Ελευθερία από τον Φόβο με την ομοιοπαθητική ιατρική

(Μέρος Πρώτο)

Ενα βασικό ερώτημα για την Ομοιοπαθητική Ιατρική.

Ερώτημα: Είναι η Ομοιοπαθητική Ιατρική και η θεραπεία μέσω των υπερ-αραιωμένων δυναμοποιημένων φυσικών διαλυμάτων, απλά, μία εναλλακτική θεραπευτική μέθοδος έναντι της συμβατικής; Με δεδομένη τη θεραπευτικής της δράση, πως ακριβώς αξιολογούμε την Ομοιοπαθητική Ιατρική ως θεραπευτικό σύστημα; Πρόκειται απλά για μία θεραπεία με φυσικά σκευάσματα, χωρίς παρενέργειες και με χαμηλό κόστος, που απευθύνεται σε ήπιες διαταραχές και στα κοινώς λεγόμενα ψυχοσωματικά νοσήματα; Η συχνά αβασάνιστη και πρόχειρη αξιολόγηση μερίδας- όλο και λιγότερων είναι αλήθεια- συναδέλφων ιατρών με έμφαση στην αυθυποβολή, προσεγγίζει επαρκώς την Ομοιοπαθητική;

Απάντηση: Όλα τα παραπάνω δεν προσεγγίζουν ούτε κατ' ελάχιστον την τεράστια επιστημονική και κοινωνική αλήθεια, που εκπορεύεται μέσα από την αταλάντευτη θεωρία και την απόλυτη ιατρική πράξη της Ομοιοπαθητικής Ιατρικής.

Οι δύο αυτές επιμέρους εκφράσεις της αλήθειας, η επιστημονική και η κοινωνική, συνδέονται άμεσα και μετουσιώνονται στην καθημερινή μαχόμενη κλινική Ομοιοπαθητική πράξη. Στο παρόν κείμενο θα μας απασχολήσει η δεύτερη-κοινωνική- στηριζόμενοι σε δεδομένα της πρώτης-επιστημονικής.

Στατιστικές παρατηρήσεις του επιπέδου υγείας του πληθυσμού.

Το Ομοιοπαθητικό ιατρείο είχε ανέκαθεν μία ιδιαιτερότητα, η οποία τα τελευταία χρόνια έχει αποκτήσει ακόμα μεγαλύτερη σημασία, λόγω της ποσοτικής και ποιοτικής -σε επίπεδο νοσημάτων- μεταβολής του πληθυσμού των ασθενών που απευθύνονται σε αυτό. Αποτελεί ένα αξιόπιστο κέντρο στατιστικής της επίπτωσης των νοσημάτων στον πληθυσμό, σε κάθε εποχή. Η γεωμετρική αύξηση των ασθενών, η σημαντικά συχνότερη αναζήτηση από τους γονείς αξιόπιστης, αποτελεσματικής αλλά και ακίνδυνης θεραπείας για τα παιδιά τους και τέλος, η διεύρυνση της ποικιλομορφίας των χρονίων νοσημάτων- που καλύπτουν πλέον το μεγαλύτερο τμήμα της Γενικής Ιατρικής- για τα οποία ζητείται Ομοιοπαθητική θεραπευτική αγωγή, είναι οι τρεις βασικοί παράγοντες, που αποδίδουν στις ημέρες μας μεγαλύτερη βαρύτητα και αξιοπιστία στις στατιστικές παρατηρήσεις που απορρέουν από το Ομοιοπαθητικό ιατρείο.

Ας δούμε επιγραμματικά μερικές από αυτές τις παρατηρήσεις, οι οποίες αφενός μεν, ταυτίζονται με τις αντίστοιχες παρατηρήσεις Νοσοκομείων, Κέντρων Υγείας, αλλά και Δημόσιων και Διεθνών υπηρεσιών Υγείας (1), αφετέρου δύνανται να εξηγηθούν, με μεγάλη επιστημονική ευκρίνεια από τις θεωρητικές βάσεις της Ομοιοπαθητικής Ιατρικής. Αυτό δεν συμβαίνει με τη συμβατική ιατρική στην οποία υπάρχουν μεν κανόνες (βιοχημικοί, παθοφυσιολογικοί, φαρμακοκινητικοί, επιδημιολογικοί κ.α.) αλλά δεν υπάρχουν νόμοι (ολιστικοί στην διερεύνηση και θεραπεία της νόσου).

Αύξηση των αυτοάνοσων νοσημάτων, των νοσημάτων δηλαδή η κλινική έκφραση των οποίων οφείλεται στην στροφή του ανοσοποιητικού συστήματος ενάντια στον ίδιο τον οργανισμό. Πρόκειται για νοσήματα, στα οποία ακόμα τα σύγχρονα εγχειρίδια Παθολογίας, αναφέρονται ως «αγνώστου αιτιολογίας». Απασχολούν ιατρούς όλων των ειδικοτήτων της Ιατρικής. Ενδεικτικά αναφέρουμε τους τομείς της Νευρολογίας (Πλάγια Μυοτροφική Σκλήρυνση, Σκλήρυνση κατά Πλάκας), της Γαστρεντερολογίας (Ελκώδης Κολίτις, Νόσος Crohn) και της Ρευματολογίας (Ρευματοειδής Αρθρίτις, Συστηματικός Ερυθηματώδης Λύκος).
Αύξηση του παιδικού άσθματος σε επίπεδα που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως επιδημικά.
Αύξηση των κακοηθειών πάσης μορφής.
Αύξηση των νοσημάτων που οφείλονται σε ορμονικές διαταραχές. (Ενδεικτικά αναφέρουμε το σύνδρομο πολυκυστικών ωοθηκών και την ανεξήγητη στειρότητα νεαρών γυναικών και τις διαταραχές σπέρματος στους άνδρες).
Αύξηση των ψυχικών νοσημάτων, σε ιδιαίτερα ανησυχητικό βαθμό. Η κατάθλιψη θεωρείται σήμερα ως το πρώτο σε επίπτωση νόσημα σε πληθυσμούς ανεπτυγμένων χωρών.
Αύξηση της επιληψίας, του συνδρόμου υπερκινητικότητας και διάσπασης της προσοχής, του αυτισμού και των υπολοίπων αυτιστικών εκδηλώσεων σε παιδιά, σε εξαιρετικά μεγάλο βαθμό.

Έλλειψη εξατομίκευσης της θεραπείας στη συμβατική Ιατρική

Όλες οι παραπάνω παρατηρήσεις, δεν μπορεί παρά να κινητοποιούν αισθήματα ανησυχίας σε οιονδήποτε άνθρωπο, ιατρό ή μη, με στοιχειώδη κοινωνική ευαισθησία. Ακόμα περισσότερο, δημιουργούν εύλογα ερωτήματα που προκύπτουν από τη σύγκριση των παρατηρήσεων αυτών, με άλλες παραμέτρους, όπως είναι το συνεχώς αυξανόμενο κόστος των συμβατικών φαρμάκων, μέσω του οποίου χρηματοδοτείται και η έρευνα στην Ιατρική. Αυτά μπορεί να συνοψιστούν στο εξής κυρίαρχο ερώτημα: Πώς είναι δυνατόν,οι στατιστικές αυτές παρατηρήσεις αύξησης της επίπτωσης σοβαρότατων, δυσεπίλυτων, εκφυλιστικών χρονίων νοσημάτων, σε όλο και νεώτερους ηλικιακά πληθυσμούς να ταιριάζουν χωροχρονικά με τους ραγδαίους ρυθμούς ανάπτυξης της έρευνας στην Ιατρική επιστήμη;

Η απάντηση θα μπορούσε να αποτελέσει θέμα ενός μακροσκελούς άρθρου, με παραμέτρους όχι μόνο επιστημονικές, αλλά και πολιτικο-οικονομικές. Αντί αυτού, θα συνοψίσουμε όλες τις προσεγγίσεις σε μία. Αποτέλεσε πρόσφατη είδηση που έτυχε ελάχιστης προβολής από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης (2). Στις 8 Δεκεμβρίου 2003, υψηλόβαθμο στέλεχος της μεγαλύτερης Βρετανικής, και μία από τις μεγαλύτερες του κόσμου, φαρμακοβιομηχανίας GlaxoSmithKline, ανακοινώνει ότι: «Σε περισσότερους από τους μισούς ασθενείς, στους οποίους, σημειωτέον, συνταγοραφούνται μερικά από τα πιο ακριβά φάρμακα της εταιρείας, αυτά δεν προσφέρουν κανένα απολύτως θεραπευτικό όφελος». Μολονότι από πλευράς πολιτικής της εταιρείας, η απρόσμενη αυτή ανακοίνωση, εξηγείται από τη θέση που κατέχει το στέλεχος αυτό που προέβη στην ανακοίνωση (ο Allen Roses είναι παγκόσμιος αντιπρόεδρος Γενετικής της εταιρείας, και εκφράζει τη στροφή της εταιρείας προς αυτόν τον τομέα), ωστόσο η είδηση αυτή, που σχετίζεται με την υγεία του πληθυσμού, θα έπρεπε σε μία στοιχειωδώς ευαισθητοποιημένη στον τομέα αυτό κοινωνία, να προβληθεί εκτενώς και να τύχει σοβαρών και ποικίλων αναλύσεων. Ποιόν φορέα δεν αφορά πραγματικά, η επίσημη αυτή ανακοίνωση, ενός από τους μεγαλύτερους κατασκευαστές και διακινητές του «κοινωνικού αγαθού» όπως συνηθίζεται να χαρακτηρίζεται το φάρμακο, όταν αποκαλύπτεται ότι αυτό δεν ανταποκρίνεται στο μεγαλύτερο βαθμό των θεραπευτικών προσδοκιών που διαμόρφωσαν, την πολιτική, το κόστος, τις ασφαλιστικές καλύψεις, ακόμα και τον ίδιο τον οικονομικό προϋπολογισμό ατόμων και κρατών;

Προσέγγιση της βαθύτερης κοινωνικής διάστασης της Ομοιοπαθητικής συνταγογράφησης, με αφορμή μία κλινική παρατήρηση στο Ομοιοπαθητικό ιατρείο

Υπάρχει μία ακόμα ανησυχητική στατιστική παρατήρηση στο Ομοιοπαθητικό ιατρείο, η οποία αξίζει ιδιαίτερης ανάλυσης και προσοχής. Σε μία πρότυπη κοινωνία με δομές που να ανταποκρίνονται στις πραγματικές ανάγκες της ανθρώπινης ύπαρξης στον τομέα της υγείας, η παρατήρηση αυτή θα έκρουε τον κώδωνα του κινδύνου και θα κινητοποιούσε άμεσους μηχανισμούς αναχαίτισης του φαινομένου που εκφράζει, θα περιγράψουμε την παρατήρηση αυτή όπως και τις προηγούμενες με μία συνοπτική έκφραση. Στο Ομοιοπαθητικό ιατρείο, συνταγογραφεπαι στα παιδιά, όλο και πιο συχνά, το Ομοιοπαθητικό φάρμακο Stramonium. Αναλύοντας την μεμονωμένη αυτή παρατήρηση, θα διευρύνουμε τη σκέψη μας προσεγγίζοντας ουσιαστικότερα τη κοινωνική διάσταση της προσφοράς της Ομοιοπαθητικής Ιατρικής.

Τί είναι το Stramonium και σε ποια ακριβώς παθολογία χορηγείται;

Στο παρόν άρθρο δεν θα αναλύσουμε εκτενώς την παθολογία - «όμοια εικόνα» - του φαρμάκου αυτού, όπως αυτή προκύπτει από τα Ομοιοπαθητικά Παθογενετικά Πειράματα (Provigns) και είναι πλήρως καταγεγραμμένη στην Ομοιοπαθητική Φαρμακολογία (Materia Medica). θα αναφερθούμε περιληπτικά σε κάποια από τα βασικά συμπτώματα που εμφανίζονται σε έναν ασθενή όταν η νευρο-ορμονική του κατάσταση είναι όμοια, με αυτήν που προκύπτει από την αντίστοιχη «όμοια» κατάσταση που δημιουργείται σε έναν υγιή οργανισμό όταν δηλητηριαστεί με το φυτό Datura Stramonium από το οποίο προέρχεται και το ομοιοπαθητικό φάρμακο.

Θα θυμίσουμε σαν βασική αρχή κατανόησης του παρόντος άρθρου το βασικό νόμο της Ομοιοπαθητικής Ιατρικής, το «νόμο των ομοίων». Σύμφωνα με αυτόν, μία παθολογία που εκφράζεται με μία σειρά συμπτωμάτων, θεραπεύεται όταν στον ασθενή χορηγηθεί ένα Ομοιοπαθητικό φάρμακο, που προέρχεται από την αραίωση και κρούση ενός φυσικού (φυσικού, ορυκτού ή ζωικού) διαλύματος, το οποίο αναραίωτο και σε φυσική μορφή, δημιουργεί σε υγιή οργανισμό μία παθολογία που εκφράζεται με τα ακριβώς όμοια συμπτώματα. Με άλλα λόγια όταν η φυσική ουσία που δημιουργεί σε έναν υγιή οργανισμό μία σειρά συμπτωμάτων, γίνει Ομοιοπαθητικό φάρμακο με μία σειρά αραιώσεων και κρούσεων, τότε μπορεί να θεραπεύσει τα συμπτώματα αυτά. Βασικός επίσης νόμος της Ομοιοπαθητικής Ιατρικής είναι ο εξής: Η παραπάνω «ομοιότητα» πρέπει να αφορά τα συμπτώματα και των τριών επιπέδων του ανθρώπινου οργανισμού, εάν βέβαια αυτά υφίστανται. (3) Αποτέλεσμα αυτών των νόμων είναι η διαφοροποίηση, η εξατομίκευση σωστότερα, της Ομοιοπαθητικής θεραπείας σε διαφορετικούς ασθενείς, ανάλογα με τις ιδιαιτερότητες των συμπτωμάτων των τριών αυτών επιπέδων, ακόμα και εάν η παθολογία τους είναι κοινή (ίδιο νόσημα) (4).

Datura Stramonium είναι η βοτανολογική ονομασία του φυτού Thorn Apple που ανήκει στην ομάδα Solanaceae. Ως γενέτειρα χώρα, αν και όχι σίγουρα, θεωρείται η Βόρεια Αμερική και ιδιαίτερα οι νοτιότερες περιοχές της. Στην Ελλάδα, εμφανίστηκε τον 16ο αιώνα, και είναι γνωστό με την ονομασία «τάτουλας». Παλαιά συγγράμματα λένε πώς τον έφεραν στην Ευρώπη οι τσιγγάνοι που τον χρησιμοποιούσαν σαν μεθυστικό ποτό. Η επιστημονική του ονομασία Stramonium σημαίνει «δηλητήριο που εξαγριώνει» (5). Το φυτό πράγματι περιέχει ισχυρά αλκαλοειδή, γνωστά στην Ιατρική επιστήμη όπως ατροπίνη, υοσκυαμίνη και σκοπολαμίνη. Αυτά παραλύουν το παρασυμπαθητικό και ερεθίζουν το συμπαθητικό νευρικό σύστημα. Αποτέλεσμα είναι η σημαντική εγκεφαλική διαταραχή στο επίπεδο του ελέγχου της κίνησης αλλά και της σκέψης.

Τί συμβαίνει σε έναν υγιή οργανισμό εάν του χορηγηθούν επανειλημμένες δόσεις από διάλυμα του φυτού Datura Stramonium; Πέραν των αναμενόμενων, λόγω των αλκαλοειδών, σωματικών συμπτωμάτων, δηλαδή ξηρότητα των βλεννογόνων, κεφαλαλγία, ίλιγγος, φωτοφοβία, διαταραχές καρδιακού ρυθμού, κ.α. των οποίων η ανάλυση δεν είναι επί του παρόντος, πολύ έκδηλα και χαρακτηριστικά είναι τα συμπτώματα του Κεντρικού Νευρικού Συστήματος, που επηρεάζουν τις λεγόμενες ανώτερες εγκεφαλικές λειτουργίες.

Αξίζει να προσέξουμε την παρακάτω περιγραφή από επιστημονικά κείμενα του 17ου αιώνα, που προσπαθούσαν να δώσουν φαρμακολογική εξήγηση για φαινόμενα της εποχής που αποδίδονταν σε «μαύρη μαγεία»(6). Αναφέρει ο ερευνητής, σε ακριβή μετάφραση από το κείμενο της εποχής: «...Οι υπηρέτες έφαγαν ένα πιάτο από φακές, μέσα στο οποίο, από λάθος, υπήρχαν και σπόροι από το φυτό Thorn Apple (Stramonium). Αμέσως μετά άρχισαν όλοι να παρουσιάζουν ενδείξεις ηλιθιότητας. Ο δαντελοποιός άρχισε να εργάζεται με ασυνήθιστο ζήλο, ρίχνοντας το μασούρι βίαια μπρος και πίσω, σαν να βρίσκεται σε φοβική σύγχυση. Η καμαριέρα μπήκε στο δωμάτιο φωνάζοντας με όση δύναμη είχε η φωνή της: «Κοιτάτε, όλοι οι διάβολοι από την κόλαση, μπαίνουν μέσα στο δωμάτιο». Ένας υπηρέτης άρχισε να μεταφέρει ξύλα, κομμάτι, κομμάτι, μέσα στο πατάρι και ανακοίνωσε ότι κάποιος τον υποχρέωσε να βάλει φωτιά και να κάψει κονιάκ εκεί. Ένας άλλος ανακοίνωσε ότι πρέπει να τεμαχίσει ξύλα αμέσως σε μικρά κομμάτια. Ένας άλλος άρχισε να έρπει στα τέσσερα, ξύνοντας το έδαφος και ρουθουνίζοντας σαν χοίρος. Ένας άλλος ακόμη, άρχισε να φαντάζεται τον εαυτό του σαν να φτιάχνει άμαξες, και άρχισε να τρυπά τρύπες, σε όποιο κομμάτι ξύλου έπεφτε στα χέρια του. Ένας άλλος, έτρεξε στο σιδηρουργείο και άρχισε να καλεί σε βοήθεια, για να τον βοηθήσουν να πιάσει ψάρια, διότι υπήρχαν πολλοί ύφαλοι γεμάτοι με ψάρια μέσα στο σιδηρουργείο. Σε άλλους, οι σπόροι αυτού του χαζο-φυτού, δημιούργησαν ένα σωρό τρελές ιδέες, έτσι που καταπιάστηκαν μανιωδώς με ένα σωρό δουλειές, χωρίς να πληρωθούν, πράττοντας σαν σε κανονική κωμωδία. Την επόμενη ημέρα, κανείς δεν θυμόταν τι γελοία καμώματα είχαν κάνει. Αλλά επίσης, κανείς δεν πίστευε, ούτε επέτρεπε στον εαυτό του να πειστεί, ότι είχε αυτές τις φαντασιώσεις».

Το είδος και το μέγεθος της διαταραχής που προκύπτει από την δηλητηρίαση από το φυτό, κυμαίνεται αναλόγως της δόσης, αλλά και της ιδιοσυγκρασιακής προδιάθεσης του οργανισμού. Ας δούμε πολύ επιγραμματικά, κάποια από τα βασικά συμπτώματα που αφορούν τις ανώτερες εγκεφαλικές λειτουργίες. Αναφέρουμε μόνο ενδεικτικά, κάποια που παρατηρούνται σε εντονότατο βαθμό: (7)

Φόβος για το σκοτάδι. Ιδιαίτερα φόβος να μείνει κανείς μόνος στο σκοτάδι. Φόβος στο άκουσμα τρεχούμενου νερού. Τρομώδες παραλήρημα. Μανιακό παραλήρημα, θρησκευτικό παραλήρημα. Ψευδαισθήσεις κάθε μορφής με έντονο το στοιχείο του τρόμου. Τάσεις καταστροφής. Υπερκινητικότητα. Βιαιότητα. Ακατάληπτα λόγια και αναίτιοι γέλωτες. Επιληπτικές κρίσεις πυροδοτούνται από τρόμο. Διαταραχές ύπνου με εφιάλτες, οράματα, ψευδαισθήσεις, παραλήρημα. Τραύλισμα στην ομιλία ιδιαίτερα ύστερα από τρόμο

Τα συμπτώματα αυτά δημιουργούνται σε υγιείς από την δηλητηρίαση με το φυτό Datura Stramonium, ενώ αντιστοίχως θεραπεύονται από ασθενείς (ασχέτως με την αιτιολογία εγκατάστασης τους) με το ομοιοπαθητικό φάρμακο Stramonium (προέρχεται από την αραίωση και κρούση διαλύματος το φυτού, σε υπερ-αραιωμένες, μη τοξικές, μη γραμμομοριακές δόσεις.) Για να χορηγήσει ένας Ομοιοπαθητικός ιατρός το φάρμακο Stramonium, δεν χρειάζεται, και δεν πρόκειται βέβαια, ο ασθενής να παρουσιάσει όλη την συμπτωματολογία που περιγράφεται στο παθογενετικό πείραμα του φαρμάκου. Αρκούν μερικά χαρακτηριστικά ειδικά συμπτώματα-κλειδιά (keynotes), για να τον οδηγήσουν στο σωστό φάρμακο. Ας προσεγγίσουμε λίγο αυτή την παράμετρο. Το ομοιοπαθητικό φάρμακο χορηγείται με βάση την μέγιστη δυνατή ομοιότητα των συμπτωμάτων του ασθενούς, με τα συμπτώματα που προκύπτουν σε υγιείς οργανισμούς από την πειραματική λήψη αμιγώς φυσικών ουσιών. Θα λέγαμε ότι οι δυο εικόνες συμπτωμάτων, αφενός μεν αυτή της παθολογίας του ασθενούς, αφετέρου δε αυτή της επίδρασης μίας φυσικής ουσίας σε υγιή οργανισμό, έχουν μία κοινή νευρο-ενδοκρινο-ανοσολογική βάση, που αφορά τη μεταβολή της, από την φυσική ισορροπία που ισοδυναμεί με την υγεία. Η έκφραση όμως της μεταβολής αυτής σε επίπεδο συμπτωμάτων, μπορεί να ποικίλει σε βαθμό. Δεν εκφράζονται πάντα, στον ασθενή όλα τα συμπτώματα που έχουν ανιχνευθεί από την πειραματική χορήγηση φυσικών ουσιών, διότι η νευρολογική και ανοσολογική βάση, ως φυσική ισορροπία, διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο. Αυτή μεταβάλλεται προς μία κατεύθυνση με την επίδραση διαφόρων παραγόντων, δίδοντας διαφορετική ποιοτική και ποσοτική έκφραση στα συμπτώματα. Η χορήγηση του ομοιοπαθητικού φαρμάκου, δηλαδή της φυσικής ουσίας σε υπερ-αραιωμένες (αραίωση) και δυναμοποιημένες (κρούση) δόσεις, αναιρεί την παθολογία του ασθενούς, επαναφέροντας την φυσική νευρο-ενδοκρινο-ανοσολογική του ισορροπία.

Με πιο απλά λόγια, δεν χρειάζεται οι γονείς να παρατηρήσουν εμφανώς ότι το παιδί έχει οπτικές και ακουστικές ψευδαισθήσεις, για να συνταγογραφήσει ο Ομοιοπαθητικός ιατρός το φάρμακο Stramonium. Συχνά η εμμονή στο να φοβάται να μείνει μόνο του στο σκοτάδι, η νυχτερινή αφύπνιση με τρόμο και αίσθημα πανικού για αδιόρατες εικόνες, έντονοι επανειλημμένοι νυχτερινοί εφιάλτες που ξυπνούν το παιδί, το οποίο ζητά να έρθει να κοιμηθεί κάποιος μαζί του ή να πάει στο δωμάτιο των γονέων, ή τραύλισμα στην ομιλία που δημιουργήθηκε ύστερα από κάποιο τρόμο, υποδηλώνουν την ανάγκη για το φάρμακο αυτό. Η παραπάνω κατάσταση ενός παιδιού, όπως περιγράφεται, συνήθως περιλαμβάνει, υπερ-κινητικότητα, επιθετικότητα, διάσπαση της προσοχής, λογόρροια, συμπτώματα που υποδηλώνουν τον ερεθισμό του Κεντρικού Νευρικού Συστήματος, σε επίπεδο ανωτέρων λειτουργιών. Πολύ συχνά το ομοιοπαθητικό φάρμακο Stramonium έχει απόλυτη ένδειξη για το σύνδρομο υπερκινητικότητας και διάσπασης της προσοχής (Attention Deficit Hyperactivity Disorder-ADHD) που μαστίζει κυριολεκτικά τις σύγχρονες κοινωνίες (8).

Αναλύσαμε τα βασικά στοιχεία της κλινικής συμπτωματολογίας του παιδιού που χρειάζεται το Ομοιοπαθητικό φάρμακο Stramonium, βάσει του νόμου των ομοίων. Η συμπτωματολογία αυτή, βέβαια, δεν αφορά μόνο τα παιδιά. Μπορεί αμιγώς τα ίδια συμπτώματα, ή καλυμμένοι χαρακτήρες αυτών, να αφορούν και ενήλικες. Στην κλινική ψυχολογία το αντίβαρο του φόβου και της ανασφάλειας είναι συχνά η ευερεθιστότητα ή ακόμα η επιθετικότητα. Επιθετική, εκρηκτική συμπεριφορά, με στοιχεία φόβου, εφιάλτες, έλλειψη συγκέντρωσης, καχυποψία είναι μερικά από τα συμπτώματα που μπορεί να παρουσιάζει ένας ενήλικας, ο οποίος σε κάποια φάση της παιδικής του ηλικίας, ενδεχόμενα να χρειαζόταν το φάρμακο Stramonium. Μπορεί μεν τα συμπτώματα να έχουν «μεταλλαχθεί» σε επίκτητα στοιχεία της προσωπικότητας ενός ενηλίκου, πιο κοινωνικά αποδεκτά για την ηλικία και τη κοινωνική του θέση, αλλά η αρχική νευρο-ενδόκρινο-ανοσολογική μεταβολή από τη φυσική του ισορροπία, ο ερεθισμός του ΚΝΣ σε επίπεδο συμπαθητικού να είναι πάντα εκεί, σε πυρηνικό επίπεδο μέσα του. Το παιδί που χρειάζεται το φάρμακο Stramonium, μπορεί να ξιφομαχεί με το πλαστικό του ξίφος, με φανταστικά τέρατα, σε σημείο που να μπαίνει σε μία συνεχή φαντασίωση, αναπτύσσοντας επιθετικότητα, υπερκινητικότητα και διάσπαση της προσοχής, ενώ τα βράδια, αναπτύσσει έντονες φοβίες με εφιάλτες που το ξυπνούν έντρομο, σαν να βρίσκεται σε παραλήρημα. Ο ενήλικας που χρειάζεται το φάρμακο Stramonium (και πιθανόν να το χρειαζόταν από την παιδική του ηλικία), μπορεί να είναι ερειοτικός και επιθετικός με του συνεργάτες του, να αισθάνεται απειλή από φανταστικούς εχθρούς στο κοινωνικό του περίγυρο και στο εργασιακό του περιβάλλον, να αναπτύσσει μηχανιστικό τρόπο σκέψης, με έλλειψη συγκέντρωσης και προσοχής, και ενώ έρχεται το βράδυ να αναπτύσσει ανησυχία και ανεξήγητες αϋπνίες. Η διαταραχή, μπορεί να έχει τροποποιηθεί με σκοπό την κοινωνική επιβίωση του ατόμου, αλλά η παθολογία είναι ουσιαστικά η ίδια. Το αμέσως επόμενο κρίσιμο στη παρούσα ανάλυση ερώτημα, που θα μας οδηγήσει και στην προσέγγιση της κοινωνικής προσφοράς της Ομοιοπαθητικής Ιατρικής, είναι το παρακάτω. Πως προκύπτει σε έναν υγιή οργανισμό, η μεταβολή αυτή της ισορροπίας του Κεντρικού Νευρικού Συστήματος, ώστε να εμφανιστούν συμπτώματα που υποδηλώνουν την ομοιότητα με τη δηλητηρίαση με το φυτό Stramonium; Κάτω από ποιες συνθήκες συμβαίνει ο ερεθισμός του συμπαθητικού και η καταστολή του παρασυμπαθητικού νευρικού συστήματος, ώστε ένα παιδί ή ένας ενήλικας να παρουσιάσουν αυτή την συμπτωματολογία; Το ερώτημα αυτό αν και φαίνεται αμιγώς επιστημονικό, έχει διαστάσεις έντονα κοινωνικές, και αντίστοιχες απαντήσεις. Δεν θα μπορούσε να εξαντληθεί στο παρόν άρθρο. Ωστόσο, επιστημονικά στατιστικά δεδομένα της Ομοιοπαθητικής Ιατρικής, μπορούν να δώσουν κάποιες σαφείς απαντήσεις. Αυτά προέρχονται από δύο πηγές: Πρώτον από τις καταγεγραμμένες, στην κλασική Ομοιοπαθητική φαρμακοποιία, συνθήκες κάτω από τις οποίες έχει εμφανιστεί σε ασθενείς η παραπάνω συμπτωματολογία. Δεύτερον, από την εμπειρία περιστατικών που έχουν θεραπευθεί με το συγκεκριμένο φάρμακο, και στα οποία η αιτιολογική σχέση περιστατικού-βιώματος και έναρξης της παθολογίας είναι σαφής. Κυρίαρχο στοιχείο αυτών των δεδομένων είναι ο έντονος ξαφνικός φόβος (Ailments from fright). Υγιείς μέχρι τούδε, οργανισμοί, μπορεί να εμφανίσουν τα συμπτώματα που αναλύσαμε, ύστερα από το βίωμα ενός έντονου ξαφνικού, αναπάντεχου τρόμου. Για παράδειγμα το φάρμακο αυτό ήταν ένα από αυτά που χρησιμοποιήθηκε με επιτυχία, από τους Αμερικανούς Ομοιοπαθητικούς ιατρούς, για να αντιμετωπίσουν τη έντονη φοβική νεύρωση, ιδιαίτερα για το σκοτάδι και τις αϋπνίες με εφιάλτες, που εμφανίστηκαν σε πολίτες που έζησαν από κοντά τον τρόμο της ενδέκατης Σεπτεμβρίου των δίδυμων πύργων. Επίσης είναι ένα από τα Ομοιοπαθητικά φάρμακα, που έχει απόλυτη ένδειξη στα γυναικόπαιδα που υφίστανται τον τρόμο μίας εμπόλεμης κατάστασης και έρχονται σε επαφή με βίαιες σκηνές, χωρίς να είναι προετοιμασμένα για αυτόν, όπως συμβαίνει με τους στρατιώτες. Έχει επίσης ένδειξη στα παιδιά και εφήβους που αναπτύσσουν τέτοιου είδους συμπτώματα όταν υφίστανται τον τρόμο της κακοποίησης, σωματικής ή ψυχικής. Έχουν σημειωθεί παρόμοιες αντιδράσεις και σε ευαίσθητα παιδιά, ύστερα από τη μαρτυρία σε σκηνές έντονου διαπληκτισμού μεταξύ των γονέων.

Προσέγγιση της αύξησης των περιστατικών τύπου Stramonium.

Το κρισιμότερο όμως από όλα τα ερωτήματα της παρούσας ανάλυσης, είναι το αμέσως επόμενο. Αναδύεται συνειρμικά από τα παραπάνω συμπεράσματα. Ερώτημα: Γιατί σε μία πολιτισμένη κοινωνία, στην οποία θεωρητικά λαμβάνονται μέτρα πρόληψης για την υγεία του πληθυσμού και ιδιαίτερα των ευπαθών ομάδων όπως είναι τα παιδιά, η οποία θεωρητικά δεν αδιαφορεί για την ψυχική υγεία των παιδιών, αφού απασχολεί πλήθος επαγγελματιών, φορέων και οργανώσεων, σε μια κοινωνία που δεν βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση, σε μία κοινωνία που τα περιστατικά κακοποίησης δεν είναι σε έξαρση, γιατί σε αυτήν την κοινωνία τα περιστατικά Stramonium, και άλλων παρομοίων κλινικών εικόνων αυξάνονται ραγδαία; Η απάντηση που θα ακολουθήσει δεν είναι απόλυτη. Επιδέχεται δε πλήθος παρατηρήσεων, συμπληρώσεων και αναθεωρήσεων, ενώ θα μπορούσε να αποτελέσει θέμα πολύπλευρων αναλύσεων από ειδικούς πολλών ειδικοτήτων. Έχει όμως μία τεράστια κλινική αξία, διότι προέρχεται από στατιστικές πολλών περιστατικών. Η θεραπευτική δε ανταπόκριση των περιστατικών αυτών σε φάρμακα που αφορούν κυρίως το ΚΝΣ, όπως το Stramonium, επιβεβαίωσε και την αιτιολογική σχέση της εμφάνισης της παθολογίας. Απάντηση: Στις σύγχρονες πολιτισμένες κοινωνίες των ανεπτυγμένων κρατών, τα παιδιά, μπορεί να μην εμπλέκονται σε εμπόλεμες καταστάσεις, αλλά ζουν καθημερινά τον δικό τους εικονικό-πραγματικό πόλεμο και υφίστανται καθημερινά τη δική τους προσωπική κακοποίηση. Την κακοποίηση της παιδικής τους αθωότητας και της βίαιης ώθησης στην ενήλικη ωρίμανση. Αυτός ο πόλεμος ενάντια στην παιδική αθωότητα και η κακοποίηση αυτής, διεξάγεται μέσω μηνυμάτων που δεν είναι σε θέση να επεξεργαστούν διανοητικά, να φιλτραριστούν, με αποτέλεσμα να επηρεάζουν άμεσα την ισορροπία της ψυχικής τους σφαίρας.

Μερικά ζοφερά παραδείγματα εγκατάστασης παθολογίας Stramonium

Πλήθος παιδιών εμφάνισαν την συμπτωματολογία του Stramonium, ύστερα από την εμμονή που τους δημιουργήθηκε να παρακολουθήσουν τις ταινίες με ήρωα τον μαθητευόμενο μάγο «Harry Potter» Ακόμα περισσότερα ήταν αυτά που παρουσίασαν τα συμπτώματα που προαναφέρθηκαν, ύστερα από την παρακολούθηση των ταινιών με τίτλο «Ο ʼρχοντας των Δαχτυλιδιών». Η συμπτωματολογία ξεκινά κυρίως με αναίτιες βραδινές αφυπνίσεις, από εφιάλτες που αφορούν σκηνές από αυτά τα έργα. Λόγω των εφιαλτικών ονείρων, σύντομα αναπτύσσεται και εδραιώνεται, έντονος φόβος των παιδιών να μείνουν μόνα στο σκοτάδι ή να κοιμηθούν μόνα στο δωμάτιο τους. Πολύ συχνά παρατηρήθηκε, να ξυπνούν τα παιδιά το βράδυ με εφιάλτες, και να βρίσκονται για αρκετά λεπτά σε παραλήρημα, περιγράφοντας με τρόμο κάποιες από τις σκηνές των παραπάνω ταινιών. Σε κάποια πιο ευαίσθητα, και κυρίως μικρότερα παιδιά, το παραλήρημα αυτό μπορεί να εμφανιστεί και σε πλήρη αφύπνιση, δημιουργώντας τους πλήρη σύγχυση της πραγματικότητας. Αυτά τα συμπτώματα παρατηρούνται ως πρώιμη παθολογία. Όμως σύντομα αυτή βαθαίνει.

Σαν αμυντικός μηχανισμός έναντι του συνεχούς φόβου, που σταδιακά εδραιώνεται, εμφανίζεται η υπερκινητικότητα και η επιθετικότητα. Σε αυτά συμβάλλει αναμφίβολα ο διακεκομμένος, αγωνιώδης και εφιαλτικός βραδινός ύπνος, που δεν ξεκουράζει το Νευρικό Σύστημα του παιδιού.

Η εδραίωση της επιθετικότητας στην σκέψη και στην κίνηση, ακολουθείται από διάσπαση της προσοχής και ιδεοψυχαναγκαστικές νευρώσεις σχετικά με τα συναφή με τις ταινίες θέματα. Σε όλη αυτή την απρόσμενη, εντρύφηση των παιδιών όλου του ανεπτυγμένου κόσμου στα βιβλία και στις ταινίες των παραπάνω ηρώων, ιδωμένη υπό το πρίσμα της κλινικής ψυχολογίας, θα μπορούσαν να αποδοθούν στοιχεία μαζικής παθολογίας.

Οι ταινίες που αναφέρθηκαν δεν είναι βέβαια η βασική αιτία στο ερώτημα της εμφάνισης της συχνής παθολογίας του Stramonium και άλλων συναφών φαρμάκων στο σύγχρονο παιδικό πληθυσμό. Αποτελούν όμως ένα επιβεβαιωμένο παράδειγμα σαφούς αύξησης της επίπτωσης αυτής της παθολογίας. Τα περισσότερα σύγχρονα ηλεκτρονικά παιγνίδια υπολογιστή, έχουν συναφή με τον θάνατο και τη βία θέματα, και δημιουργούν βαθιά αισθήματα τρόμου, ακόμα και εάν αυτά δεν είναι από την αρχή εμφανή.

Ένα χαρακτηριστικό περιστατικό που είχε αποτελέσει και θέμα ανάλυσης, ήταν αυτό ενός εξάχρονου παιδιού, το οποίο, ύστερα από την πολύωρη απασχόληση του με τον υπολογιστή, σε παιγνίδι όπου έπρεπε να σκοτώσει εικονικά, όσους περισσότερους εχθρούς μπορούσε, συνήθιζε να κλαίει γοερά από τύψεις για αυτούς. Η φύση του παιδιού ήταν εξαιρετικά συμπονετική, με αποτέλεσμα στους ολονύκτιους εφιάλτες του, να βλέπει ότι υφίστατο ακριβώς την ίδια αγωνιώδη καταδίωξη που, στο παιγνίδι, διεξήγαγε εναντίον των εχθρών.

Οι γονείς εξέλαβαν τις τύψεις ως παθολογία, και μη συμβατές με την ηλικία, το φύλο και το πλήθος των συνομηλίκων του παιδιού. Προκειμένου να τον βοηθήσουν να «ωριμάσει» ώθησαν το παιδί να παίζει με το συγκεκριμένο παιγνίδι, χωρίς να κλαίει. Το αποτέλεσμα ήταν τραγικό. Το παιδί, παρουσίασε τρομώδες παραλήρημα στον ύπνο του, με πλήρη απώλεια της επαφής με την πραγματικότητα. Σχεδόν κάθε βράδυ, ξυπνούσε και ζούσε παραληρηματικά τον πόλεμο που διεξήγαγε στον υπολογιστή, καταφεύγοντας σε ακραίες επικίνδυνες πράξεις με μαχαίρια και άλλα επικίνδυνα αντικείμενα. Είχε δε ψευδαισθήσεις, από εχθρούς στρατιώτες που εμφανίζονταν από κάθε πλευρά του σπιτιού. Η κατάσταση ήταν απόλυτα όμοια με αυτήν που εμφανίζεται από την τοξική δράση του φυτού Stramonium Datura, όπως περιγράφηκε και στο κείμενο του 17ου αιώνα που αναφέραμε. Μερικές δόσεις από το υπερ-αραιωμένο δυναμοποιημένο φάρμακο Stramonium, ήταν αρκετές για να θεραπεύσουν το παιδί και να αναδυθεί ξανά η φυσική του συμπόνια.

Η επίκτητη μετατροπή της ευαισθησίας του Κεντρικού Νευρικού Συστήματος, από φυσικό χάρισμα, σε νοσηρή προδιάθεση.

Στο Ομοιοπαθητικό ιατρείο, ο ιατρός δεν αρκείται στο να χορηγήσει μία αγωγή με σκοπό τη μείωση ή καταστολή των συμπτωμάτων. Προκειμένου να χορηγηθεί το σωστό ομοιοπαθητικό φάρμακο, ο ιατρός είναι υποχρεωμένος να ανιχνεύσει όλες τις παραμέτρους και τις συνθήκες κάτω από τις οποίες αναπτύχθηκε η συγκεκριμένη παθολογία, και να κατανοήσει πλήρως το είδος και το βαθμό της επίδρασης της σε όλα τα επίπεδα του ασθενούς, σωματικό, συναισθηματικό και διανοητικό.

Οι αναφορές περί εμφάνισης της παθολογίας του Stramonium, σε παιδιά, που μόλις περιγράψαμε, ύστερα από τις συγκεκριμένες και άλλες ταινίες, και ύστερα από ηλεκτρονικά παιγνίδια, το τελευταίο διάστημα αυξήθηκαν ανησυχητικά. Το πλέον ανησυχητικό όμως είναι ότι παρόμοιες παθολογίες αναπτύχθηκαν σε ευαίσθητα παιδιά, επίσης ύστερα από κινούμενα σχέδια της παιδικής ζώνης, τα οποία επίσης διαπραγματεύονταν τη βία και το θάνατο με διαφορετικούς τρόπους. Ενώ στην αρχή τέτοια περιστατικά φαίνονταν ως μεμονωμένα, η όλο και συχνότερη εμφάνιση τους, επιβεβαίωσε την αιτιολογική σχέση της παθολογίας με τα συγκεκριμένα ερεθίσματα.

Θα πρέπει επίσης ιδιαιτέρως να επισημανθεί, ότι μεγάλο μέρος των παιδιών που αναπτύσσουν παρόμοιες παθολογικές εικόνες, από τα παραπάνω ερεθίσματα, είναι αυτά που έχουν από τη φύση τους, σαν ενδογενή χαρακτηριστικό της ιδιοσυγκρασίας τους, ένα πολύτιμο στοιχείο για την κοινωνία. Τη συμπόνια.

Έχει παρατηρηθεί ότι τα ευαίσθητα παιδιά, με πλούσιο συναισθηματικό κόσμο, με έντονο το στοιχείο της συμπόνιας και της ταύτισης με τον πάσχοντα ή το θύμα ή γενικά με όποιον υποφέρει, είναι δυστυχώς αυτά που έχουν αυξημένες πιθανότητες να αναπτύξουν μία μορφή από τις προαναφερθείσες παθολογίες, ύστερα από την επαφή με σκηνές, ακούσματα ή βιώματα που περιέχουν το στοιχείο του ξαφνικού τρόμου. Είναι τα παιδιά επίσης που από τη φύση τους έχουν πλούσια φαντασία. Η βίωση φανταστικών κόσμων είναι χαρακτηριστικό της παιδικής ψυχής. Η φυσική συναισθηματική ωρίμανση των παιδιών, περιλαμβάνει την ομαλή μετάβαση από τον χώρο του φανταστικού-παραμυθιού, στον χώρο της πραγματικότητας. Στα πλαίσια αυτής της μετάβασης, το παιδί προσαρμόζει ομαλά τα φυσικά του χαρακτηριστικά, όπως αυτό της συμπόνιας που αναφέραμε, στη πραγματική ζωή. Αρωγός και χρήσιμο εργαλείο στην ομαλή αυτή μετάβαση είναι το παραμύθι. Το παραμύθι όμως, που συνήθως πραγματεύεται το θέμα της πάλης του καλού με το κακό, έχει ένα κύριο χαρακτηριστικό. Είναι ακουστικό ερέθισμα, του οποίου η μετάφραση σε εικόνες, εξαρτάται, διαμορφώνεται και προσαρμόζεται στα φυσικά χαρακτηριστικά του κάθε παιδιού, ανάλογα με την δική του φαντασία. Με απλά λόγια όταν ένα παιδί έρχεται σε επαφή με την ιδέα της πάλης, του αγώνα ή ακόμα και του θανάτου στο - ακουστικό - παραμύθι, δεν είναι υποχρεωμένο να βιώσει τις συμβολικές αυτές έννοιες με αντίστοιχες βίαιες οπτικές σκηνές. Αντίθετα τις προσαρμόζει στην προσωπική του φαντασία αλλά και ευαισθησία, έτσι ώστε οι συμβολισμοί αυτοί να βοηθήσουν την συναισθηματική και πνευματική ωρίμανση του νέου ανθρώπου (9).

Βαθιές παρενέργειες εμβολιασμών στο ευαίσθητο Κεντρικό Νευρικό Σύστημα βρεφών και παιδιών.

Περιγράψαμε πιο πάνω, τη βίωση βίαιων σκηνών, εικονικών ή πραγματικών, που επιφέρουν το συναίσθημα του ξαφνικού τρόμου, ως έναν από τους παράγοντες που οδηγούν παιδιά της σύγχρονης κοινωνίας, να εμφανίσουν ψυχοσυναισθηματικές εκτροπές, όπως για παράδειγμα αυτή του Stramonium. Αναφέραμε επίσης ότι η κλινική εμπειρία δείχνει ότι, περισσότερο επιρρεπή σε μία τέτοια παθολογία είναι τα πιο ευαίσθητα και συναισθηματικά παιδιά. Δυστυχώς είμαστε υποχρεωμένοι να αναφέρουμε ότι παρόμοια παθολογία αναπτύσσεται στα βρέφη και παιδιά ύστερα από εμβολιασμούς. Το θέμα είναι πολύ μεγάλο και σοβαρό για να αναπτυχθεί στο παρόν άρθρο, ωστόσο, είναι σημαντικό να αναφέρουμε τα εξής συμπεράσματα από τη κλινική εμπειρία. Πρώτον, και στις περιπτώσεις αυτές, φαίνεται ότι τα παιδιά με πιο ευαίσθητο Κεντρικό Νευρικό Σύστημα, αναπτύσσουν συχνότερα ύστερα από εμβολιασμούς, παρόμοιες παθολογίες, που περιλαμβάνουν υπερκινητικότητα, διάσπαση της προσοχής, τρομώδες παραλήρημα, επιληψία και αυτισμό. Δεύτερον, φαίνεται ότι συγκεκριμένα εμβόλια, επιφέρουν πιο συχνά παθολογίες με επιπλοκές από το ΚΝΣ και αυτό φαίνεται ότι σχετίζεται περισσότερο με το χημικά συντηρητικά του εμβολίου (π.χ. υδράργυρος, φορμαλδεΰδη) και λιγότερο με τα αντιγόνα που περιέχονται σε αυτά. (10,11,12,13)

Συμπερασματικά ερωτήματα που ζητούν απάντηση.

Ευαίσθητα λοιπόν παιδιά, που έχουν από τη φύση τους πλούσια φαντασία, δυνατότητα βίωσης εκλεπτυσμένων συναισθημάτων, με συμπόνια και δυνατότητα βαθιάς ενσυνείδησης, οδηγούνται σε ψυχοδιανοητικές εκτροπές, ύστερα από την επίδραση εξωγενών παραγόντων όπως αναφέραμε, και αναπτύσσουν παθολογικές εικόνες όπως αυτή του Stramonium. Συνηθίζουμε να λέμε ότι τα παιδιά είναι το μέλλον της κοινωνίας. Κακοποιείται λοιπόν συστηματικά ίσως το πιο χρήσιμο, για το μέλλον, κομμάτι της κοινωνίας μας; Σε ποιο βαθμό ψυχικής ανάτασης και ισορροπίας μπορεί να φτάσει ένας άνθρωπος, όταν στο βάθος της ψυχής του υπάρχει αθεράπευτη μία ψυχοδιανοητική διαταραχή- εικόνα φαρμάκου- όπως αυτή του Stramonium; Ποιους κοινωνικούς στόχους, για ποια ιδεώδη και ιδανικά μπορεί να αγωνιστεί ένας άνθρωπος που παλεύει από μικρή ηλικία να αντιμετωπίσει το Stramonium μέσα του; Υπάρχει τρόπος να επανέλθει η φυσική ψυχο-συναισθηματική και σωματική ισορροπία ενός ανθρώπου που έχει υποστεί τις προαναφερθείσες μεταβολές, ώστε να προσεγγίσει τα όρια της φυσικής πνευματικής του υπόστασης;

Η ελευθερία ως ουσιαστική παράμετρος της κοινωνικής προσφοράς της Ομοιοπαθητικής Ιατρικής.

Σε όλα αυτά τα ερωτήματα η Ομοιοπαθητική Ιατρική έχει απαντήσεις, ικανές να πιστοποιήσουν τη σημαντικότατη κοινωνική της προσφορά. Αρκεί κανείς να ακούσει τις περιγραφές γονέων, ύστερα από τη χορήγηση του Ομοιοπαθητικού φαρμάκου στα παιδιά τους. Εκφράσεις, όπως: Το παιδί ξαναγεννήθηκε, ηρέμησε και ξαναβρήκε τον ύπνο του και το γέλιο του, σταμάτησε να έχει εκείνους τους βασανιστικούς εφιάλτες, σταμάτησε να μας χτυπά, σταμάτησε να τραυλίζει στην ένταση, επανήλθε η απόδοση του στο σχολείο, άρχισε ξανά να ζωγραφίζει ήλιους στα σκίτσα του, υποδηλώνουν βαθιές θεραπευτικές α7Ααγέ<;, που καμία ψυχοθεραπεία, αυθυποβολή ή άλλου τύπου παρέμβαση σε αυτήν την ηλικία δεν μπορεί να επιφέρει.

Τα παιδιά, αλλά και οι ενήλικες, με τη σωστή συνταγογράφηση του ομοιοπαθητικού φαρμάκου, ελευθερώνονται από την επίκτητη παθολογική ψυχοσυναισθηματική και σωματική συμπτωματολογία. Η απελευθέρωση αυτή, είναι ένας σημαντικός παράγοντας που θα συντελέσει στην αναζήτηση των ανώτερων ψυχικών και πνευματικών στόχων, που άλλωστε διαχωρίζουν το ανθρώπινο γένος από το υπόλοιπο ζωικό βασίλειο.

Ο Γ. Βυθουλκας αναφέρει συχνά στις διαλέξεις του ότι κανένας υγιής άνθρωπος δεν θέλει να είναι ηγέτης. Αλήθεια, πόσες από τις ηγετικές φυσιογνωμίες της σύγχρονης εποχής μας, είναι πραγματικά υγιείς;

Δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι πίσω από κυβερνήσεις, κόμματα, εταιρείες, στρατεύματα, συμμαχίες και αποφάσεις, υπάρχουν άνθρωποι. Ανθρωποι με σώμα, νου, ψυχή, και αντίστοιχα συμπτώματα. Είναι δυνατόν η επιθετικότητα μίας κυβέρνησης ή η απάνθρωπη ακαμψία μίας εταιρείας, να κρύβει πίσω της μία χούφτα παθολογικά φοβισμένους και ανασφαλείς ανθρώπους; Είναι δυνατόν, σε αυτό που αποκαλείται σύστημα ή αλλιώς δεδομένη κοινωνικο-πολιτικο-οικονομική κατάσταση παγκοσμίως, η απομάκρυνση από τις πανανθρώπινες αξίες, να έχει τις ρίζες της σε ανθρώπινες παθολογίες τύπου Stramonium; Πόσες αλήθεια από τις επιλογές εφήβων να γίνουν μόνιμοι στρατιωτικοί, κρατώντας όπλο σε όλη τους τη ζωή, μπορεί να έχουν βαθιές ψυχικές ρίζες σε αθεράπευτες παθολογίες σαν αυτές που αναπτύξαμε; Μπορεί οι επιλογές ομάδας ατόμων, εταιριών, κρατών για διατήρηση σε κατάσταση λιμοκτονίας μίας ηπείρου, να έχουν σαν κοινή παθολογική βάση, ένα φάρμακο που δεν συνταγογραφήθηκε ποτέ; Πόση παθολογία, εγωκεντρισμού για παράδειγμα, πρέπει να έχει ένα άτομο, για να υποστηριχθεί ώστε να ανέβει τις βαθμίδες εξέλιξης στην κοινωνική, πολιτική και οικονομική ζωή, μίας σύγχρονης κοινωνίας, που καταστέλλει συστηματικά την πνευματική υπόσταση των μελών της;

Βαθύτερη προσέγγιση της έννοιας της Ανθρώπινης Υγείας

Όπως στην Ιατρική, δεν υπάρχουν μαγικές θεραπείες, έτσι και στην κοινωνία δεν υπάρχουν απόλυτες απαντήσεις και λύσεις στα πιο πάνω ερωτήματα. Η Ομοιοπαθητική Ιατρική, όμως, για μία ακόμα φορά, μπορεί να προσφέρει μία λογική βάση συζήτησης για όλα τα παραπάνω. Αυτή, έχει εκφραστεί με τον αρτιότερο μέχρι σήμερα τρόπο, σε παγκόσμιο επίπεδο, από τη συγκλονιστικότερη προσέγγιση της υγείας που έχει περιγραφεί ποτέ. Πρόκειται για τον Ορισμό της Υγείας, έτσι όπως διατυπώθηκε από τον Καθηγητή και κυρίως τον άνθρωπο Γεώργιο Βυθούλκα: (14) Η ιδανική Υγεία ορίζεται ως:

Ελευθερία από τον πόνο σε Σωματικό επίπεδο, που οδηγεί σε κατάσταση Σωματικής ευεξίας.

Ελευθερία από τα πάθη σε Συναισθηματικό επίπεδο που οδηγεί σε κατάσταση Δυναμικής ηρεμίας.

Ελευθερία από τον εγωισμό σε Διανοητικό επίπεδο, που οδηγεί σε μία κατάσταση Ενοποίησης με την Αλήθεια.

Μονάδα μέτρησης της ανθράητινης υγείας είναι: Ο βαθμός της Δημιουργικότητας, ισοδύναμα για το καλό του ατόμου και για το καλό του συνόλου.

Πρόκειται, αναμφισβήτητα για τον αρτιότερο ορισμό για την ανθρώπινη υγεία που έχει διατυπωθεί μέχρι σήμερα. Είναι η πρώτη φορά που η υγεία, ορίζεται και στα τρία επίπεδα του ανθρώπινου οργανισμού, με σαφείς παραμέτρους σε κάθε επίπεδο. Κυρίως όμως είναι η πρώτη φορά που ορισμός υπερβαίνει και ολοκληρώνει τον μέχρι σήμερα αποδεκτό από την Ιατρική κοινότητα, ορισμό του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, αφού δίνει τη δυνατότητα διαβάθμισης της ανθρώπινης υγείας, με μία μονάδα μέτρησης, που μόνο στο ανθρώπινο γένος μπορεί να μετουσιωθεί. Εάν ένας ορισμός Υγείας, σαν και αυτόν, περιέχει τέτοια στοιχεία αλήθειας, το γεγονός ότι διατυπώθηκε από τον πιο εμπνευσμένο σύγχρονο Ομοιοπαθητικό, υποδηλώνει επίσης και μία ακόμα αλήθεια.

Από τη στιγμή που η Ομοιοπαθητική Ιατρική μπορεί πραγματικά να βοηθήσει τον άνθρωπο να κατακτήσει αυτήν την Υγεία, και με αυτή τη μονάδα μέτρησης, όπως διατυπώνεται στον ορισμό, τότε η κοινωνική της προσφορά είναι κάτι παραπάνω από ανεκτίμητη.

Του Σ. Κυβέλλου, ιατρού,
Από το περιοδικό Ομοιοπαθητική Ιατρική

Βιβλιογραφία

Η επίσημη ιστοσελίδα του Π.Ο.Υ. www.who.int
«Glaxo chief: Our drugs do not work on most patients» Independent, 08 Dec 2003 Samuel Hahnemann, «Organon der Heilkunst» 6th Edition
Γ. Βυθούλκα, «Η Επιστήμη της Ομοιοπαθητικής» Εκδόσεις Κέντρου Ομοιοπαθητικής Ιατρικής 1990 Έλμουτ Μπάουμαν, «Η Ελληνική Χλωρίδα» Ελληνική Εταιρεία Προστασίας της Φύσης,1999. * D. Gibson, «Studies of Homeopathic Remedies» Beaconsfield1987
F. Schroynens, «Synthesis Repertorium Homeopathicum Syntheticum», London Homeopathic Book Publishers 1997.
J. Ulman, «Autism Epidemic», Homeopathy Today, Vol23,No 4, April 2003
Μπρούνο Μπετελχάιμ, «Η Γοητεία των Παραμυθιών» Εκδόσεις Γλάρος 1995
Eufemia PD et al, Abnormal intestinal permeability in children with autism, Acta Paediatr, 1996; 85:1076-1079.
Neal A. Halsey, MD. Limiting Infant Exposure to Thimerosal in Vaccines and Other Sources of Mercury. JAMA, 1999:282(18).
Stratton KR, CJ Howe, and RB Johnston, Jr., Editors, Adverse Events Associated with Childhood Vaccines; Evidence Bearing on Causality, Institute of Medicine, National Academy Press, Washington D.C., I994 pp. 211-236.
Γ. Βυθούλκα. «Η νέα διάσταση στην Ιατρική» Εκδόσεις Αδάμ, Β' έκδοση 1998.