Ελευθερία από την επίκτητη ιδιοσυγκρασία μέσω της ομοιοπαθητικής ιατρικής
Ελευθερία από την επίκτητη ιδιοσυγκρασία μέσω της ομοιοπαθητικής ιατρικής
(Μέρος Δεύτερο)
Σε προηγούμενο άρθρο του περιοδικού (Ομοιοπαθητική Ιατρική, τεύχος 30) είχαμε αναφερθεί στις βαθύτερες θεραπευτικές διαστάσεις του ομοιοπαθητικού φαρμάκου, με γνώμονα το θαυμάσιο ορισμό της υγείας του ανθρώπου, όπως εκφράστηκε από τον Γ. Βυθουλκα. Συγκεκριμένα είχαμε αναφερθεί στην απελευθέρωση από το φόβο που συντελείται με την Κλασική Ομοιοπαθητική θεραπεία, εντοπίζοντας παράλληλα ψυχικές (ξαφνικός τρόμος) και χημικές (φάρμακα, εμβόλια) αιτίες εγκατάστασης φοβιών ακόμα και σε μικρή ηλικία. Ας θυμηθούμε για μία ακόμα φορά τον αξεπέραστο αυτό ορισμό:
Η ιδανική Υγεία του Ανθρώπου σύμφωνα με τον Γ. Βυθούλκα ορίζεται ως:
Ελευθερία από τον πόνο σε Σωματικό επίπεδο, που οδηγεί σε μία κατάσταση Σωματικής ευεξίας.
Ελευθερία από τα πάθη σε Συναισθηματικό επίπεδο, που οδηγεί σε μία κατάσταση Δυναμισμένης ηρεμίας.
Ελευθερία από τον εγωισμό σε Διανοητικό επίπεδο, που οδηγεί σε μία κατάσταση Ενοποίησης με την Αλήθεια.
Μονάδα μέτρησης της ανθρώπινης υγείας είναι:
Ο βαθμός της Δημιουργικότητας, ισοδύναμα για το καλό του ατόμου και για το καλό του συνόλου.
Περί Ιδιοσυγκρασίας. Επίκτητη ή ενδογενής;
Στο πάγιο ερώτημα εάν τελικά υπάρχει ιδιοσυγκρασιακό ομοιοπαθητικό φάρμακο που να προσεγγίζει το βάθος του ψυχισμού του ασθενούς, η απάντηση δεν μπορεί να δοθεί μονολεκτικά. Εκ του θεραπευτικού αποτελέσματος γνωρίζουμε ότι πολλές φορές η χορήγηση ενός φαρμάκου που βασίστηκε στα πάγια και αναλλοίωτα χαρακτηριστικά ψυχικά, διανοητικά και σωματικά χαρακτηριστικά του ασθενούς, τα οποία ανιχνεύονται εμφανώς κατά τη διάρκεια της ομοιοπαθητικής συνέντευξης και τα οποία ο ασθενής είχε και πριν νοσήσει, οδήγησε σε πλήρη θεραπεία.
Από την άλλη μεριά, κάθε ιατρός που ασκεί χρόνια την Ομοιοπαθητική Ιατρική, έχει να παρουσιάσει αρκετά περιστατικά τα οποία δεν ανταποκρίθηκαν θεραπευτικά στην χορήγηση του φαρμάκου εκείνου, που κατά τη διάρκεια της συνέντευξης αποκαλυφθηκε ως το αδιαμφισβήτητο ιδιοσυγκρασιακό φάρμακο και που θεραπεύτηκαν με ένα από τα λεγόμενα μικρά τοπικά φάρμακα, στην φαρμακολογία των οποίων δεν αναφέρονται ισχυρά ψυχοδιανοητικά συμπτώματα.
Στο άρθρο αυτό, και όσο επιτρέπεται στα στενά πλαίσια του, θα εξετάσουμε, με τη βοήθεια θεραπευμένων περιστατικών, μερικές ενδεικτικές μόνο παραμέτρους που φαίνονται ότι καθορίζουν την αλλαγή που μπορεί να συντελεστεί στην ανθρώπινη ιδιοσυγκρασία.
Πώς όμως δημιουργείται η ιδιοσυγκρασία; Σε ποια ακριβώς χρονική στιγμή της ζωής μας εδραιώνεται; Παραμένει σταθερή ή μεταβάλλεται με την επίδραση ενδογενών και εξωγενών παραγόντων;
Σαν βασική πρώτη απάντηση θα πούμε ότι η μετακίνηση από την ενδογενή (από συλλήψεως) ιδιοσυγκρασία προς την επίκτητη, είναι αυτή που συνιστά έκδηλη και την παθολογία σε διανοητικό και συναισθηματικό επίπεδο του ασθενούς. Η μετακίνηση-ένταση όμως αυτή σε ψυχικό επίπεδο, θα απορροφηθεί και σε μεταβολικό και σε ανοσολογικό επίπεδο, ώστε να ικανοποιηθεί η ανάγκη του οργανισμού να σωματοποιήσει προκειμένου να διατηρήσει όσο δυνατόν αναλλοίωτο το πνευματικό μας επίπεδο.
Η ψυχική λοιπόν παρεκτροπή, που υποδηλώνεται σύμφωνα με τον πάνω ορισμό υγείας από την έλλειψη ελευθερίας σε συναισθηματικό (ανάπτυξη παθών) και σε διανοητικό (ανάπτυξη στρεβλωμένου-επίκτητου εγώ) θα μετουσιωθεί σε αλλαγή των ισορροπιών των νευροδιαβιβαστών (σεροτονίνη, ντοπαμίνη, κατεχολαμίνες), στη συνέχεια θα επηρεάσει τον άξονα υποθάλαμος-υπόφυση -επινεφρίδια και αυτός με τη σειρά του την κυτταρική και ανοσολογική απάντηση του οργανισμού στα εξωτερικά ερεθίσματα (χαμηλό ή υψηλό ανοσοποιητικό σύστημα). Αυτό είναι ένα απλοϊκό μοντέλο που όμως δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα, δεδομένου ότι τα επιστημονικά ιατρικά δεδομένα που μπορούν να το στηρίξουν είναι πάρα πολλά, αλλά δυστυχώς ασύνδετα στην κλασική Ιατρική.
Για παράδειγμα μεμονωμένες μελέτες που συνδέουν την αλλαγή εγκεφαλικών επίπεδων σεροτονίνης του (της νευρο-ορμόνης που συνδέεται με το βίωμα της ευτυχίας) και της παραγωγής Τ-λεμφοκυττάρων έχουν δημοσιευτεί εδώ και πολλά χρόνια και μπορούν να βρεθούν άμεσα, από όποιον τις αναζητήσει σε ιατρικές βιβλιοθήκες στο διαδίκτυο.
Εάν όμως όντως ο άξονας Νευρο-Ενδόκρινο-Μεταβολικό-Ανοσοποιητικό λειτουργεί, στον ανθρώπινο οργανισμό, ώστε τα έντονα ψυχικά συναισθήματα (έλλειψη ελευθερίας, ύπαρξη παθών και εγωισμού) να αποφορτίζονται σε σωματικό επίπεδο, τότε είναι βέβαιον ότι, αντιστοίχως, οποιαδήποτε παρέμβαση στα υπόλοιπα συστήματα του ανθρώπινου οργανισμού, θα μπορούσε να ενισχύσει, να μειώσει ή να καταργήσει αυτή την ψυχική αποφόρτιση, ανάλογα με το είδος της.
Σε αυτό ακριβώς το κρίσιμο σημείο θα έπρεπε η συμβατική ιατρική να είναι πιο προσεκτική στη διαφύλαξη των ποιοτικών ψυχικών παραμέτρων των ασθενών, αλλά αυτό θα μπορούσε να γίνει μόνο με την ενοποιημένη σκέψη περί της ανθρώπινης ύπαρξης ως «Όλον» και όχι με την ασύνδετη θεραπευτική παρέμβαση ανά όργανο ή ανά σύστημα.
Αντιθέτως στην Ομοιοπαθητική Ιατρική επιχειρείται η ενίσχυση της όμοιας προσπάθειας που κάνει αγωνιωδώς ο οργανισμός να επιβιώσει, πρωτίστως ως ανώτερο πνευματικό ον και δευτερευόντως ως σώμα.
Εν τέλει από το μοντέλο αυτό, προκύπτουν παρατηρήσεις που ενισχύουν και σε μεγάλο βαθμό τους νόμους της Ομοιοπαθητικής Ιατρικής, αλλά και διεπιστημονικές αναφορές περί της πραγματικής διάστασης του ανθρώπινου οργανισμού ως ψυχοσωματική οντότητα. Μερικές είναι οι πιο κάτω:
Ο οργανισμός προσπαθεί να αποσυμπιέσει την ένταση από διανοητικό και συναισθηματικό επίπεδο, προς το σωματικό.
Η ομοιοπαθητική θεραπευτική κρίση στην έναρξη της θεραπείας είναι ένδειξη της κινητοποίησης του οργανισμού προς τη σωστή κατεύθυνση.
Η ύπαρξη ψυχικών διαταραχών ύστερα από χημική παρέμβαση στο σωματικό επίπεδο, είναι αποτέλεσμα αναίρεσης της αυτό- θεραπευτικής προσπάθειας του οργανισμού που έχει εν τη γενέσει του.
Η αυτό-θεραπευτική προσπάθεια του οργανισμού έχει σαν πρωταρχικό στόχο την διανοητική θεραπεία - αποκατάσταση και μετά τη σωματική.
Για να γίνουν πληρέστερα κατανοητές οι εξατομικευμένες αντιδράσεις του κάθε οργανισμού σε ένα νοσογόνο παράγοντα, θα πρέπει επίσης να ενταχθούν στα όσα μέχρι τώρα αναφέραμε: 1) ο νόμος του Hering, δηλαδή η κατεύθυνση της θεραπείας του οργανισμού και της Ομοιοπαθητικής από τους πιο ευαίσθητους και λιγότερο αναπλάσιμους ιστούς (Κεντρικό Νευρικό Σύστημα, ανοσοποιητικό), προς τους λιγότερο ευαίσθητους και περισσότερο αναπλάσιμους ιστούς (μυοσκελετικό, δέρμα), 2) κυρίως δε η θεωρία των επιπέδων υγείας του ανθρώπινου οργανισμού του Γεωργίου Βυθουλκα (περιοδικό Ομοιοπαθητική Ιατρική, τεύχος 33), σύμφωνα με την οποία όσο πιο υψηλό είναι το επίπεδο υγείας ενός οργανισμού, τόσο πιο άμεση και χαρακτηριστική (προκύπτει καθαρή εικόνα ομοιοπαθητικού φαρμάκου) είναι η αντίδραση σε ένα νοσογόνο παράγοντα. Σχήματα.
Ιδιοσυγκρασία της παθολογίας
Εάν θα έπρεπε με μία εκλαϊκευμένη πρόταση να συνοψίσουμε τα παραπάνω θα λέγαμε ότι: «Ύστερα από την επίδραση νοσογόνων παραγόντων, η απομάκρυνση από την ελευθερία του νου, της ψυχής και του σώματος που εν υγεία κατέχει δυνητικά ο άνθρωπος από τη σύλληψη του, μεταβάλλει αντιστοίχως τις ορμόνες και την άμυνα του, συνιστώντας μία νέα, επίκτητη ιδιοσυγκρασία (θέση), περισσότερο ή λιγότερο απομακρυσμένη από την φύση του». Έτσι ο Ομοιοπαθητικός ιατρός συνταγογραφεί πάντα επί της «ιδιοσυγκρασίας της παθολογίας» με όλες τις προεκτάσεις σε ορμονικό, μεταβολικό, και ανοσολογικό επίπεδο.
Από την ανάλυση των περιστατικών του ιατρείου καθίσταται έκδηλο ότι εάν η εκτροπή από τη φύση και η εγκατάσταση της επίκτητης ιδιοσυγκρασίας, έχει γίνει ενωρίς σε πολύ μικρή ηλικία, τότε ο ασθενής, ο ίδιος και οι οικείοι του, την εκλαμβάνουν ως υπάρχουσα προσωπικότητα ή νοσηρότητα από πάντα.
Αντί επιλόγου
Η πιθανότητα ένα έντονο και συνεχές συναίσθημα να μεταφράζεται σε συγκεκριμένα επίπεδα νευρο-ορμονών και ως εκ τούτου να επιφέρει μία σημαντική αλλαγή στην ορμονική ισορροπία του οργανισμού, είναι ισχυρή. Θα μπορούσε δε να αποδειχθεί μόνο με μία βαθιά τομή στην Ιατρική σκέψη η οποία θα επιχειρούσε να ενοποιήσει όλα τα διάσπαρτα και ασύνδετα στοιχεία της ιατρικής έρευνας, βιοχημικά, νευροχημικά, νευροομονικά, παθοφυσιολογικά ,κλινικά επιδημιολογικά. Για μία ακόμα φορά είμαι υποχρεωμένος να αναφέρω ότι ο Ομοιοπαθητικός ιατρός δεν είναι ψυχαναλυτής και δεν πρέπει να υπεισέρχεται σε αναλύσεις που αφορούν στοιχεία του ασυνειδήτου καθώς και σε αντίστοιχες ερμηνείες. Από τη στιγμή που τα ομοιοπαθητικά παθογενετικά πειράματα -provings, αφορούν την καταγραφή συνειδητών συμπτωμάτων των ανθρώπων που συμμετέχουν στο πείραμα, δεν είναι δυνατόν η συνταγογράφηση του ομοιοπαθητικού φαρμάκου, να βασίζεται σε αυτά που πιθανόν να ονομάζονται ασυνείδητα στοιχεία αυτού. Σημ. για τους Ομοιοπαθητικούς ιατρούς. Αυτός είναι και ένας βασικός λόγος διαφωνίας με ερμηνείες τύπου Sankaran.
Τα ερωτήματα που προκύπτουν από την προσέγγιση του άρθρου περί της απομάκρυνσης του οργανισμού από τη φύση και από την ελευθερία του σε συναισθηματικό και διανοητικό επίπεδο και την εγκαθίδρυση μίας επίκτητης ιδιοσυγκρασίας είναι πολύ σημαντικά, εμπίπτουν δε στα πλαίσια της βαθύτερης και σοβαρότερης διερεύνησης του θέματος υγεία-νόσος-θεραπεία. Μίας διερεύνησης, στην οποία η Ομοιοπαθητική Ιατρική, μπορεί να προσφέρει πολύτιμες πληροφορίες, που δεν εξαντλούνται στο επίπεδο της καταγραφής συμπτωμάτων και νοσολογικών οντοτήτων. Αντίθετα οι προσφερόμενες πληροφορίες εμβαθύνουν αφενός στην ολιστική (νευρο-ενδοκρινο-ανοσολογική) προσέγγιση της νόσου και της θεραπείας, καθώς επίσης και στο ίδιο το φαινόμενο της σχέσης των επιμέρους μερών της ανθρώπινης ύπαρξης (πνεύμα-διανόηση-συναίσθημα-σώμα) με το όλον, αλλά και της σχέσης των ανθρώπων μεταξύ τους. Για όποιον ιατρό ή ασθενή προσεγγίσει σε βάθος, αλλά και με «ελευθερία» την Κλασική Ομοιοπαθητική σε θεωρία και πράξη, του επιφυλάσσει θησαυρούς αλήθειας.
Του Σπύρου Α. Κυβέλλου, Ιατρού Ομοιοπαθητικού
Από το περιοδικό Ομοιοπαθητική Ιατρική, τεύχος 36
