Το προνόμιο της απελευθέρωσης μέσω της ομοιοπαθητικής

Μπορεί να πείτε, ότι ο γιατρός δεν χρειάζεται να δίνει μαθήματα Βιολογικής Φιλοσοφίας, αν μου επιτρέπετε τον όρο, ή μάλλον Βιολογικής Μεταφυσικής, στον ασθενή που ζητάει βοήθεια, αλλά εδώ έγκειται η μεγάλη διαφορά ανάμεσα στον αλλοπαθητικό που θεραπεύει το υλικό σώμα, αυτό που απορρίπτεται με τον θάνατο και στον ομοιοπαθητικό που τρέφει αυτό που ζει και υποφέρει, αυτό το κάτι που καμιά επιστήμη δεν έχει ακόμη προσδιορίσει, τον ίδιο τον ζώντα άνθρωπο.

Στα μάτια του κοινού η Ομοιοπαθητική δεν έχει μεγάλη σπουδαιότητα, και ο ρόλος του ομοιοπαθητικού γιατρού είναι σε κάθε επίσκεψη του ασθενούς να προκαλέσει το ενδιαφέρον του για την Ομοιοπαθητική, να του δείξει τα θαύματα που αυτή αποκαλύπτει. Η Ομοιοπαθητική εκπαίδευση του ασθενούς συνίσταται στην έκθεση του δόγματος, πράγμα που δεν θα κάνω τώρα, υπάρχει όμως ένα σημείο το οποίο επιθυμώ ν' αναπτύξω, που είναι η ιδέα του «προνομίου» να θεραπεύεται κανείς ομοιοπαθητικά. Όλοι όσοι θεραπεύονται από ικανούς ομοιοπαθητικούς γιατρούς, έχουν ένα τεράστιο προνόμιο, το οποίο καμία θεραπευτική που δεν βασίζεται στο μεγάλο νόμο των ομοίων, δεν μπορεί να προσφέρει. Ένα παλιό νόσημα που είχε θεραπευτεί, μπορεί να εμφανιστεί ξανά, χάρη όμως στη βαθιά δράση του ιδιοσυγκρασιακού φαρμάκου, όταν αυτό χορηγείται σωστά, ο ασθενής κατά την ανάρρωση του χάνει ένα μέρος από το κληρονομικό του μίασμα, και γι' αυτό ονομάζω αυτό προνόμιο, το προνόμιο της απελευθέρωσης.

Πόσες οφθαλμαπάτες θεραπείας μας ξεγελούν, όταν χρησιμοποιούμε άλλες θεραπευτικές μεθόδους! Τί μπορούν να κάνουν τα απατηλά θαύματα της ηλεκτροθεραπείας, της ακτινοθεραπείας, της αντιβίωσης, οι οροί και τα εμβόλια για να επαναφέρουν στη σωστή κατεύθυνση μια ανθρωπότητα χωρίς πνευματικότητα, που κατάφωρα παραβιάζει τους φυσικούς νόμους; Η εργαστηριακή επιστήμη έχει εγκαθιδρύσει το βασίλειο της επικίνδυνης ιατρικής πρακτικής, διότι έχει άγνοια των νόμων της υγείας και προσπαθεί να θεραπεύσει απλώς με τη χρήση εξωτερικών φυσικών παραγόντων, χωρίς να γνωρίζει τις κανονικές συνθήκες ολόκληρης της ανθρώπινης καλλιέργειας, και κυρίως χωρίς να προσπαθεί να ενισχύσει τη φυσική ανοσία, αντί να δημιουργεί τεχνητή. Στρεβλωμένη από λανθασμένες αρχές, η κλασική ιατρική συνήθως υποστηρίζει βλαβερές θεραπείες. Κατά ένα μεγάλο μέρος περιορίζεται στο να καταπιέζει συμπτώματα ή στο να βομβαρδίζει τον οργανισμό με υποδερμικές ενέσεις και τελικά το μόνο που πετυχαίνει είναι να μετακινεί το κακό βαθύτερα, αντί να το απομακρύνει, και να γεμίζει τα νοσοκομεία με χρόνιες, ανίατες περιπτώσεις, ψυχασθενείς, φυματικούς, καρκινοπαθείς, με σκλήρυνση κατά πλάκας.

Η έλλειμη συνδετικής σκέτες και διδασκαλίας είναι η αιτία του κακού στην επίσημη ιατρική. Περιγεγραμμένη από τον τυφλό της υλισμό, περιορισμένη από τις αναλυτικές έρευνες του εργαστηρίου, πνιγμένη στο πλήδος των διαγνωστικών λεπτομερειών, η κακόμοιρη η παλιά σχολή συγκεντρώνει την προσοχή της σ' ένα όργανο δείχνοντας μικρό ενδιαφέρον για το σύνολο του σώματος, θεραπεύοντας το σώμα, χωρίς να παίρνει υπόμη της το πνεύμα, χωρίς να γνωρίζει το νου, χωρίς ενδιαφέρον για τις διαφορές της ιδιοσυγκρασίας και του χαρακτήρα, εκτός από πρόσφατα που ενδιαφέρεται χονδροειδώς, γνωρίζοντας έτσι αρνητικό μόνο τμήμα της επικρατείας της: την αρρώστια και το δάνατο.

Στην κλινική βλέπει, κυρίως, τα μικρόβια και τις ανεπάρκειες των οργάνων χωρίς να υπομιάζεται την αποφασιστική σημασία της γενικής άμυνας και της δεκτικότητας του συνόλου οργανικού πεδίου. Επίσης, τοποδετεί την αιτία της νόσου σχεδόν αποκλειστικά στην έξωδεν δράση των μικροβιακών παραγόντων, χωρίς ν' αντιλαμβάνεται ότι ο λόγος ύπαρξης νοσηρών καταστάσεων εδράζεται αποκλειστικά σε λάδη της νοητικής κατεύδυνσης της ζωτικής οικονομίας, σε λάθη διατροφής και υγιεινής, τα οποία όλοι οι άνδρωποι κάνουν από άγνοια, συνήθεια ή αντίδραση. Έχοντας μόνο τμηματικές αιτιολογικές δεωρήσεις, η κλασική ιατρική φδάνει μόνο στις πιο περιορισμένες και πιο προφανείς διαγνώσεις, σε δεραπείες που είναι περιορισμένες κυρίως στην καταστολή συμπτωμάτων ή σε αντι-φυσιολογικό και αντι-φυσικό ερεθισμό. Με τη βίαιη φαρ-μακοθεραπεία της, μαστιγώνει την άμυνα του οργανισμού αλόγιστα και κατασπαταλάει τα ζωτικά αποθέματα. Επίσης, οι ψευδοθεραπείες που επιτυγχάνονται με αυτό το κέντρισμα καταλήγουν σε προσωρινή μόνο επιτυχία και μεταμόρφωση της νόσου.

Οι οξείες νόσοι, που αποκρούονται από εμβόλια ή καταπνίγονται με ισχυρά φάρμακα, μετακινούνται ή τροποποιούνται προς επίμονες χυμικές μειονεξίες (1) ή αδενική εξασθένιση, τα οποία προετοιμάζουν το δρόμο για χρόνιες παθήσεις, των οποίων ο αριθμός αυξάνεται μέρα με τη μέρα, παρά τη λεγόμενη πρόοδο της υλιστικής ιατρικής επιστήμης. Στην πραγματικότητα, σ' όλες τις χώρες του κόσμου οι αυτοκτονίες αυξάνονται, όπως και τα διαζύγια, οι νευρολογικές παθήσεις και οι χρόνιες παθήσεις από σκληρύνσεις σπλάγχνων και αγγείων. Η γνήσια Ομοιοπαθητική δεν συγκαλύπτει τα συμπτώματα. Θεραπεύοντας τον ασθενή τον απελευθερώνει σταδιακά. Ακολουθώντας μια σταδιακή πορεία, όπως δίδαξε ο Kent, με τη βοήθεια των δυναμοποιήσεων, οι οποίες μπορούν να προσβάλουν το χρόνιο πρόβλημα από επίπεδο σε επίπεδο, η Ομοιοπαθητική θεραπεύει τον ασθενή βαθιά και ανεπιστρεπτί. Κι αυτή η θαυμαστή απελευθέρωση από διαπραχθέντα σφάλματα και από λάθη που προκλήθηκαν από πολλές αιτίες, συχνά φέρεται πίσω αρκετές γενεές. Μ' άλλα λόγια, ο εξαγνισμός —πνευματικός και σωματικός— μπορεί να είναι εξονυχιστικά αναδρομικός, με την Ομοιοπαθητική. Απόδειξη των λεγομένων μου, παρέχεται με μία απλή εξέταση των γεγονότων. Όταν βλέπει κανείς οικογένειες, οι οποίες είχαν για γενεές λαγόχειλο (2) ή λυκόστομα (3), το οποίο να πληθαίνει από γενεά σε γενεά και από το οποίο, χάρη στην κατάλληλη, συντηρητική ομοιοπαθητική θεραπεία οι επόμενες γενεές να απαλλάσσονται- όταν κανείς θεραπεύει οικογένειες με νευροπάθειες και φυματιώσεις (ειδικά όταν μπορεί κανείς να θεραπεύσει τη μητέρα κατά την κύηση) και μπορεί να επιδείξει υγιείς απογόνους που κι αυτοί έχουν υγιή παιδιά" όταν αυτές οι χρόνιες καταστάσεις που έχουν την τάση να εμφανίζονται σε διαδοχικές γενεές, αναχαιτίζονται απ' τη στιγμή που εφαρμόζεται ο νόμος των ομοίων όταν κανείς βλέπει τις στατιστικές, ακούει τα ιστορικά των ασθενών ή τις ανακοινώσεις των ομοιοπαθητικών γιατρών, οι οποίοι από πατέρα σε γιο έχουν θεραπεύσει αρκετές γενεές στην ίδια οικογένεια, τότε πραγματικά, αντιλαμβάνεται κανείς, το προνόμιο της απελευθέρωσης και ανανέωσης που είναι δυνατή για το ανθρώπινο γένος με τη βοήθεια μιας θεραπευτικής βασισμένης σ' ένα γνήσια φυσικό νόμο. Έτσι το κοινό, όπως οι γιατροί, δεν μπορεί ποτέ να αισθανθεί αρκετή ευγνωμοσύνη για τη μοναδική αυτή θεραπευτική μέθοδο.

Ο νόμος της θεραπείας δια της εμφανίσεως των παλιών συμπτωμάτων, τα οποία είχαν καταπιεστεί ή αλλάξει, είναι μια ακόμη χειροπιαστή απόδειξη και ο ασθενής που έρχεται για γαστρικό έλκος και παρατηρεί κατά τη θεραπεία επανεμφάνιση .των δύσοσμων ιδρωτών που είχε παλιότερα στα πόδια και απ' τους οποίους είχε θεραπευτεί με λανθασμένο τρόπο (δηλ. είχε καταπιέσει) με κάποιο τοπικής εφαρμογής φάρμακο ή αυτός που βλέπει να βελτιώνεται η πνευμονική φυματίωση του, αλλά να ξανανοίγει το παλιό του πρωκτικό συρίγγιο, το οποίο είχε χειρουργηθεί και φαινομενικά θεραπευθεί πριν αρκετό καιρό, και ο οποίος τελικά βλέπει και το σύμπτωμα αυτό να εξαφανίζεται και βρίσκει ότι θεραπεύθηκε και από τις δύο παθήσεις του, έχει λάβει μια εντυπωσιακή επίδειξη θεραπείας, με την έννοια μιας γνήσιας απελευθέρωσης. Αυτό σημαίνει, φυσικά, ως προς τον γιατρό, εκτός από το φάρμακο και ακριβείς οδηγίες που πρέπει να δώσει στον ασθενή ως προς τη δίαιτα, την υγιεινή, ηθικής και υυχικής φύσεως, ώστε να μην ξαναπέσει στα ίδια σφάλματα που είχε κάνει πριν, παραβιάζοντας το νόμο και έτσι προκαλώντας τη νόσο του, ή σ' αυτά που είχαν διαπραχθεί από τους προγόνους του. Είναι, λοιπόν, ένα συναίσθημα άπειρης ευγνωμοσύνης, το οποίο θα έπρεπε να γεμίζει τις καρδιές όλων όσων έχουν θεραπευτεί ή μπορούν να θεραπευτούν με την Ομοιοπαθητική. Ποτέ μην το ξεχνάτε αυτό. Και αν δούμε το θέμα περισσότερο φιλοσοφικά, οραματιζόμαστε έναν εξαγνισμό του ανθρωπίνου γένους, μια αντικειμενική βελτίωση και πάνω απ' όλα μια υποκειμενική βελτίωση του ανθρωπίνου όντος. Το έργο, όμως, είναι επίπονο και απαιτεί απ' όσους εφαρμόζουν αυτόν τον αξιόλογο νόμο, γνώση και ικανότητα, που δεν διαθέτουν όλοι στο να γνωρίσουν, να κατανοήσουν και να κατέχουν.

Με άλλα λόγια, η αληθινή ιατρική συνορεύει με τη φιλοσοφία και είναι στο ίδιο τμήμα με όλες τις επιστήμες του ορατού και του αοράτου. Και ο ομοιοπαθητικός γιατρός, που αξίζει το όνομα αυτό, πρέπει να είναι ένας συνθετικός σοφός και συγχρόνως ένας πνευματικά μυημένος. Λοιπόν, τί μας έχουν διδάξει η σοφία των αιώνων και η θρησκεία όλων των ανθρώπων; Ότι ο περιορισμός των επιθυμιών, η απλοποίηση των αναγκών, ο μετριασμός των φιλοδοξιών, το αραίωμα χρονικά των απολαύσεων, η υποκατάσταση ή η μετουσίωση των παθών, ο διαλογισμός, η ηρεμία και η νηφαλιότητα είναι οι πιο σίγουροι τρόποι για να λάβει κανείς τη χαρά της ανάπτυξης και της τέλειας υγείας. Γι' αυτό η ομοιοπαθητική θεραπεία, δεν συνίσταται μόνο σε κάποιο φάρμακο που λαμβάνεται από το στόμα, αλλά χρειάζεται από τον αληθινό γιατρό γνώση της αξίας και του εύρους δράσης των φαρμάκων. Χρειάζεται εκπαίδευση του ασθενούς, ώστε να αντιληφθεί την αναγκαιότητα της ευθυγράμμισης του με τις ιερές εντολές του νόμου και έτσι να εγκαθιδρύσει μια ζωή υγείας και καρποφορίας. Μπορεί να πείτε, ότι ο γιατρός δεν χρειάζεται να δίνει μαθήματα Βιολογικής Φιλοσοφίας, αν μου επιτρέπετε τον όρο, ή μάλλον Βιολογικής Μεταφυσικής, στον ασθενή που ζητάει βοήθεια, αλλά εδώ έγκειται η μεγάλη διαφορά ανάμεσα στον αλλοπαθητικό που θεραπεύει το υλικό σώμα, αυτό που απορρίπτεται με τον θάνατο και στον ομοιοπαθητικό που τρέφει αυτό που ζει και υποφέρει, αυτό το κάτι που καμιά επιστήμη δεν έχει ακόμη προσδιορίσει, τον ίδιο τον ζώντα άνθρωπο. Ανανεώστε τους εαυτούς σας, αναζωογονήστε τους ασθενείς σας, αποδεσμεύατε τον άνθρωπο από το χρόνιο μίασμα, απελευθερώστε τον με την,Ομοιοπαθητική, με την καθαρή Ομοιοπαθητική από αυτή την καταστροφή που αποκαλούμε ψώρα (4), κάντε τον κατάλληλο για την «Κλίμακα του Θεού».

του

DR. PIERRE SCHMIDT

Από το περιοδικό ομοιοπαθητική Ιατρική, τεύχος 2
Η παρούσα εργασία, αποτελεί τμήμα διάλεξης που έδωσε ο P. Schmidt σε συνέδριο της Διεθνους Ένωσης Ομοιοπαθηπκής, στη Ν. Υόρκη, το 1925.

Απόδοση στα ελληνικά Κ. Μανθάτης
1. Χυμικές μειονεξίες: Παθολογικές διαταραχές που οφείλονται σε διαταραχή των υγρών και των ουσιών που εκκρίνονται και κυκλοφορούν στον οργανισμό.
2. Λαγόχειλο: Συγγενής διπλασία στην οποία εμφανίζεται διάσχιση του άνω χείλους.
3. Λυκόστομα: Συγγενής δυσπλασία που παρουσιάζεται με διάσχιση χείλους, άνω σιαγόνος και υπερώας.
4. Ψώρα: Δεν εννοεί τη γνωστή παρασιτική νόσο, αλλά το σύνολο των κληρονομουμένων προδιαθέσεων που προέρχονται από χρόνια καταπίεση δερματικών παθήσεων.