Η αυτοσυγκέντρωση της, ήταν ελαττωμένη ξεχνούσε που άφηνε τα πράγματα της, τι της έλεγαν οι άλλοι. Ο ύπνος της ήταν ταραγμένος, τιναζόταν έβλεπε εφιάλτες «Ότι το παιδί μου είναι τεράστιο και δεν μπορώ να το πάρω αγκαλιά. Με πιάνει πανικός που δεν μπορώ να το σηκώσω».
Επιθυμούσε ξινά και γλυκά.
Μέτρια δίψα.
Ο ιδρώτας της ήταν δύσοσμος (στο λαιμό και στο κεφάλι).
Το θηλάζει μέρα νύχτα. Θέλει συμπαράσταση από τον άντρα της και την μητέρα της.
Την ξαναείδα μετά από 3 μήνες.
Ήταν ένα θαύμα αυτό που αντίκρισαν τα μάτια μου. Πλήρως συγκροτημένη, χαμογελαστή, το είχε αγκαλιά και το βλέμμα της δεν ξεκόλλαγε από το βλέμμα του. Το θήλαζε γαλήνια, χωρίς να βαρυγκωμά σε όλη την διάρκεια της εξέτασης. Ήταν μια ενότητα αυτή η μητέρα και το παιδί της, όπως θα έπρεπε να είναι κάθε οικογένεια. Τα μάτια του παιδιού τρεμόπαιζαν στο βλέμμα της και ανταποκρινόταν στη φωνή της. Το μικρό ξεκαρδιζόταν που και που απολαμβάνοντας τα λόγια και τα χάδια της.
Η μαμά είχε μεταμορφωθεί σε ένα άλλο άνθρωπο. Ταυτόχρονα χαιρόταν με την παρέα άλλων ανθρώπων, με την συντροφιά του άντρα της. Είχε βρει τον πραγματικό εαυτό της.
Η μητέρα αυτή θήλασε την κόρη της για ένα χρόνο, δίνοντας όλο της τον εαυτό σε αυτό που έκανε. Πήρε άλλη μια δόση Sepia 10M μετά από 6 μήνες όταν λόγω της κούρασης άρχισε να αισθάνεται ξανά ταλαιπωρημένη, να πνίγεται από το παιδί της και να εκνευρίζεται με τον άντρα της. Για ένα χρόνο ήταν χωρίς κανένα πρόβλημα και το μικρό άνθιζε συνεχώς.
2η περίπτωση, με διαβήτη κύησης
Έγκυος τριτότοκος με επισκέφθηκε στον 6ο μήνα κύησης λόγω της αυξημένης γλυκόζης αίματος (180%mg νηστική). Η γυναίκα είχε εμφανίσει διαβήτη κύησης στις δύο προηγούμενες εγκυμοσύνες. Στην πρώτη, ο διαβήτης ελέγχθηκε με δίαιτα, ενώ στη δεύτερη πήρε ινσουλίνη για 10 ημέρες. Είχε επίσης συσπάσεις και αιμορραγία και στις δύο προηγούμενες εγκυμοσύνες. Ο δεύτερος τοκετός έγινε με καισαρική.
Ή γυναίκα ήταν πολύ αγχωμένη, φοβόταν πολύ για το παιδί της, μήπως δεν γεννηθεί υγιές. Ήθελε συνεχώς να είναι κάποιος δίπλα της για να αισθάνεται ασφάλεια. Ανησυχούσε τρομερά, κυριολεκτικά πανικοβαλλόταν αν αργούσε ο σύζυγος.
Φοβόταν επίσης το σκοτάδι, το ύψος και μήπως πάθει η ίδια καρκίνο.
Ο ύπνος της ήταν ταραγμένος. Ξυπνούσε από την αγωνία μήπως κάτι συμβεί στο παιδί. Δεν ήθελε με τίποτε να ξαπλώνει στο αριστερό πλάι για να μη ζορίζει την καρδιά της.
Επιθυμούσε τα παγωτά και τα πικάντικα.
Γενικά ήταν ήπιος άνθρωπος, που στεναχωριόταν εύκολα με τα προβλήματα των άλλων. Πολύ κοινωνική και ανοιχτή.
Της άρεσε να βρίσκεται με ανθρώπους.
Κατά την εξέταση ήταν πολύ αγχωμένη και ρωτούσε με αγωνία μήπως το ομοιοπαθητικό φάρμακο βλάψει το μωρό. Συνδυάζοντας την παραπάνω κλινική εικόνα, την φοβερή επιθυμία για παγωτά και την δίψα για παγωμένα της δόθηκε μία δόση Phosphorous 1 Μ.
Ο διαβήτης ελέγχθηκε πλήρως μέχρι το τέλος της κύησης με τη δίαιτα και οι τιμές σακχάρου ελαττώθηκαν σε φυσιολογικά επίπεδα. Οι φοβίες εξαφανίσθηκαν, η μητέρα ηρέμησε, απέκτησε αυτοπεποίθηση και γέννησε ένα υγιέστατο κοριτσάκι στις 37 εβδομάδες. Ο τοκετός έγινε με καισαρική τομή λόγω κάποιων ανωμαλιών που βρέθηκαν στο καρδιογράφο που ανησύχησαν την μαιευτήρα.
Το κοριτσάκι ήταν νωθρό στο θηλασμό τις δύο πρώτες ημέρες ζωής του, κοιμόταν συνεχώς και δεν ήθελε να θηλάσει.
Του χορηγήθηκε 1 δόση Aconitum 200 για να συνέρθει από το σοκ της καισαρικής. Το κοριτσάκι άρχισε από την επόμενη μέρα να θηλάζει ζωηρά και να γίνεται πιο ενεργητικό.
Η μητέρα 4 ημέρες μετά την καισαρική εμφάνισε συμπτώματα επιλόχειας κατάθλιψης.
Έκλαιγε ασταμάτητα, δεν μπορούσε να μιλήσει στον άντρα της στο τηλέφωνο χωρίς να κλαίει. Έτρωγε κλαίγοντας. Ποτάμια δακρύων κυλούσαν στο πρόσωπο της ενώ μου μιλούσε.
Αισθανόταν «άδεια κενή» μετά την καισαρική τομή «Μου πήραν βίαια το παιδί. Αισθάνομαι ότι παγιδεύτηκα. Δεν έκανα αυτό που μπορούσα». Κατηγορούσε τους γιατρούς για την καισαρική, γιατί δεν περίμεναν να εξελιχθεί ομαλά ο τοκετός. Κατηγορούσε τον εαυτό της που δεν επέμενε να γεννηθεί φυσιολογικά.
Αρνιόταν ν' ασχοληθεί με τα άλλα δύο παιδιά της «Ούτε να μιλήσω δεν μπορώ, ούτε μπάνιο να κάνω δεν έχω κουράγιο». Εκνευριζόταν με τα παιδιά της όταν την πλησίαζαν, με τον άντρα της που έλειπε συνεχώς σε δουλειές.
«Αισθάνομαι πολύ μόνη μου». Φοβόταν ότι το μέλλον για το παιδί της ότι θα είναι μαύρο και άραχνο.
Επιθυμούσε πολύ τα γλυκά.
Κρύωνε τρομακτικά.
Στον ύπνο της έκλαιγε και ξυπνούσε κλαίγοντας τελείως εξαντλημένη κάθε πρωί.
Η μητέρα στο ιατρείο έκλαιγε ενώ μου μιλούσε για το άδικο της καισαρικής. Ήταν αγανακτισμένη με τους γιατρούς.
Λόγω της καταπίεσης που δέχθηκε με την καισαρική της «ταπείνωσης» που υπέστη, του θυμού της για τους γιατρούς της δόθηκε 1 δόση Staphisagria 1M.
Η αλλαγή μέσα σε 10 ημέρες που την είδα για να εξετάσω το παιδί ήταν ασύλληπτη. Η μητέρα ήταν ήρεμη, χαρούμενη που θήλαζε ευτυχισμένη το παιδί της. Το γεγονός της καισαρικής δεν την απασχολούσε πια.
Είχε συγκροτηθεί και είχε αφιερωθεί στην φροντίδα των τριών παιδιών της. Το σύννεφο της κατάθλιψης είχε διαλυθεί.
Η σχέση με τον άντρα της ήταν πολύ καλή. Έκανε παρέα με άλλους ανθρώπους. Είχε πολύ καλή ενεργητικότητα και μέχρι σήμερα (6 μήνες μετά) από ότι μαθαίνω τηλεφωνικώς, τα καταφέρνει πολύ καλά φροντίζοντας τρία παιδιά, και θηλάζοντας το μωρό παρ' όλη την κούραση.
Η Ομοιοπαθητική συντόνισε με το καλύτερο δυνατό τρόπο την ψυχή της μητέρας αυτής με των παιδιών της σε ένα αρμονικό σύνολο που να αντέχει στους κλυδωνισμούς της πραγματικότητας.
Της Αθηνάς Ξανθάκου, Παιδιάτρος Ομοιοπαθητικός, από το περιοδικό Ομοιοπαθητική Ιατρική, τεύχος 29
