Παιδικοί φόβοι και βίαιη συμπεριφορά

Της Αθηνάς Ξανθάκου, Ομοιοπαθητικού-παιδιάτρου, από το περιοδικό Ομοιοπαθητική Ιατρική, τεύχος 26

Τα παιδιά, τα «λουλούδια» που προαναγγέλλουν την αυγή ενός καλύτερου αύριο, κυριολεκτικά μπορούν να ανθίοουν με την ομοιοπαθητική. Το όμοιο φάρμακο, σε συνδυασμό με την αστείρευτη αγάπη των γονιών, κατακλύζουν το νεανικό οργανισμό και, δυναμώνοντας τον αμυντικό τους μηχανισμό, βάζουν τα θεμέλια δημιουργίας υγιών και ευτυχισμένων ανθρώπων, Οι παρακάτω περιπτώσεις αποτελούν ένα μικρό παράδειγμα των δυνατοτήτων που έχουν τα παιδιά αλλά και οι ενήλικες.

1η περίπτωση:

Ήταν ένα μεγαλόσωμο αγόρι, ένας μελαχρινός μπόμπιρας 3 χρονών που περίμενε «συμμαζεμένος» στην αίθουσα αναμονής, αλλά που μόλις με αντίκρισε, άρχισε να «γρυλίζει» και με υποδέχτηκε λέγοντας «θα πάρω κομπρεσέρ και θα σε διαλύσω! θα τα γκρεμίσω όλα και θα τα ξαναχτίσω» (βία)

Κατά τη διάρκεια της εξέτασης, μου εκσφενδόνισε έναν ξύλινο τρυποκάρυδο στο κεφάλι. «Είμαι ο Πύρρος Δήμας». Κάποια στιγμή, χτύπησε με το χέρι το κεφάλι του. Έβριζε και ήταν πολύ φλύαρος. Το παιδί, όπως είπε η μητέρα, ανταγωνίζεται τα συνομήλικα αγόρια, θέλει να έχει το «πάνω χέρι», παίρνει τα παιχνίδια τους, ενώ ο ίδιος δεν μοιράζεται τα δικά του. Είναι επιθετικός στους ξένους που τον πλησιάζουν. Η μητέρα ανέφερε ότι όταν τον μάλωσε μερικές ημέρες πριν επειδή πέρασε το δρόμο μόνος του, χτύπησε το κεφάλι του στον τοίχο και μετά έκλαιγε ασταμάτητα για πολλή ώρα.

Με τη μητέρα του ήταν ιδιαίτερα προσκολλημένος, αφού ήθελε την παρέα της ακόμα και στην τουαλέτα (φόβος). Από την άλλη πλευρά, έκλαιγε όταν παρακολουθούσε διάφορες ταινίες στην τηλεόραση με τραγικές σκηνές. Επίσης, τον περιγράφει ως ιδιαίτερα ανυπόμονο, του «εδώ και τώρα». Ακόμα και στα παιχνίδια που συναρμολογούσε, όταν δεν τα κατάφερνε με το πρώτο, εκνευριζόταν και ζητούσε τη βοήθεια της.

Δάγκωνε τα νύχια, φοβόταν τα σκυλιά, το σκοτάδι. Λαχταρούσε να τρώει γλυκά, κρέας, πικάντικα και είχε μέτρια δίψα. Ίδρωνε, ζεσταινόταν και επιθυμούσε κρύο το μπάνιο. Στον ύπνο στριφογύριζε και ίδρωνε.

Από το προγεννητικό ιστορικό: γεννήθηκε με καισαρική τομή (λόγω ανεπαρκών διαστολών), με βάρος γέννησης 4 kg, μήκος σώματος 54 cm και περίμετρο κεφαλής 34 cm. Θήλασε ελάχιστα (μόνο 20 ημέρες).

Από το ατομικό αναμνηστικό μίλησε (πρώτες προτάσεις) 2 χρονών και εμφάνισε ένα επεισόδιο βρογχιολίτιδας σε ηλικία 1 έτους.

Συνδυάζοντας τα παραπάνω στοιχεία από το ιστορικό (βίαιος τρόπος γέννησης - καισαρική τομή - βίαιη συμπεριφορά, φόβοι - σκυλιά, σκοτάδι - ανασφάλεια - προσκόλληση με τη μητέρα και με τη γνώση απότη Materia Medica και το Repertory, χορηγήθηκε 1 δόση Stramonium 200.

Στον επανέλεγχο μετά από 2 μήνες
Το παιδί ήταν πιο ήρεμο, πιο συγκροτημένο και δεν χτυπούσε τα άλλα παιδιά όσο πριν. Στη μητέρα του συνέχιζε να βγάζει θυμό («θα σε πετάξω» της είπε στο ιατρείο) και κλαίει όταν την αποχωρίζεται. Οι φόβοι βελτιώθηκαν. Συνεχίζει να είναι ανυπόμονος. Στα συνομήλικα παιδιά έγινε πιο τρυφερός. Από τη βελτίωση που παρουσιάστηκε στην προσωπικότητα του, καταλήξαμε στο ότι το φάρμακο έδρασε και ήταν το όμοιο.

Στον ενάμισι χρόνο που μέχρι σήμερα τον παρακολουθώ, χρειάστηκε να πάρει 1 δόση Stram 200 και 2 δόσεις Stram 1 Μ. Η τελευταία φορά που τον είδα, ήταν αποκαλυπτική: η μητέρα περιγράφει ότι έχει γίνει πολύ ήρεμος. Ανέχεται καλύτερα το πλησίασμα των άλλων, είναι πιο ευγενικός. Βρίζει λιγότερο. Κάνει πράγματα μόνος του. Οι φόβοι της εγκατάλειψης είναι λιγότεροι. Στο ιατρείο ήταν πολύ συνεργάσιμος, ένα «γλυκύτατο» παιδί, συγκροτημένο, που υπακούει στις διάφορες οδηγίες. Ξάπλωσε μάλιστα φαρδύς-πλατύς στο εξεταστικό κρεβάτι και δεν ήθελε να φύγει!

Με το Stram, το παιδί απελευθερώθηκε από το κύμα της επιθετικότητας, της βίας και της εγκατάλειψης που το κατέκλυζε και έγινε πιο κοινωνικό, πιο ήρεμο, ικανό να νιώθει τη χαρά της ζωής και της επαφής με άλλους ανθρώπους.

ʼραγε πόσα άλλα παιδιά με παρόμοια προβλήματα συμπεριφοράς μπορούν να βοηθηθούν;

2η περίπτωση:

Ήταν ένα αγόρι 3,5 χρονών, πολύ ντροπαλό, που σε όλη τη διάρκεια της συνέντευξης μου είχε γυρισμένη την πλάτη. Η μητέρα του μου τον έφερε λόγω του πόνου που είχε παρουσιάσει το προηγούμενο βράδυ στο δεξί αυτί.

Η μητέρα ανέφερε ότι το παιδί δεν είχε μιλήσει στη δασκάλα από τότε που είχε ξεκινήσει στον παιδικό σταθμό, ενώ ήταν πανέξυπνο, και τα καταλάβαινε όλα πλήρως. Ούτε ανταποκρινόταν σε ξένους. Από την άλλη πλευρά, ήταν ένα τρυφερό παιδί, διαχυτικό, ιδιαίτερα με τη μητέρα του, και αρκετά πεισματαρικο. Στην αδελφή του, που είναι 3 χρόνια πιο μεγάλη, βγάζει επιθετικότητα και ζήλια, τη δαγκώνει.

Όταν τον πιάνει το παράπονο, δεν θέλει την παρηγοριά της μητέρας του. Φοβάται τις μάγισσες, ζεσταίνεται, επιθυμεί πολύ τα ζυμαρικά, τα αλμυρά και τα αβγά. Απεχθάνεται το λίπος στο κρέας. Κοιμάται μπρούμυτα και το μπάνιο το θέλει χλιαρό. Το αγαπημένο του παιχνίδι είναι να παίζει τον ιππότη και να κάνει ιστορίες με τους ιππότες. Η οικογένεια είχε περάσει πολλές τρικυμίες και οι γονείς ήταν σε διάσταση για μεγάλο χρονικό διάστημα, ενώ μετά συμφιλιώθηκαν. Η μητέρα είπε ότι το αγόρι απαιτούσε να είναι δεμένη η οικογένεια και ότι είχε επηρεαστεί από όλα αυτά τα σκαμπανεβάσματα. Από την αντικειμενική εξέταση διαπιστώθηκε ήπια ερυθρότητα δεξιού τύμπανου και εξέρυθρα παρίσθμια.

Δόθηκε στο παιδί μία δόση Nat-mur 200 με βάση τα παρακάτω στοιχεία: 1) οι χωρισμοί των γονέων του επηρέασαν την ψυχοσύνθεση του, ώστε να είναι κλειστός και πολύ ευαίσθητος, με αποτέλεσμα να αρνείται την επικοινωνία στο νηπιαγωγείο, 2) η αποφυγή της παρηγοριάς της μητέρας όταν γκρίνιαζε, 3) des: salt, avers: fat.

Στον επανέλεγχο μετά από 3 μήνες
Το παιδί ήταν αγνώριστο. Ήταν πιο ανοιχτό, επικοινωνούσε καλύτερα μαζί μου. Με κοίταζε στα μάτια και απαντούσε στις ερωτήσεις μου. Η μητέρα ανέφερε ότι είχε αρχίσει να μιλάει με τη νηπιαγωγό και δεν δάγκωνε την αδελφή του όπως πριν. Επικοινωνούσε με τους ξένους και με τους γονείς καλύτερα. Θέλει πλέον την παρηγοριά όταν τον πιάνουν οι κακές του. Επιθυμεί την παρέα της μητέρας του, αλλά σε μικρότερο βαθμό. Οι φόβοι για τις μάγισσες λιγόστεψαν.

Στους επόμενους δύο μήνες πήρε μία δόση Nat-mur 1M, γιατί υποτροπίασε. Δεν μιλούσε στο σχολείο, δεν ήθελε να δείξει τις ικανότητες του, ήταν κολλημένος με τη μητέρα ενώ θύμωνε με την αδελφή του και την έδερνε.

Μετά από ένα χρόνο τον εξέτασα γιατί είχε παρουσιάσει ερπητική ουλοστοματίτιδα, αλλά το παιδί είχε κάνει μια στροφή 360ο. Είχε γίνει ανοιχτός, πολύ εκδηλωτικός με τα άλλα παιδιά. Έκλαιγε πιο εύκολα, θιγόταν περισσότερο με τις παρατηρήσεις που του έκαναν. Ήταν πιο ανεξάρτητος και ξεκόλλησε από τη μητέρα του. Επικοινωνούσε πολύ καλά μαζί μου. Του χορηγήθηκε ένα Rhus-tox 200 για την ουλοστοματίτιδα. Το παιδί καθώς άρχισε να «ανοίγει», έγινε πιο ευαίσθητο σωματικά, εμφανίζοντας μια επιφανειακή λοίμωξη, ακολουθώντας η ίαση τους νόμους του Hering.

Η μαγεία της ομοιοπαθητικής σε όλο της το μεγαλείο και η αποθέωση των δυνατοτήτων που έχουν τα παιδιά με τις κατάλληλες θεραπευτικές επεμβάσεις!