ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΔΙΑΤΑΡΑΧΩΝ ΤΟΥ ΚΥΚΛΟΥ ΚΑΙ ΚΑΘ' ΕΞΙΝ ΑΠΟΒΟΛΩΝ

του ΜΙΧΑΛΗ ΛΕΦΑ Ιατρού, από το περιοδικό Ομοιοπαθητική Ιατρική, τεύχος 10

Η ασθενής αυτή, 30 χρονών, είχε ένα ιστορικό 3 αποβολών λόγω παλίνδρομων κυήσεων. Το πρόβλημα των διαταραχών του κύκλου που είχε από 20 χρονών " λύθηκε " μέσα από την χορήγηση ορμονικών σκευασμάτων σε σημείο να γίνει υπέρβαρη, και με αυξημένη τριχοφυία. Η θολή διάγνωση " πολυκυστικές ωοθήκες ", ήρθε να νομιμοποιήσει μια βίαιη παρέμβαση. Η στήριξη των τριών κυήσεων με πολύ μεγάλες δόσεις ορμονών απέβη αναποτελεσματική. Σε εργαστηριακό επίπεδο, οι τιμές της οιστραδιόλης ήταν χαμηλές, ενώ της τεστοστερόνης και της θειικής δεϋδροεπιανδροστερόνης ήταν ή αυξημένες ή στα ανώτατα φυσιολογικά επίπεδα κατά τους επανειλημμένους ορμονικούς προσδιορισμούς, αν και η ασθενής είχε αναπτυχθεί και φυλογεννητικά, αλλά και γενικότερα, πρόωρα, στην ηλικία των 10 χρονών. Ούτε από το ατομικό, ούτε από το κληρονομικό αναμνηστικό σημειωνόταν κάποιο πρόβλημα.

Από τα γενικά χαρακτηριστικά, παρατηριόταν αυξημένη εφίδρωση σε πρόσωπο, αυχένα και τράχηλο, ακόμα και στον ύπνο, μια ελαφρά αυξημένη δίψα, μια ιδιαίτερη επιθυμία για γλυκά, ψωμί, θαλασσινά, σούπες, αυγά μελάτα και μια αποστροφή στον πατσά.

Απο τον ψυχισμό άξιο λόγου είναι το αίσθημα μειονεξίας που βίωνε (και λόγω του προβλήματος της) και η εν γένει τοποθέτηση του προβλήματος σε ένα τέτοιο σημείο που παρακώλυε την αρμονική ανάπτυξη της προσωπικότητας της, έτσι ώστε να εμφανίζεται συχνά" επιφυλακτική, δύσθυμη, ανταγωνιστική ακόμα και με εκδικητικές τάσεις. Πρέπει επίσης να σημειώσουμε το πλούσιο φοβικό υλικό που παρουσίαζε, και γύρω από τον θάνατο (έχοντας ζήσει και τραυματικά τον θάνατο του παππού της), και τα σχετικά με αυτόν στοιχεία (αρρώστιες, νοσοκομεία, ενέσεις), αλλά και μια αδυναμία να ανταπεξέλθει σε δύσκολες καταστάσεις, όπως η ίδια θεωρούσε το σκοτάδι, το να μένει μόνη μέσα στο σπίτι της, το ύψος και το ταξίδι με αεροπλάνο. (Τα υπόλοιπα στοιχεία από το ιστορικό που δεν αναφέρονται ήταν κατά τεκμήριο μέσα στα αποδεκτά πλαίσια χωρίς καμμιά ιδιαιτερότητα.)

Η επιλογή του φαρμάκου ήταν η ίδια, με αυτήν της προηγούμενης περίπτωσης αλλά σε πιο υψηλή δυναμοποίηση (1Μ εφ' άπαξ και 6Χ σε ημικαθημερινή βάση), και σε ένα πρώτο επίπεδο οδήγησε σε μια ομαλοποίηση του κύκλου, και σε μια σταδιακή μείωση των φο βίκων καταστάσεων. Μετά από 11 μήνες χρειάστηκε να επαναληφθεί η αρχική θεραπεία και γιατί σε υπερηχογράφημα γεννητικών οργάνων φαινόταν ένα μικρό υπορρογόνιο ινομύωμα 8 χιλιοστών στο οπίσθιο τοίχωμα της μήτρας. Μετά από 3 μήνες συνέλαβε και οδηγήθηκε σε μια ομαλή κύηση, χωρίς καμμία χρήση ορμονών. Ο τοκετός της έγινε με καισαρική τομή, και είναι πλέον μητέρα μιας υγιέστατης κόρης 2,5 χρονών.

Παραμένει και τώρα σε πολύ καλή κατάσταση υγείας και σωματική και ψυχική. Δεν σημειώνεται κανένα ινομύωμα σε πρόσφατο υπερηχογράφημα, ενώ είναι σημαντικό να αναφέρουμε ότι είναι κατά 15 kg ελαφρύτερη, μετά τον τοκετό της έως και σήμερα.

Το γεγονός της ίδιας θεραπευτικής αγωγής, και στις δυο περιπτώσεις ενώ είχαν λίγα κοινά στοιχεία, υπογραμμίζει ότι η εξομοίωση, που οδηγεί στο ενδεικνυόμενο ομοιοπαθητικό φάρμακο, δεν αναφέρεται σε μιά στείρα συνάθροιση συμπτωμάτων απλά και μόνο, αλλά αντίθετα γίνεται πάντα στην βάση του essence του ασθενούς, έστω και αν η περιφερειακή συμπτωματολογία ποικίλλει.

Ενα από τα σημαντικότερα προβλήματα της εποχής μας είναι και η σταδιακά αυξανόμενη ιατρικοποίηση της ζωής μας, που αποτυπώνεται ολοκάθαρα στην αναγόρευση ενός φυσιολογικού στις περισσότερες των περιπτώσεων γεγονότος, όπως είναι η κύηση και ο τοκετός, σε παθολογικό γεγονός που επιβάλλει ιατρική παρέμβαση.

Ενα ακόμα στοιχείο αυτής της ιατρικοποίησης που θ'άθελα να θίξω είναι και η τρομακτική άνοδος των ασυμπτωματικών νόσων που υπάρχουν μόνο εφόσον προηγηθεί ιατρική εξέταση (υπέρταση, τραχηλίτιδα, οστεοπόρωση). Θα έπρεπε να αξιολογήσει κανείς πολύ διακριτικά, αυτή την ολοένα και αυξανόμενη παρεμβατικότητα των ιατρών, ειδικά όταν συνοδεύεται από φαρμακευτική " θεραπευτική " αγωγή, και να μπουν κάποια όρια σε αυτή την έκρυθμη ανάπτυξη που έχει πάρει, αγνοώντας στην πλειονότητα των περιπτώσεων τον άνθρωπο, όχι μόνο ως ψυχοπνευματική προσωπικότητα, αλλά ακόμα και ως σωματική.

Η ομοιοπαθητική θεραπευτική, έστω και περιθωριοποιημένη, θα δείχνει πάντα το δρόμο εκείνο που θα εμπιστεύεται τις αυτοθεραπευτικές δυνατότητες ενός οργανισμού ακόμα και όταν υπάρχει μια έκδηλη ανατομική αλλοίωση.