Ευθανασία
Η Ευθανασία είναι ένα πρόβλημα που αφορά όλους και που συζητείται ευρύτατα σήμερα σε όλο τον κόσμο. Το ερώτημα αν πρέπει η δεν πρέπει να γίνεται ευθανασία προκαλεί παγκόσμιο ενδιαφέρον σήμερα
αλλά δεν φαίνεται να έχει απάντηση. Το άγχος και ο φόβος του θανάτου μαζί με τα σύγχρονα τοξικά φάρμακα έφτασαν τον άνθρωπο σε καταστάσεις που τραυματίζουν την αξιοπρέπεια του.
Ένα πρόβλημα που το προκάλεσε ο σύγχρονος άνθρωπος με τα μέσα και τα μηχανήματα που διαθέτει και που τώρα φαίνεται ο άσοφος τρόπος με τον οποίο τα χειριζόμασταν όλα αυτό τα χρόνια.
Του Γ.Βυθούλκα
Τον τελευταίο καιρό, στα Ελληνικά ΜΜΕ αλλά και στον ιατρικό τύπο, έχει φουντώσει η συζήτηση σε σχέση με ένα καυτό θέμα που πρέπει να απασχολεί όλους μας, εφ' όσον όλοι θα περάσουμε από αυτό το στάδιο: το πρόθανάτιο . Το ζητούμενο είναι το πως θα κάνουμε αυτό το πέρασμα όσο το δυνατόν καλύτερα .
Το πρόβλημα αυτό με είχε απασχολήσει ήδη το 1978 όταν έγραφα το βιβλίο μου «η Επιστήμη της Ομοιοπαθητικής», στο κεφάλαιο για τα τελικά στάδια του ασθενούς ότι θα έπρεπε σε μια σωστή και σύγχρονη ιατρική ο ασθενής να περάσει αυτό το στάδιο με την μεγαλύτερη δυνατή εγρήγορση και τον λιγότερο δυνατό πόνο.
Ο λόγος είναι ότι το στάδιο αυτό είναι από τα σημαντικότερα στη ζωή ενός ανθρώπου εάν βέβαια ο άνθρωπος θεωρηθεί σαν ένα πνευματικό ον και όχι απλά σαν μια μηχανή που σταματάει να δουλεύει. Εάν θεωρήσουμε τον άνθρωπο σαν μια μηχανή, όλα τα σενάρια είναι δυνατά ακόμα και αποδεκτά.
Εάν όμως θεωρηθεί ότι ο άνθρωπος είναι κάτι πέρα από το υλικό του σώμα, ότι είναι ένα ψυχοπνευματικό ον που υπερβαίνει τα στενά υλικά του όρια, τότε η αντιμετώπιση θα πρέπει να είναι τελείως διαφορετική και τότε οι απαντήσεις στο ερώτημα της ευθανασίας γίνονται πιο εύκολες. Τότε θα πρέπει να δεχθούμε ότι ο άνθρωπος έχει δικαίωμα να ζήσει τις τελευταίες ώρες του σε όσο το δυνατόν μεγαλύτερη εγρήγορση, διότι οι αλλαγές που συντελούνται συνειδησιακά τις τελευταίες μέρες ή ώρες είναι πραγματικά κοσμογονικές για το άτομο.
Είναι άπειρα τα περιστατικά που αναφέρονται σε «φυσιολογικούς» θανάτους και τις συνειδησιακές αλλαγές που συντελέστηκαν τις τελευταίες ώρες τους ακόμα και σε εγκληματικά άτομα που είχαν βλάψει την κοινωνία και τους συνανθρώπους τους. Η μετάνοια, αυτή η μυστηριακή εξιλεωτική βιωματική πράξη μπορεί να συντελεσθεί ακόμα και την ύστατη στιγμή κάτω από την απειλή του θανάτου που έρχεται. Αυτή η μετάνοια δεν είναι καλή μόνο για το άτομο που την βιώνει αλλά και για την κοινωνία που την αποδέχεται. Είναι σαν να επανέρχεται σε τάξη μια προηγούμενη αταξία που είχε συντελεστεί μέσα στη φύση.
Αλλά και σε ολόκληρη την γκάμα των ανθρώπων από τους πιο αγνούς έως τους πιο βρώμικους υπάρχει αυτή η τελευταία κρίση που η ίδια η συνείδηση του ανθρώπου τον υποβάλει τις τελευταίες ώρες του και που σηματοδοτεί τις μεγάλες αλλαγές που ελευθερώνουν πραγματικά από τα δεσμά της ύλης .
Δεν είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς αλλά και η πραγματικότητα συνηγορεί πως τα μίση ανάμεσα σε παιδιά και γονείς πολλές φορές τακτοποιούνται μέσα σε αυτή τη μυσταγωγία του περάσματος από την ζωή στο θάνατο, πως τα πάθη εξημερώνονται και η διαδικασία της εξιλέωσης ακολουθεί.
Ακόμα δεν μπορεί να φαντασθεί ο υλιστής άνθρωπος την ευλογία που σκορπίζει στους γύρω του αυτό το άτομο που έζησε την ζωή του μέσα σε μια καθαρότητα, σε μια αγιότητα, όταν φτάνει η στιγμή του ύστατου αποχωρισμού και η δύναμη της αγάπης είναι στο πιο μεγαλειώδες σημείο της, χωρίς φραγμούς, χωρίς την ντροπαλότητα για έκφραση. Όλα αυτά θα χάνονταν κάτω από την καταπίεση της συνειδητότητας που επιβάλουν τα χημικά φάρμακα της συμβατικής ιατρικής, που αντικειμενικός τους σκοπός είναι να καταστείλουν τον φυσικό πόνο, αγνοώντας την εγρήγορση.
Έτσι «φυσιολογικά» πέθαιναν οι άνθρωποι μερικές δεκαετίες πριν, όταν δεν υπήρχαν όλα αυτά τα συστήματα και τα φάρμακα καταστολής. Τότε που ο θάνατος ήταν αποδεκτός από το μεγαλύτερο μέρος των ανθρώπων σαν μια αναπόφευκτη φυσική διαδικασία, όπως άλλωστε ισχύει ακόμα στους φτωχότερους λαούς που δεν έχουν την δυνατότητα να πεθάνουν σαν φυτά, και δεν εμπεριείχε τον φόβο που εμπεριέχει σήμερα η ιδέα του θανάτου στον σύγχρονο άνθρωπο που ζει αποκλειστικά μέσα στην ύλη και για την υλική του και μόνο απόλαυση.
Αυτή την στιγμή δεν γνωρίζουμε πραγματικά την σημασία αυτής της αίσθησης ελευθερίας, αυτής της αίσθησης ότι ο άνθρωπος μπορεί να γυρίσει στην πηγή του καλύτερος από ό,τι ξεκίνησε. Ακόμα δεν γνωρίζουμε την αίσθηση και την σημασία που έχει να αισθάνεται κάποιος τις ώρες της μετάβασης ότι έχει επιτελέσει τον σκοπό της ζωής του, όποιος και να ήταν αυτός, ότι έχει κάνει ό,τι καλύτερο μπορούσε ή σε αντίθετη περίπτωση να ζητήσει την συγχώρεση μια και κανείς δεν μπορεί να κοροϊδέψει την συνείδηση του που τον τυραννάει την ώρα της τελικής κρίσης, της τελικής ανασκόπησης της ζωής του ατόμου, εκτός και αν τον βοηθήσει κάποιος γιατρός να μην την ακούει να μην την βλέπει να μην την αισθάνεται με μεγάλες δόσεις μορφίνης.
Γιατί προέκυψε η ανάγκη για ευθανασία
Το μεγάλο ζητούμενο δεν είναι πως και αν θα πρέπει να διακόπτουμε την ζωή στους αρρώστους που υποφέρουν πολύ,
αλλά γιατί προέκυψε αυτή η ανάγκη στους αρρώστους του δυτικού κόσμου. Γιατί υπάρχουν σήμερα τόσοι πολλοί άρρωστοι που καταλήγουν σε καταστάσεις τέτοιες που να χρειάζεται η ευθανασία;
Ο λόγος είναι προφανής, αλλά η συμβατική ιατρική δεν θέλησε μέχρι σήμερα να δει το πρόβλημα κατάματα. Αύριο όταν θα χρειαστεί να το αντιμετωπίσει θα βρεθεί σε ένα τρομερό αδιέξοδο, ηθικό αλλά και πρακτικό.
Ο λόγος, εάν θέλει κάποιος να διαβάσει σωστά τα δεδομένα που δημοσιοποιούνται, δίδεται με εκατοντάδες έρευνες που έχουν δημοσιευθεί σε ιατρικά περιοδικά μέχρι σήμερα και που δείχνουν ότι οι χρόνιες παθήσεις, στον δυτικό κόσμο, που είχε μέχρι σήμερα την καλύτερη δυνατή ιατρική κάλυψη, συνεχώς αυξάνουν.
Ο κύριος λόγος είναι η τρομερή κατανάλωση των χημικών ουσιών και η τοξική τους δράση στους οργανισμούς. Είναι κυρίως τα συνταγογραφούμενα φάρμακα, που είναι υπεύθυνα για αυτή την γενική εκφύλιση του πληθυσμού.
Σε μια τελευταία έρευνα που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό του Ιατρικού Συλλόγου της Αμερικής αναφέρεται ότι μέσα σε ένα χρόνο, το 1998, 285.000 άρρωστοι πέθαναν εξ αιτίας των φαρμάκων που έπαιρναν σύμφωνα με τις οδηγίες των γιατρών τους και όχι εξ αιτίας των ασθενειών και έτσι οι ιατρογενείς θάνατοι χαρακτηρίστηκαν σαν η τρίτη αιτία θανάτων στην Αμερική. Και η έρευνα καταλήγει αναφέροντας ότι τα περιστατικά που υποφέρουν χρονίως από τις παρενέργειες είναι φυσικά πολλαπλάσια αυτών που βρήκαν το θάνατο.
Εδώ θα πρέπει να σημειώσουμε ότι οι χρόνιες παθήσεις που καταλήγουν σε πραγματικά τραγικές καταστάσεις και για τις οποίες συζητείται ότι χρειάζονται ευθανασία είναι αυτές που δημιούργησαν στις δυτικές κοινωνίες μας κατ εξοχήν τα τοξικά φάρμακα.
Οι νεφροπάθειες συνεχώς αυξάνονται και οι ασθενείς που χρειάζονται αιμοκάθαρση κάθε χρόνο αυξάνονται και μόνο αυτοί που δεν θέλουν να δουν την αλήθεια υποκρίνονται ότι δεν ξέρουν ότι όλα αυτά τα νεφροτοξικά φάρμακα, όπως τα αναλγητικά, τα αντιβιοτικά, τα ψυχοφάρμακα κτλ, είναι κατ εξοχήν υπεύθυνα.
Παθήσεις όπως η σκλήρυνση κατά πλάκας έχουν πάρει σχεδόν επιδημική μορφή στην Ευρώπη και την Αμερική, αλλά και όλες οι νευρομυϊκές παθήσεις όπως η πλαγία μυατροφική σκλήρυνση, οι μυοπάθειες οι μυασθένειες, η μυϊκή δυστροφία, που καταλήγουν σε καταστάσεις τέτοιες που ο άνθρωπος χάνει εντελώς την αξιοπρέπεια του, είναι αρρώστιες σχεδόν αποκλειστικά της Δύσης, δεν απαντώνται παρά ελάχιστα στην Ασία την Αφρική και την Νότια Αμερική όπου δεν χρησιμοποιούνται σε τέτοιο βαθμό όπως στην δύση τα τοξικά φάρμακα.
Σακχαροδιαβήτης, νεανικός διαβήτης, ασθματικές αλλεργικές παθήσεις, νόσοι του κολλαγόνου, συνεχώς αυξάνονται στον δυτικό κόσμο. Αλλά και οι βαριές ψυχασθένειες είναι προβλήματα κατ' εξοχήν του δυτικού κόσμου. Όλες αυτές οι χρόνιες παθήσεις καταλήγουν σε τραγικές καταστάσεις για τις οποίες συζητείται η ευθανασία.
Επομένως η συμβατική ιατρική πρώτα δημιούργησε το πρόβλημα, αυξάνοντας και σε πολλές περιπτώσεις δημιουργώντας τις χρόνιες παθήσεις και τώρα προσπαθεί να βρει τρόπους να καλύψει τον ασύλληπτο πόνο και το υποφέρειν που έρχεται στο τελικό στάδιο αυτών των χρόνιων παθήσεων.
Τι θα μπορούσε να κάνει η Ομοιοπαθητική
Η ομοιοπαθητική εμπειρία έχει δείξει ότι αυτοί που ακολουθούν την Ομοιοπαθητική ιατρική όχι μόνο υπέφεραν λιγότερο αλλά και η εγρήγορση τους μέχρι το τέλος ήταν μεγάλη. Εμείς θα θέλαμε να προτείνουμε σε μια μεγάλη νοσηλευτική μονάδα να χρησιμοποιήσει την Ομοιοπαθητική σε τέτοιες χρόνιες περιπτώσεις και να βρούμε μαζί τις δυνατότητες της, σε ποιες περιπτώσεις και σε ποιο βαθμό θα μπορούσε να βοηθήσει η Ομοιοπαθητική.
Από το περιοδικό Ομοιοπαθητική Ιατρική, τεύχος 24
