Όταν το διαζύγιο των γονιών και η απόκτηση αδελφής προκαλεί αλωπεκία

Πώς επέδρασε το ομοιοπαθητικό φάρμακο σε ένα εννιάχρονο ασθενή

Παρουσιάζεται η περίπτωση νεαρού αγοριού 9 ετών, το οποίο όταν εξετάσθηκε πριν από ενάμιση χρόνο, εμφάνιζε σχετικά αιφνίδια γενικευμένη αραίωση των τριχών της κεφαλής και μόνιμες περιγραμμένες εστίες, κενές τριχών, στη μετωποβρεγματικη χώρα. Η τριχόπτωση έγινε αντιληπτή αρχικά από τη μητέρα, η οποία παρατήρησε σαφώς μεγαλύτερη ποσότητα τριχών να χάνεται στο λούσιμο, αλλά και αρκετές στο μαξιλάρι και τα σεντόνια του παιδιού, τουλάχιστον από μηνός πριν από την προσέλευση στο ιατρείο. Εμφανής ήταν και η αλλαγή της ποιότητας της τρίχας - μαλακή και εύθραυστη.

Διαγνωστικά, πρόκειται για περίπτωση γυροειδούς αλωπεκίας (αλωπεκία μη ουλωτική) της οποίας η αιτιολογία παραμένει άγνωστη.

Από το ατομικό αναμνηστικό του παιδιού ουδέν. Από το κληρονομικό ιστορικό, αναφέρεται από την πλευρά του πατέρα πιθανή γυροειδής αλωπεκία στα 12 του χρόνια, για την οποία έλαβε κλασική θεραπεία. Έκτοτε ουδέποτε επανεμφανίστηκε. Αναφέρεται, επίσης, διαβήτης τύπου Ι αλλά και II σε συγγενείς β' βαθμού. Από την οικογένεια της μητέρας, ουδέν.

Ενδιαφέρον ίσως παρουσιάζει η οικογενειακή κατάσταση, η οποία συνέχισε να διαμορφώνεται με νέα δεδομένα για το παιδί μέχρι τα τρία του χρόνια, οπότε οι γονείς του ήρθαν σε οριστική ρήξη. Ακολούθησε διαζύγιο, δεύτερος γάμος της μητέρας, γέννηση μικρότερης αδελφής, ηλικίας σήμερα 4 ετών.

Ο μικρός ασθενής δεν είχε πάρει κανένα φάρμακο για κάποιο σωματικό ενόχλημα, για δε το πρόβλημα που παρουσίασε προ μηνός δεν αναφέρεται κανένα σαφές εκλυτικό αίτιο, αλλά ούτε και από τον ίδιο, παρά την προσεκτική διερεύνηση. Περιγράφεται από την μητέρα του (η οποία είναι παιδαγωγός) ως «εκνευριστικά επίμονος και ανυπόμονος». Όλα τα θέλει τώρα. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην κάνει αυτό που επιθυμεί! Φανερά ή κρυφά. Εκνευρίζεται έντονα, ειδικά όταν νομίζει ότι αδικείται. Τότε εκσφενδονίζει αντικείμενα, «χτυπιέται», κλείνει με θόρυβο τη πόρτα, «απαντά βίαια σε βία», αλλά δεν κρατά κακία. Ανήσυχος, κινείται διαρκώς προκαλώντας συχνά ζημιές, ιδιαίτερα συμπονετικός, κοινωνικός. Τρώει γρήγορα, άτσαλα, μεγάλες ποσότητες. Επιθυμεί γλυκά, κρέας, πικάντικα, κρύο γάλα, αυγά, ψωμί, δεν έχει απέχθειες.

Στον ύπνο είναι ανήσυχος, πετά τα σκεπάσματα. Το πρωί βρίσκεται σε θέση διαγώνια, ανάστροφη, σαν να παλεύει. Ιδρώνει πάρα πολύ, έχει δυσανεξία στη ζέστη ιδιαίτερα δύσοσμες εκκρίσεις, διψά για παγωμένα. Έχει καλές επιδόσεις στο σχολείο αν και επιδεικνύει σχετική δυσφορία στη συμμόρφωση στις απαιτήσεις της εκπαίδευσης, προτιμά να παίζει ποδόσφαιρο, το οποίο, όπως ομολογεί συχνά, βλέπει και στον ύπνο του. Δεν φαίνεται να τον ενοχλεί ιδιαίτερα το πρόβλημα του.

Αρχικά δόθηκε το ομοιοπαθητικό φάρμακο Sulphur 1M και επανεκτιμήθηκε σε 1,5 μήνα όπου η κατάσταση είχε σαφή επιδείνωση. Ακολούθησε 2η συνταγογράφηση, όπου δόθηκε Stramonium 200, από την όποια δεν υπήρξε κανένα αποτέλεσμα, πλην κάποιων θετικών διαφοροποιήσεων στο επίπεδο της συμπεριφοράς.

Μετά από επανεκτίμηση της περίπτωσης και διευκρίνιση των ψυχοδιανοητικών κυρίως στοιχείων (διότι από την κλινική εικόνα δεν προέκυπτε κάτι χαρακτηριστικό, πλην της διαρκούς επιδεινώσεως και μάλιστα με γοργό ρυθμό, έτσι ώστε στους 6 συνολικά μήνες από την έναρξη της νόσου να του έχουν πέσει σχεδόν ολοσχερώς οι τρίχες από κάθε περιοχή του σώματος) δόθηκε Tarentula Hispania σε δυναμοποίηση 50 Μ.

Η εξέλιξη είχε ως ακολούθως: για τους επόμενους 4 μήνες, φαινομενική «σιγή» του οργανισμού. Στη συνέχεια, άρχισαν να εμφανίζονται τριχίδια, αρχικά στο τριχωτό της κεφαλής, σχεδόν ταυτόχρονα και στο υπόλοιπο σώμα, τα οποία σύντομα, σε διάρκεια 2 - 2,5 μηνών από την αρχική εμφάνιση, κάλυψαν τελείως όλες τις περιοχές αλωπεκίας, έχοντας υγιή υφή και εμφάνιση.

Σήμερα, 7 μήνες μετά από την χορήγηση του ομοιοπαθητικού φαρμάκου, ο μικρός ΙΟχρονος είναι αποκατεστημένος - υγιής. Αυτό, όμως, που πρέπει να επισημανθεί είναι η -παράλληλα με την έναρξη της βελτίωσης του σωματικού προβλήματος- προοδευτική μεταβολή στην ψυχική σφαίρα, αντανάκλαση της οποίας στη συμπεριφορά, -θεαματική πλέον- θέλησε να κάνει κατά τα λεγόμενα της μητέρας «ένα μικρό θαύμα».

Εξομολογουμένη, φοβάται να πιστέψει. Προσπαθούσε στο παρελθόν να αντιμετωπίσει έναν μικρό ταραξία. Σήμερα μιλά για ένα παιδί που συνεργάζεται, που εκφράζεται με γλυκύτητα, που αξιοποιεί αποτελεσματικά την ενάργεια του πνεύματος του. Βρίσκω χρήσιμη την ανωτέρω απόδοση, προκειμένου να αποφευχθούν υποθέσεις που θα περιλάμβαναν κατασταλτική δράση της θεραπείας, προκειμένου να αποκατασταθεί η αλωπεκία.

Η ομοιοπαθητική θεραπεία έρχεται με καθαρότητα να προσυπογράψει το αποτέλεσμα, διαλύοντας την όποια υπόθεση για πλασματικές δράσεις, σε κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο.

Της Αριάδνης Βαλαμόντε, Ψυχιάτρου, ιατρού, από το περιοδικό Ομοιοπαθητική Ιατρική, τεύχος 26