Πώς λαμβάνονται τα ομοιοπαθητικά φάρμακα
Κατηγορίες: Ομοιοπαθητική
Πώς λαμβάνονται τα ομοιοπαθητικά φάρμακα;
Ελλιπής η πληροφόρηση των ασθενών για τις μορφές και τη λήψη των ομοιοπαθητικών φαρμάκων
του Αριστοτέλη Βάθη, ειδ. ψυχίατρου-ψυχοθεραπευτή, ομοιοπαθητικού, βιοχημικού
Από το περιοδικό "Ομοιοπαθητικά Νέα", τεύχος 22, 2011
Αφορμή για το άρθρο αυτό στάθηκαν δύο περιστατικά τα οποία εξελίχθησαν παρουσία μου σε ομοιοπαθητικό φαρμακείο, και τα οποία δείχνουν ότι η πληροφόρηση των ασθενών σχετικά με τις μορφές και τη λήψη των ομοιοπαθητικών φαρμάκων είναι ελλιπής. Στο πρώτο περιστατικό, μία κυρία διαμαρτυρόταν έντονα γιατί εμφάνισε επιδείνωση στην κατάστασή της και, όπως της «είχε εξηγήσει ο ομοιοπαθητικός γιατρός» της, η επιδείνωση αυτή οφειλόταν εξολοκλήρου στη διαφορετική μορφή του φαρμάκου (δηλαδή, στα σφαιρίδια αντί των capsules)!
Στο δεύτερο περιστατικό, ένα νεαρό ζευγάρι, επίσης σε εφημερία, είχε προμηθευτεί ομοιοπαθητικό φάρμακο σε capsules που περιείχαν μικροσφαιρίδια (globules), το οποίο προοριζόταν για βρέφος περίπου τεσσάρων μηνών. Διαμαρτύρονταν, λοιπόν, ότι το φάρμακο ήταν αδιάλυτο στο νερό και, κυρίως, ότι κινδύνευε η σωματική ακεραιότητα του βρέφους (εξαιτίας των αδιάλυτων globules), καθώς ο παιδίατρός τους δεν τους είχε ενημερώσει ολοκληρωμένα.
Είναι υποχρέωση των γιατρών να αφιερώνουν χρόνο για να ενημερώσουν σωστά τους ασθενείς τους σχετικά με το πώς μπορούν να λαμβάνουν τα ομοιοπαθητικά φάρμακα. Και αυτό διότι οι τελευταίοι, παρά την εμπιστοσύνη στον φαρμακοποιό τους, δείχνουν μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στον γιατρό τους. Στις περιπτώσεις που τα πράγματα φαίνεται να έρχονται σε αντίθεση με την πληροφόρηση που έχουν από τους γιατρούς τους, δημιουργείται μια πολύ δυσάρεστη κατάσταση. Πόσω μάλλον όταν οι γιατροί χρησιμοποιούν τις ελλιπείς αυτές γνώσεις των ασθενών για να καλύψουν δικά τους λάθη, όπως συνέβη με το πρώτο περιστατικό. Το ζητούμενο είναι η καλή συνεργασία μεταξύ γιατρών και φαρμακοποιών, έτσι ώστε η πληροφόρηση των ασθενών να είναι επαρκής και καθησυχαστική, και όχι μια ανταγωνιστική σχέση η οποία μπορεί να πλήξει ανεπανόρθωτα την εμπιστοσύνη του ασθενούς όχι μόνο προς τον γιατρό ή τον φαρμακοποιό, αντίστοιχα, αλλά και προς την ίδια την Ομοιοπαθητική, στερώντας από τον ασθενή τη λύση που αναζητά στα προβλήματα της υγείας του.
Συνήθως, τα ομοιοπαθητικά φάρμακα λαμβάνονται τις πρωινές ώρες, 10 λεπτά προ του φαγητού, με λίγο νερό.
Τα ομοιοπαθητικά φάρμακα διατίθενται στις παρακάτω μορφές:
μπορεί να περιέχουν σκόνη ή μικροσφαιρίδια (globules) εμβρεγμένα με το ομοιοπαθητικό φάρμακο. Οι κάψουλες μπορούν να καταποθούν με λίγο νερό, ή να τις κρατήσουμε στο στόμα (λιώνουν σε 3-4 λεπτά με λίγο σάλιο). Επίσης, οι κάψουλες μπορούν να ανοιχθούν, και το περιεχόμενο (σκόνη ή μικροσφαιρίδια) να ληφθεί είτε υπογλώσσια, είτε με λίγο νερό, ή και να διαλυθεί σε περισσότερο νερό.
(σφαιρίδια, μπιλάκια): πρόκειται για σφαιρίδια γλυκόζης, τα οποία έχουν διαβραχεί με ομοιοπαθητικό φάρμακο. Τα pills μπορεί να ληφθούν υπογλώσσια, ή να τα κρατήσουμε στο στόμα σαν καραμέλες, ή να καταποθούν με νερό, ή να διαλυθούν σε νερό.
παρόλο που διατίθενται και ομοιοπαθητικά φάρμακα σε ενέσιμες μορφές, αυτές είναι εντελώς περιττές. Και αυτό γιατί τα ομοιοπαθητικά φάρμακα απορροφώνται άμεσα από τους βλεννογόνους (π.χ., γλώσσα, στομάχι) με απόλυτη δραστικότητα, και δρουν συστημικά, επηρεάζοντας ολόκληρο τον οργανισμό. Έτσι, λοιπόν, δεν υπάρχει λόγος ύπαρξης ή χρήσης των ενέσιμων μορφών.
προορίζονται για εξωτερική τοπική χρήση.
Με τη διάλυση του φαρμάκου στο νερό, ολόκληρο το διάλυμα μετατρέπεται σε ομοιοπαθητικό φάρμακο, ίδιας δυναμοποίησης. Η ποσότητα που χρειάζεται να λάβει κανείς είναι πολύ μικρή. Αρκούν 5-6 μικροσφαιρίδια ή το 1/2 του περιεχομένου μιας κάψουλας, για να λάβει την απαραίτητη δόση ο ασθενής. Θυμίζουμε ότι, λόγω της διαφορετικής φύσης του ομοιοπαθητικού φαρμάκου, σημασία δεν έχει η ποσότητα που λαμβάνει κανείς, αλλά η δυναμοποίηση (π.χ., 6X, 12X, 12CH, 30CH, 200CH, 1M, 10M). Δηλαδή, είτε κανείς λάβει 1 κάψουλα, είτε 10 κάψουλες, είτε 1 ml, είτε 10 ml φαρμάκου, πρόκειται για την ίδια δόση (χωρίς κίνδυνο υπερδοσολογίας, ακόμα και για βρέφη). Μπορεί αυτό να ακούγεται παράδοξο, αλλά οφείλεται στο γεγονός ότι το ομοιοπαθητικό φάρμακο δεν δρα μέσω των γνωστών τυπικών μηχανισμών (μόριο-υποδοχέας) που δρουν τα υπόλοιπα χημικά φάρμακα. Αντίθετα, μπορούμε να το φανταστούμε ως μια «πληροφορία» που λαμβάνει ο οργανισμός, η οποία τον επανασυντονίζει. Τα αποτελέσματα, δηλαδή, εξαρτώνται από τη δυναμοποίηση του φαρμάκου και τις επαναληπτικές δόσεις, και όχι από τα mg ουσίας που λαμβάνει ο ασθενής.
Αν το ζητούμενο είναι η οικονομικότερη μορφή για επαναλαμβανόμενες δόσεις, μπορεί κανείς να χρησιμοποιήσει είτε α) μικροσφαιρίδια τα οποία πωλούνται και σε μικρά σωληνάρια, έτσι ώστε να έχει πολλαπλές δόσεις από το φάρμακο, είτε β) μπορεί να διαλύσει το περιεχόμενο μιας κάψουλας ή pill σε ένα μπουκαλάκι νερό, και εν συνεχεία να λαμβάνει ορισμένα ml από αυτό το νερό (το μπουκάλι πρέπει να προστατεύεται από ήλιο, υψηλές θερμοκρασίες, κ.λπ., και να αντικαθίσταται ύστερα από 1-2 μέρες, επαναλαμβάνοντας τη διαδικασία, ώστε να εξασφαλίσουμε την σωστή διατήρηση του φαρμάκου). Aναλόγως της μορφής, σκόνης ή μικροσφαιριδίων, μπορεί να χρειαστεί έντονη ανακίνηση για 4-5 λεπτά για να διαλυθεί.
Ωστόσο, οι κάψουλες είναι η καταλληλότερη μορφή για τους ηλικιωμένους, οι οποίοι δυσκολεύονται ή αδυνατούν να χρησιμοποιήσουν μόνοι τους τα pills, όπως και τα globules.
Τα παιδιά μπορούν να καταναλώσουν άφοβα όλες τις μορφές, χωρίς κανέναν κίνδυνο υπερδοσολογίας. Στα βρέφη, επίσης, μπορούν να δοθούν μικροσφαιρίδια (globules) είτε απευθείας υπογλώσσια είτε με μια κουταλιά νερό, χωρίς απαραίτητα να διαλυθούν (όπως θα έπρεπε να είχε πληροφορήσει ο ομοιοπαθητικός παιδίατρος το ζευγάρι που ανέφερα αρχικά).
Τα ομοιοπαθητικά φάρμακα σε υγρή μορφή (διαλύματα, σταγόνες, αμπούλες) μπορούν και αυτά να καταποθούν ως έχουν, να ληφθούν με νερό ή να διαλυθούν σε μεγαλύτερες ποσότητες.
Θυμίζουμε πως τα ομοιοπαθητικά φάρμακα δεν είναι επικίνδυνα ποτέ και σε καμία περίπτωση, ούτε έχουν καμία παρενέργεια. Ο λόγος είναι ότι κατά τη διαδικασία της παρασκευής τους έχουν αραιωθεί σε τέτοιο βαθμό, ώστε να έχει απομακρυνθεί οποιαδήποτε πιθανότητα παρενέργειάς τους, ενώ αντίθετα έχει αυξηθεί η θεραπευτική τους δράση. Έτσι, λοιπόν, τα ομοιοπαθητικά φάρμακα είναι ακίνδυνα και μπορούν να δοθούν άφοβα σε όλες τις ηλικίες (βρέφη, παιδιά, υπερήλικες, κ.ά.) και σε όλες τις ιδιαίτερες καταστάσεις του οργανισμού, π.χ. εγκυμοσύνη, γαλουχία κ.λπ., υπό τις οδηγίες του ομοιοπαθητικού γιατρού. Ο οργανισμός δεν εθίζεται από τη χρήση των ομοιοπαθητικών φαρμάκων, γιατί η δράση τους είναι αποκλειστικά ενεργειακή και όχι χημική, και για τον ίδιο λόγο δεν αλληλεπιδρούν με τα χημικά φάρμακα που μπορεί κάποιος να λαμβάνει παράλληλα.
