Η συμβολή της Ομοιοπαθητικής στα νοσήματα του Δέρματος

Βασικός νόμος της Ομοιοπαθητικής Ιατρικής είναι η ολιστική και εξατομικευμένη προσέγγιση του ασθενούς.

Η κλινική μετάφραση αυτού του νόμου είναι η εξής: ο ασθενής θεωρείται σαν ένα ενιαίο σύνολο, του οποίου τα μέρη αλληλοεπηρεάζονται και αλληλεπιδρούν στους εξωγενείς παράγοντες, με κύριο στόχο την επιβίωση του οργανισμού. Επίσης ο ασθενής θεωρείται μοναδική οντότητα, με διαφοροποιήσεις στο σωματικό συναισθηματικό και διανοητικό επίπεδο, που απαιτούν εξατομικευμένη θεραπεία ακόμα και εάν το νόσημα είναι κοινό με το νόσημα κάποιου άλλου ασθενούς. Οι απόψεις αυτές δεν απέχουν πολύ από τις νεώτερες θεωρίες της Ιατρικής επιστήμης. Η θεωρία προσέγγισης των νοσημάτων που προωθείται είναι η νευρο-ενδοκρινο-ανοσολογική, ενώ η γονιδιακή θεραπεία προσεγγίζει επίσης εξατομικευμένα τον κάθε ασθενή. Στην Ομοιοπαθητική Ιατρική η επιλογή του απόλυτα «όμοιου φαρμάκου» για κάθε ασθενή, αφορά τη συνολική σωματική και ψυχο-διανοητική του κατάσταση, τη στιγμή της κλινικής εξέτασης, με άλλα λόγια το νευρο-ενδοκρινο-ανοσολογικό του προφίλ.

Είναι γνωστό ότι το δέρμα είναι ανοσολογικό όργανο. Σήμερα, θεωρείται ότι είναι το περιφερικό σκέλος του ανοσολογικού μας συστήματος. Τα τρία βασικά ανοσολογικά του στοιχεία, τα κερατινοποιούμενα επιδερμικά κύτταρα, τα επιδερμικά κύτταρα Langerhans και τα επιδερμοτροπικά Τ-κύτταρα, αναφέρονται επιγραμματικά σαν Ανοσοποιητικό σύστημα του Δέρματος (SIS, Skin Immune System). Επίσης η εμβρυϊκή καταγωγή της επιδερμίδας, από το εμβρυϊκό εξώδερμα, υποδηλώνει και τη σχέση της με το Κεντρικό Νευρικό Σύστημα, αφού παράγονται από την ίδια πρωτογενή βλαστική στιβάδα.

Ένας από τους βασικότερους νόμους στην Ομοιοπαθητική Ιατρική, είναι ο νόμος της κατεύθυνσης της θεραπείας. Εννοώντας τον ανθρώπινο οργανισμό σαν ένα ενιαίο σύνολο συστημάτων που αλληλοεπηρεάζονται και αλληλεπιδρούν με τα εξωτερικά ερεθίσματα, η σωστή Ομοιοπαθητική θεραπεία έχει πάντα μία συγκεκριμένη κατεύθυνση. Η θεραπεία προχωρά από

Το δέρμα έτσι, γίνεται συχνά ο εκφραστής μίας βαθύτερης διαταραχής. Πάντα θα πρέπει να σκεφτόμαστε ότι όλες οι προσπάθειες του ανοσοποιητικού και του νευροενδοκρινικού μας συστήματος, έχουν έναν μόνο στόχο:
Την επιβίωση του ανθρώπινου οργανισμού.
Αλλά και η έννοια αυτή της επιβίωσης, διαβαθμίζεται στον ανθρώπινο οργανισμό πρώτα σε ψυχοδιανοητικό και μετά σε σωματικό επίπεδο. Αυτό μεταφρασμένο στην κλινική πράξη εξηγεί απόλυτα πολλές παρατηρήσεις στην Ιατρική.

Ακολουθούν δύο βασικές:

Πρώτον, η συσχέτιση των συναισθηματικών μεταβολών με την εμφάνιση νοσημάτων του δέρματος. Οι μεταβολές σε νευρο-ορμονικό επίπεδο ως αποτέλεσμα βίωσης έντονων συναισθημάτων, φαίνεται ότι μπορούν να κινητοποιήσουν ενεργοποίηση ανοσολογικών αντιδράσεων που συχνά αφορούν και το περιφερικό ανοσολογικό μας σύστημα το δέρμα. Θα μπορούσαμε να πούμε συμβολικά και με βάση το σχήμα ι, ότι ο οργανισμός προκειμένου να διαφυλάξει τη συναισθηματική και διανοητική του επιβίωση, που είναι και η πιο σημαντική στο ανθρώπινο είδος, προτιμά να διαταράξει την σωματική του επιβίωση. Και πάλι όμως στα πλαίσια της βέλτιστης επιβίωσης, προκειμένου να προφυλάξει τα περισσότερα ευαίσθητα και μη αναπλάσιμα συστήματα, προτιμά να αποφορτίσει τη διαταραχή στο δέρμα που είναι και ο πλέον αναπλάσιμος ιστός. Το βασικό ανθρώπινο επίπεδο που μας διαχωρίζει από το ζωικό είδος, είναι το διανοητικό και αυτού την επιβίωση τίθεται σε προτεραιότητα από τον ίδιο τον οργανισμό με τους μηχανισμούς του.

Δεύτερον, την ανοσολογική συσχέτιση της εμφάνισης νοσημάτων του δέρματος, αντιστρόφως ανάλογα με βαθύτερα νοσήματα. Ακολουθούν δύο βασικές κλινικές παρατηρήσεις που εξηγούν αυτήν. Το πρώτο παράδειγμα αφορά το παιδικό έκζεμα και τη συσχέτιση του με το αλλεργικό άσθμα. Το παιδικό έκζεμα μπορεί σχετικά γρήγορα να ανταποκριθεί σε αγωγή με τοπικά στεροειδή. Η αλλεργική όμως προδιάθεση του παιδιού δεν μπορεί να θεραπευτεί με αυτήν την αγωγή. Απλά μπορεί να ανασταλεί η έκφραση της σε δερματικό επίπεδο. Όμως σύμφωνα με το παραπάνω σχήμα, αυτό σημαίνει ότι η αλλεργική προδιάθεση θα εκφραστεί ύστερα από την παραπάνω αγωγή σε ζωτικότερα συστήματα. Πράγματι, όταν στο ιατρείο θεραπεύουμε με την Ομοιοπαθητική θεραπεία, παιδιά με αλλεργικό άσθμα, τότε επανεμφανίζεται το έκζεμα του παρελθόντος που είχε κατασταλεί.

Η συνέχιση της Ομοιοπαθητικής αγωγής, οδηγεί στην οριστική θεραπεία και του εκζέματος. Η παρατήρηση αυτή είναι εξαιρετικά σημαντική, επιβεβαιώνει τον νόμο της κατεύθυνσης της θεραπείας και διαφεύγει της Ιατρικής λόγω της υπερ-εξειδίκευσης και της χορήγησης συμπτωματικής και όχι αιτιολογικής θεραπείας.

Η δεύτερη κλινική παρατήρηση είναι και ένας από τους βασικούς νόμους της Ομοιοπαθητικής θεραπείας.

Ο νόμος της θεραπευτικής κρίσης.

Συχνά οι ασθενείς βιώνουν στην έναρξη της αγωγής μία ολιγοήμερη επιδείνωση των συμπτωμάτων τους, που σε βιοχημικό επίπεδο μεταφράζεται σε φυσική απελευθέρωση σεροτονίνης, ισταμίνης αλλά και άλλων παραγόντων. Το φαινόμενο της θεραπευτικής κρίσης, είναι επιστημονικά σημαντικό και διερευνάται εντόνως τελευταία. Αυτό διότι: ι) Παρατηρείται μόνο με ένα από τα χιλιάδες ομοιοπαθητικά φάρμακα που υπάρχουν, μόνο το απόλυτα «όμοιο»-σωστό. Αυτό, δηλαδή, που ευαισθητοποιεί την νευρο-ενδοκρινο-ανοσολογική απάντηση του συγκεκριμένου οργανισμού την στιγμή της χορήγησης.

2) Ακολουθείται από ίαση του ασθενούς σύμφωνα με το νόμο της κατεύθυνσης της θεραπείας.

3) Συνιστά αντίδραση του οργανισμού, τελείως αντίθετη από ότι παρατηρείται στη χορήγηση εικονικής θεραπείας (placebo). Για παράδειγμα μπορεί ο ασθενής να αναφέρει στον πρώτο μήνα στον Ομοιοπαθητικό ιατρό ότι είναι λίγο καλύτερα, και ο τελευταίος να ξέρει ότι το φάρμακο που χορηγήθηκε δεν ήταν το σωστό, διότι δεν κινητοποιήθηκαν οι φυσικοί αμυντικοί μηχανισμού του οργανισμού.

Πολλά νοσήματα του δέρματος ανταποκρίνονται στην Ομοιοπαθητική αγωγή, πάντα με βάση την παραπάνω θεραπευτική πορεία. Σε κάθε περίπτωση η σωστή Ομοιοπαθητική αγωγή ακολουθεί επακριβώς τους ίδιους θεραπευτικούς δρόμους, τους ίδιους δηλαδή ανοσολογικούς μηχανισμούς που κινητοποιεί ο ανθρώπινος οργανισμός στα πλαίσια της επιβίωσης του. Τα Ομοιοπαθητικά φαρμακευτικά σκευάσματα διεγείρουν αυτούς τους μηχανισμούς, ακριβώς διότι προέρχονται από φυσικές ουσίες έναντι των οποίων ο οργανισμός κινητοποιεί όμοιους ανοσοδιεγερτικούς μηχανισμούς με αυτούς που κινητοποιούνται σε μία νόσο. Χορηγούμενα δε, σε υπερ-αραιωμένες δόσεις στερούνται παρενεργειών και επιτυγχάνουν την επιθυμητή ανοσοδιέγερση.

Σ. Κυβέλλος, ιατρός ομοιοπαθητικός