινωνία, για την ανεύρεση ικανοποιητικής θεραπευτικής αντιμετώπισης του AIDS, το οποίο στην φάση εκδήλωσης της νόσου προκαλεί ουσιαστικά κατάρρευση, του συστήματος αυτού άμυνας.

Πού βρίσκονται σήμερα οι προσπάθειες για πρόληψη και θεραπεία της νόσου του AIDS; Παραθέτουμε δύο ενδεικτικές απόψεις. "Σε ερωτήματα πότε θα υπάρξει εμβόλιο ή φάρμακο δεν μπορώ δυστυχώς να πω. Οι κλασσικές μέθοδοι για την παρασκευή εμβολίων δεν λειτουργούν εδώ, κυρίως λόγω της έντονης μεταβλητότητας του ιού του AIDS. Εάν λοιπόν θέλουμε θεαματικά αποτελέσματα, στον τομέα της βασικής έρευνας για το AIDS, δεν υπάρχει δυστυχώς ούτε στον τομέα της πρόληψης ούτε στον τομέα της θεραπείας. Αντικειμενικά κανείς στον κόσμο δεν μπορεί να ισχυρισθεί, ότι έχει στα χέρια του ένα υποψήφιο εμβόλιο που να προστατεύει από τον ιό, ή ένα φάρμακο που να μπορεί να τον περιορίσει". Μαξίμ Σβάρτζ (γενικός διευθυντής Γαλλικού Ινστιτούτου Pasteur-Paris) "Είμαι απαισιόδοξος για το άμεσο μέλλον καθώς τα επόμενα δέκα χρόνια ο ιός HIV και το AIDS θα συνεχίσουν να εκδηλώνονται". Ρόμπιν Γουάίς (Καθηγητής, Διευθυντής του Cheste Beatty Laborratories - Κέντρο για το AIDS στη Βρεττανία). "ΤΑ ΝΕΑ": 30/7/96.

Αφού λοιπόν μέχρι στιγμής οι προσπάθειες αποβαίνουν άκαρπες σε μία κίνηση, που από τις αρχές του 19ου αιώνα θεωρήθηκε η μεγάλη πρόοδος - το πρώτο ιατρικό θαύμα (το δεύτερο είναι τα αντιβιοτικά), δηλαδή η παραγωγή εμβολίου που να ανοσοποιεί τον οργανισμό, οι προσπάθειες στρέφονται στην αντιμετώπιση των επιπτώσεων της νόσου: λοιμώξεις, κακοήθειες, νευροπάθειες κτλ.

Δεν είναι άξιο απορίας το γεγονός, ότι και εδώ γίνονται πολλές κινήσεις, αν σκεφτεί κανείς, ότι μόνο τον Ιανουάριο 1995 (με ένα άρθρο στο "NATURE", "περί της βιολογίας του '98"), ανατράπηκαν όλες οι μέχρι τότε απόψεις τόσο περί της συμπεριφοράς του ιού, όσο και περί της αντιδράσεως του οργανισμού: ο ιός, όχι μόνον δεν παραμένει σε ύπνωση, στους φορείς της νόσου (αυτούς δηλαδή που δεν έχουν εκδηλώσει την νόσο), αλλά αντιθέτως πολλαπλασιάζεται ταχύτατα, από την πρώτη στιγμή εισόδου στον οργανισμό. Ενα δισεκατομμύριο ιοί παράγονται το 24ώρο (το 30% του συνόλου που βρίσκονται στον οργανισμό). Ταυτόχρονα το ανοσοποιητικό σύστημα παράγει δύο δισεκατομμύρια 0ϋ4-κύτταρα (ειδικά λευκά αιμοσφαίρια για την καταστολή του ιού), με σκοπό να αναπληρωθούν εκείνα που έχουν ήδη εξοντωθεί από τον ιό. Η νόσος του AIDS αναπτύσσεται όταν τελικά ο οργανισμός, δεν έχει την δυνατότητα να αναπληρώσει τα κύτταρα αυτά (CD4) που καταστρέφονται από τον ιό.

Ανάμεσα στις μεθόδους, της σύγχρονης ιατρικής προσέγγισης για την ονομαζόμενη πρόληψη διαφόρων λοιμώξεων και ενίσχυση της άμυνας του οργανισμού, είναι και ο μαζικός εμβολιασμός των φορέων του AIDS και των πασχόντων. Διαβάζουμε, από το Current Medical Diagnosis and Treatment, 1994: " Αν και η αποτελεσματικότητα των εμβολίων έναντι του πνευμονιοκοκκου, του Haemophilus influenza, του ιού της γρίπης, της ηπατίτιδος Β, της ιλαράς, συζητείται, εφόσον είναι ασφαλή, όλοι οι ασθενείς, που έχουν μολυνθεί, πρέπει να τα λαμβάνουν"...

Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Ήδη από το 1986, η σημασία της in vitro ανοσοδιέγερσης, στον πολλαπλασιασμό του ιού του AIDS είχε επισημανθεί, αλλά τα τελευταία χρόνια δόθηκε μεγάλη σημασία στην κατανόηση του φαινομένου αυτού, και in vivo. Στην περαιτέρω ανάλυση του φαινομένου, συνέτεινε η υπόθεση, ότι η αυξημένη συχνότητα του AIDS στις χώρες νοτίως της Σαχάρας, σε σχέση με τις αναπτυσσόμενες, μπορεί να οφείλεται στη μεγαλύτερη ευαισθησία στον HIV-1 λόγω παρατεταμένης ανοσολογικής διέγερσης από χρόνιες παρασιτώσεις, και συχνές λοιμώξεις από άλλα μικρόβια (εδώ βέβαια θα πρέπει να σημειώσουμε ότι ο Γ.Βυθούλκας προηγείται κατά μία 10ετία στη διαμόρφωση παρόμοιου μοντέλου - εξήγησης της έκρηξης του AIDS στην Αφρική: Βλέπε "AIDS και αντιβιοτικά" τεύχος 7 του περιοδικού μας).

Οι μελέτες που έγιναν, περιέλαβαν φορείς του AIDS (όχι νοσούντες), στους οποίους χορηγήθηκαν διάφορα εμβόλια (διαφορετικό σε κάθε μελέτη): π.χ. γρίπης, ηπατίτιδος, τετάνου, πνευμονιοκοκκου, και στη συνέχεια, ελέγχθηκαν τα επίπεδα του ιού στον οργανισμό. Τα αποτελέσματα ήταν συνταρακτικά: "Ο πολλαπλασιασμός του ιού μετά τον εμβολιασμό ή λοίμωξη παρουσιάζει αναλογίες. Ο αντιγονικός ερεθισμός είναι εκείνος που ευνοεί την ανάπτυξη και πολλαπλασιασμό του ιού." "Μετά τον εμβολιασμό η ιαιμία αυξήθηκε 2-36 φορές και επανήλθε στα προ του εμβολιασμού επίπεδα μετά έξι βδομάδες". "Με δεδομένη τη σημαντική ενεργοποίηση του ιού μετά τον εμβολιασμό, είναι πιθανόν ότι η ανοσολογική ενεργοποίηση, σχετιζόμενη με μια ευκαιριακή λοίμωξη, θα μπορούσε να προκαλέσει μια περισσότερο δραματική διέγερση της αναπαραγωγής του ιού".

Ακόμα περισσότερο: "παρ' όλο που δεν μπορούμε να το τεκμηριώσουμε, είναι πιθανόν ότι υποκλινική λοίμωξη ή άλλη αντιγονική διέγερση όπως π.χ. αλλεργία μπορεί να οδηγήσει σε πολλαπλασιασμό του ιού".

Μετά από αυτά συνεχίζουν με ένα in vitro πείραμα: Τα P.B.M.C. (τα μονοπύρηνα του περιφερειακού αίματος), υγειών vitro πείραμα: Τα P.B.M.C. (τα μονοπύρηνα του περιφερειακού αίματος), υγειών ατόμων, γίνονται πιο ευαίσθητα στον ιό HIV, εάν έχει προηγηθεί εμβολιασμός, σε σχέση με πρώτο εμβολιασμό.

"Αυτό μας κάνει να υποθέσουμε ότι έκθεση στον HIV-1 κατά τη διάρκεια ανοσολογικής διέγερσης σε κάποιο αντιγόνο, μπορεί να αυξήσει την πιθανότητα λοίμωξης από τον ιό".(!...)

Με άλλα λόγια τα παραπάνω λένε, ότι τα εμβόλια όχι μόνο δεν έχουν "συζητήσιμη" αποτελεσματικότητα, στους φορείς του AIDS, αλλά σαφέστατα επιδεινώνουν την άμυνα του οργανισμού διεγείροντας τον πολλαπλασιασμό του ιού. Και το κυριότερο : το ίδιο συμβαίνει και σε υγιή άτομα, των οποίων τα κύτταρα αν βρίσκονται σε κατάσταση ανοσοδιέγερσης (π.χ. από εμβόλιο, λοίμωξη), καθίστανται περισσότερο ευαίσθητα στον HIV-1. (Το τελευταίο έχει επιβεβαιωθεί μόνο in vitro, για προφανείς λόγους).

Τα ερωτηματικά που προκύπτουν είναι πολλά: είναι ή όχι πιθανό ανάλογη ευαισθησία του οργανισμού να αφορά και άλλους ιούς - μικρόβια κ.λ.π., μετά από αντιγονικό ερεθισμό (όπως π.χ. μετά από εμβόλιο); Πότε και πώς γίνονται αντιληπτές τέτοιες επιπτώσεις άμεσες και απώτερες;

Με βάση, το ότι "διαφορές" στην ανοσολογική διέγερση μετά εμβολιασμό, έχουν διαπιστωθεί, σε σχέση με το H.L.A. (γενετικό υλικό που συνδέεται με την άμυνα του οργανισμού) είναι ή όχι απαραίτητο να διερευνηθεί ο ρόλος του εμβολιασμού και των άλλων ανοσοθεραπειών, "καθώς μερικούς ο εμβολιασμός όχι μόνο δεν ωφελεί, αλλά μπορεί να 'ναι και επιβλαβής2".

Την ανάγκη αλλαγής - τροποποίησης του μοντέλου υγεία, περιγράφει ο καθηγητής νευρολογίας Oliver Sacks, στην εισαγωγή του βιβλίου του: "Ο άνθρωπος που μπέρδεψε τη γυναίκα του μ' ένα καπέλο": "Για να ξαναδώσουμε στο ανθρώπινο ον την κεντρική του θέση -το ανθρώπινο υποκείμενο που υποφέρει, βασανίζεται, μάχεται - πρέπει να εμβαθύνουμε ένα ιατρικό ιστορικό στο επίπεδο μιας αφήγησης ή ενός διηγήματος' τότε μόνο έχουμε στη διάθεση μας ένα "ποιος", όπως ένα "τι", ένα αληθινό πρόσωπο, έναν ασθενή σε σχέση με μια αρρώστεια".

Φώτης Μπόμπος: Παθολόγος - Ομοιοπαθητικός.

Παραπομπές:
1. Effect of Immunization with common recall antigen on viral expression in patients infected with HIV-1 (N.Eng. J. Med. 1996; 334:1222-30).
2. Human I.V.-1 replication can be increased in peripheral blood of seropositive patients after influenza vaccination (Blood vol. 86, No 3. Aug. 1, 1995: 1082-1089).
3. Activation of virus replication after vaccination of HIV-1 infected individuals (J. Exp. Med. Vol. 182, Dec. 1995: 1727-1737).
4. Nagel Kerke NJ, Plummer F.A., Holton D: Transition dynamics of HIV disease in a cohort of African prostitutes: a modern model approach. AIDS: 1990: 4:743-7.
5. Vaccination and Immunization: Delusions and Alternatives, L70N CHAITOW.