«Είχα φθάσει στα όρια της ανεκτικότητας μου»

ΕΡΩΤΗΣΗ:Πώς επιλέξατε την Ομοιοπαθητική ως θεραπευτική μέθοδο;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Αποκλείοντας - λόγω απόγνωσης - τους αλλοπαθητικούς γιατρούς.

Ερώτηση: Από που ακούσατε πρώτη φορά για την Ομοιοπαθητική και πως αντλήσατε πληροφορίες γι αυτήν;

Απάντηση: Από τον «φύλακα άγγελο» μου!

Ερώτηση: Ήταν η πρώτη σας θεραπευτική επιλογή;

Απάντηση: Η έσχατη. Ακριβέστερα, αφορούσε σοβαρή υποτροπιάζουσα ασθένεια του νηπίου τότε υιού μου, για την οποία βέβαια ευθυνόμουν ως άφρων γονιός, την οποία απέτυχαν να θέσουν υπό έλεγχο οι αλλοπαθητικοί γιατροί. Στη συνέχεια, την υιοθέτησα κι εγώ και άλλα μέλη της οικογένειας μου.

Ερώτηση: Τι σας ξένισε στην πρώτη σας επαφή με τον Ομοιοπαθητικό γιατρό;

Απάντηση: Ευχάριστα, με ξάφνιασε η «εμπάθεια» (δηλ. το συμπάσχον ανυπόκριτο ενδιαφέρον του), η ταπεινοφροσύνη και σεμνότητα του. Ενώπιον μου συμβουλεύθηκε τα εγχειρίδια του, διαβουλεύτηκε με συναδέλφους του και μάλιστα «υφισταμένους» του, ζήτησε χρόνο να μελετήσει το θέμα πριν γνωμοδοτήσει και μου κοινοποίησε τους ενδοιασμούς του για την τελεσφόρηση της αγωγής. Αυτή η στάση με ενθουσίασε.

Ήδη τότε, πριν γνωρίσω την Ομοιοπαθητική, είχα φτάσει στα όρια της ανεκτικότητας μου προς τους «ξερόλες» γιατρούς. Η σοβαροφάνεια, η υπεροψία, το πομπώδες ύφος, η απροθυμία να εξηγήσουν, η βιασύνη και ο ναρκισσισμός τους όταν ορνιθοσκάλιζαν τις συνταγές με αρρώσταιναν. Το ίδιο η ευθυνοφοβία τους όταν παρέπεμπαν από τον έναν ειδικό στον άλλον. Όσο πιο «εξειδικευμένος» καμαρώνει πως είναι ένας γιατρός, τόσο πιο ανώριμος θεωρώ πως είναι. Δεν διστάζω να τον χαρακτηρίσω επιστημονολογικά ανυποψίαστο, τεχνικό, παρά επιστήμονα. Όσο για τις καθημερινές «απεργίες» και «στάσεις εργασίας», «κατ' οίκον εφημερίες» και άλλες συνδικαλιστικές κατακτήσεις και κινητοποιήσεις τους, καημένε Ιπποκράτη, τι τον ήθελες τον όρκο;

Καταπληκτικά εκτιμώ και εμπιστεύομαι τον ιατρό που κάθε φορά ενώπιον του ασθενή και της ασθένειας νοιώθει δέος και θαυμασμό, σαν να ήταν η πρώτη ευκαιρία να εξερευνήσει, να πειραματισθεί και να μάθει και όντως κάθε περίπτωση είναι πρώτη και μοναδική φορά.

Ερώτηση: Η Ομοιοπαθητική αποτελεί για σας απλά μια θεραπευτική μέθοδο ή σας άλλαξε τη φιλοσοφία απέναντι σ'αυτό που αποκαλούμε υγεία;

Απάντηση: Με αποπροσανατόλισε. Μου ανάθεσε την τιμή και την ευθύνη των ασθενειών μου. Την απόλαυση τους. Αν οι προδιαθέσεις μας σε ασθένειες συνιστούν τον αγώνα του οργανισμού να διαφυλάξει τον ατομικό του δρόμο προς το θάνατο, τότε δεν είναι ουσιώδες μέρος από τη βιοτροπία μας; Από την προσωπικότητα μας;

Ερώτηση: Μετά την εμπειρία σας από την Ομοιοπαθητική, αποκλείσατε τη λεγόμενη αλλοπαθητική ιατρική ή βρίσκεστε ανάμεσα στα δυο;

Απάντηση: Απέκλεισα την αλλοπαθητική και προσπαθώ να εξοικειωθώ με όλο και περισσότερες «εναλλακτικές» μεθόδους.

Ερώτηση:Πώς πεισθήκατε για τα αποτελέσματα της Ομοιοπαθητικής και ποια νομίζετε ότι είναι τα πλεονεκτήματα της;

Απάντηση: Κύριο πλεονέκτημα της θεωρώ τη δημιουργία ή εμπλοκή του ασθενή στη διαχείριση της θεραπείας του. Καθώς καλείται να παρακολουθεί και να αναφέρει στον ιατρό την εξέλιξη της - αν εμφανίζει επιδείνωση, τέτοια ή αλλιώτικα συμπτώματα, αυτές ή τις άλλες ώρες, συσχετισμένα με διατροφικές ορέξεις, ή απέχθειες, περιβαλλοντολογικές συνθήκες, όνειρα, θυμικές μεταστροφές και παρόμοιες εκφάνσεις του ασυνείδητου εαυτού του, αποκτά αυτογνωσία, συναίσθηση ότι η ασθένεια δεν είναι κεραμίδα που του πέφτει κατακέφαλα, λόγω ατυχίας, αλλά «δημιούργημα», «επίτευγμα» του, στην κυριολεξία μια «ερωτική περιπέτεια» που πλουτίζει την ύπαρξη του. Το ίδιο και η αποθεραπεία, είναι παράσημο για τον ίδιο και τον συμπάσχοντα ιατρό του.

ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ ΜΑΖΗΣ. Επίκουρος καθηγητής αρχαιολογίας Α.Π.Θ.
Από το περιοδικό Ομοιοπαθητική Ιατρική, τεύχος 23