Οι ιώσεις του φθινοπώρου

Πώς να αντιμετωπισθούν φαρμακευτικά οι ιοί, όταν τα στελέχη τους μεταλλάσσονται συνεχώς από χρόνο σε χρόνο, ως αποτέλεσμα της πουλυφαρμακείας; Και πώς μπορεί η Ομοιοπαθητική Ιατρική να αντιμετωπίζει πιο αποτελεσματικά τις ιώσεις;

Αν και το οπλοστάσιο της Ιατρικής εξελίσσεται συνεχώς σε διαγνωστικό και θεραπευτικό επίπεδο, ώστε σήμερα να έχει στη διάθεση της πολλά θεραπευτικά όπλα και να είναι σε θέση να αντιμετωπίσει μια μεγάλη σειρά από παθολογικές καταστάσεις, υπάρχουν πάντα κάποιες παθογόνες οντότητες, τις οποίες δεν μπορεί ακόμη η συμβατική ιατρική να τις βοηθήσει ουσιαστικά.

Μία από αυτές είναι οι εποχιακές ή μη ιώσεις. Η συμβατική Ιατρική δεν διαθέτει φάρμακα για την αντιμετώπιση των ιών.

Και βέβαια οι ιώσεις είναι απαλές περιπτώσεις αν συγκριθούν με τόσες άλλες βαθύτερες ή και συστηματικές παθολογίες. Όμως αν υπήρχε μια ριζική λύση, κυρίως για τις ιώσεις του ανώτερου αναπνευστικού, που ταλαιπωρούν τόσο πολλούς ενήλικες και παιδιά για πολλές ημέρες, κυρίως το φθινόπωρο, αλλά και τον χειμώνα, όχι μόνον θα ήταν πολύ καλύτερη η ποιότητα της ζωής εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων, αλλά και θα γλιτώναμε πολλές χαμένες εργατώρες κάθε χρόνο.

Πώς να αντιμετωπισθούν όμως φαρμακευτικά οι ιοί, όταν τα στελέχη των ιών μεταλλάσσονται συνεχώς από χρόνο σε χρόνο και ισχυροποιούνται, ως αποτέλεσμα της πολυφαρμακείας και κυρίως της κατάχρησης αντιβιοτικών, ενώ οι έρευνες που απαιτούνται για την παρασκευή και στη συνέχεια για την έγκριση κάθε φαρμάκου, ή εμβολίου χρειάζονται αρκετά χρόνια;

Έτσι, ακόμη και στον 21ο αιώνα, πλήθος ανθρώπων ταλαιπωρούνται σωματικά και ψυχικά κάθε φθινόπωρο και χειμώνα, καθώς τα συμπτώματα, όπως ο πυρετός, δέκατα, η σωματική καταβολή και αδυναμία, οι μυϊκοί πόνοι, η καταρροή, ο βήχας, ο πονόλαιμος κ.ά. που κυμαίνονται από πολύ ήπια έως πολύ έντονα, δεν επιτρέπουν για αρκετές ημέρες στα παιδιά να πάνε στο σχολείο και στους ενήλικους να πάνε στη δουλειά τους τις 4 ως 7 ημέρες που μπορεί να διαρκέσει μια ίωση. Και συνήθως αντιμετωπίζεται (βλέπετε, δεν μπορώ να πω θεραπεύεται) με αντιπυρετικά, βλεννολυτικά, αποσυμφορητικά φάρμακα.

Επίσης, συνήθως συνιστούμε ανάπαυση, για οικονομία στις σωματικές δυνάμεις, ελαφρά - εύπεπτη διατροφή και ίσως κάποιο βιταμινούχο σκεύασμα - κυρίως βιταμίνη C, ενώ, ανάλογα με την γενική κατάσταση της υγείας του ασθενούς, μπορεί να χορηγηθεί, προληπτικά και αντιβίωση, για να αντιμετωπιστούν οι επιπλοκές μιας ίωσης. Επειδή οι ασθενείς με εξασθενημένο αμυντικό σύστημα κινδυνεύουν από διάφορες, συχνά επικίνδυνες, επιπλοκές.

Όλα αυτά βέβαια αποτελούν βοηθητικά μέσα, προκειμένου να μπορεί ο άρρωστος να υποφέρει πιο ελαφριά τα συμπτώματα, ώσπου ο ιός να κάνει τον κύκλο του.

Μήπως όμως αυτή η αντιμετώπιση δεν είναι η καλύτερη; Και μήπως όποιος είναι ευάλωτος στις ιώσεις θα μπορούσε να έχει μια πιο αποτελεσματική θεραπεία; Και πώς συμβαίνει να μπορεί η Ομοιοπαθητική Ιατρική να αντιμετωπίζει πιο αποτελεσματικά τις ιώσεις;

Έχοντας στη διάθεση της όσα ομοιοπαθητικά (δηλαδή αραιωμένα και ισχυρά δυναμοποιημένα) φυσικά φάρμακα, που δεν προκαλούν παρενέργειες, δεν αντιμετωπίζει με τον κλασικό τρόπο την συμπτωματολογία του κάθε ασθενούς που υποφέρει από μια ίωση, αλλά εξετάζει εκτός από τα κλινικά σημεία και τις ποιότητες, τις αποχρώσεις και άλλες παραμέτρους των συμπτωμάτων.

Λχ σε ένα πυρετό δεν αξιολογούμε μόνον το πόσο αυξάνεται η θερμοκρασία. Γιατί ο κάθε οργανισμός αντιδρά διαφορετικά σε ένα πυρετό. Ο ένας άρρωστος μπορεί να κοκκινίζει και να ζεσταίνεται ολόκληρος, αλλά να έχει κρύα πόδια. Ενώ άλλος ασθενής με υψηλό πυρετό έχει ζεστά άκρα, αλλά κρύο κεφάλι. Αυτό το τελευταίο σημείο έχει να πει στους ομοιοπαθητικούς γιατρούς κάτι που πρέπει να αξιολογήσουν. Εξάλλου, υπάρχουν ασθενείς που, παρά την ίωση του ανώτερου αναπνευστικού, μπορούν να λειτουργούν, να κινούνται ή να εργάζονται κανονικά, ενώ άλλοι δεν μπορούν να σηκωθούν από το κρεβάτι και πονούν σε όλο τους το σώμα, παρά τα παυσίπονα, ή τα αντιπυρετικά που έχουν πάρει. Και άλλοι που διψούν πολύ και παρά τον πονόλαιμο που έχουν ανακουφίζονται με κρύο νερό.

Ακόμη και η στάση του ασθενή στο κρεβάτι που τον ανακουφίζει ή τον επιδεινώνει, για εμάς τους Ομοιοπαθητικούς γιατρούς δηλώνει κάτι που πρέπει να αξιολογήσουμε, προκειμένου να κάνουμε διαφοροδιάγνωση και να βρούμε το σωστό φάρμακο, που χρειάζεται ο συγκεκριμένος ασθενής.

Ένα άλλο πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε συχνά είναι ο βήχας που επιμένει, πολλές φορές για καιρό μετά από ένα κρυολόγημα και παρ' ότι έχουν χορηγηθεί αντιβηχικά και βλεννολυτικά σιρόπια. Για να καταλήξουμε στο ομοιοπαθητικό φάρμακο που χρειάζεται κάθε ασθενής πρέπει να αξιολογήσουμε τους χαρακτήρες του βήχα:
-Είναι ξηρός ή υγρός;
-Επιδεινώνεται στην κατάκλιση ή όχι;
-Επηρεάζεται από τη ζέστη ή το κρύο;
-Καλυτερεύει με ένα ζεστό ρόφημα;

Δίνοντας το ομοιοπαθητικό φάρμακο που ταιριάζει βοηθάμε τον οργανισμό να αντιδράσει, να κινητοποιήσει τις δικές του αμυντικές δυνάμεις και να ξεπεράσει τη διαταραχή που του προκάλεσε ο ιός. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι παίρνοντας ο ασθενής το ομοιοπαθητικό φάρμακο μικραίνει τον συνήθη κύκλο μιας ίωσης. Δηλαδή ο οργανισμός του ξαναβρίσκει την ισορροπία του σε μικρότερο χρόνο και ο ασθενής όχι μόνον απαλλάσσεται από τα συμπτώματα που τον ταλαιπωρούσαν, αλλά και αναρρώνει πολύ σύντομα. Που θα πει ότι ο οργανισμός του αρρώστου περνάει από την κατάσταση της ασθένειας στην κατάσταση της υγείας με πιο ομαλό τρόπο.

Και βέβαια πρέπει να πούμε ότι τα ομοιοπαθητικά φάρμακα δεν έχουν παρενέργειες και μπορούν να χορηγηθούν παράλληλα με τα κοινά παυσίπονα, αντιπυρετικά ή αντιβηχικά σιρόπια.

Επίσης το ομοιοπαθητικό φάρμακο, επειδή είναι ακίνδυνο, μπορεί να δοθεί άφοβα στα παιδιά, ακόμη και στις βρεφικές ηλικίες και στις εγκύους.

Της ιατρού Βενετίας Βέργου-Μπαζαίου, από το περιοδικό Ομοιοπαθητική Ιατρική, τεύχος 22